Seto Kaiba is coming

Een pikzwart paard liep met krachtige passen door het gras heen. De wind waaide door de manen van het dier en het briestte zachtjes. Een lange jongen zat op het dier en had een zwarte capouchon over zijn hoofd zodat je hem zowiezo niet direct kon aankijken door de schaduw die over zijn ogen viel.

Seto had de teugels ontspannen vast en keek een aantal keer vanuit zijn ooghoeken omzich heen. Het was erg rustig op de velden, des te beter voor hem en Makiba. Seto stond namelijk niet als een goed mens bekend. Hij mocht dan wel van het gewone volk zijn maar hij had in kleinere dorpjes vaak gestolen om aan zijn voedsel te komen. Toch zag hij er niet bepaald uit als een dakloos mens. Hij had vrij goeie kleren aan waardoor je niet zou zeggen dat hij een dief was. Hij had ook vaak geprobeerd om duurdere dingen te stelen maar nooit was dat echt gelukt door de bewaking die steeds beter werd. Seto keek voor zich maar zag nog niets bizonders. Hopelijk waren hier mensen die hem niet zouden kennen. Des te makkelijker was het voor hem om weer ergens te stelen dan. Al had hij wel het gevoel dat er als nog wel mensen opzoek zouden zijn naar hem.

Melissa reed op haar prachtige witte merrie Witnait door de velden. Ze zat in amazonezit en haar kleed hing ongeveer tot de knieen van haar paard. Ze keek rond en zag er niet echt uit als een prinses. Ze zag in de verte een zwart paard met een jongen op. Ze reed rustig verder. Haar merrie keek naar het zwarte paard waar ze zowxat op afliep.

Makiba liep nog steeds rustig over het gras heen tot dat het dier plots tot stilstand kwam. Seto keek op en snoof een keer. De oren van Makiba stonden naar achteren wat betekende dat er dus iets niet goed was. Seto keek vanonder zijn zwarte capouchon omzich heen en zag een wit paard met een vrouwe erop aan komen. De zwarte hengst tilde zijn benen iets op waardoor hij dus bijna steigerde. ''rustig maar, die kan ons niet veel maken als ik dat zo zie'' sprak Seto rustig tegen de hengst. Toch was de hengst niet gerustgesteld, dat kwam vooral omdat Makiba altijd wou laten zien dat hij hier de baas was. Hij was dan ook een erg verwaand paard en dat irriteerde Seto wel is, al had het aan de andere kant wel veel voordelen. Zo werdt Makiba teminste niet snel vrienden met andere paarden en kwam Seto dus niet snel in contact met andere mensen. Seto zag dat het paard zo ongeveer op hen af kwam en hij vroeg zich af wat het meisje hier kwam doen en meteen volgde een tweede vraag in zijn hoofd, of het meisje ook waardevolle spullen bij haar had.

Melissa voelde dat Witnait iets onrustig werd en trok zacht aan de teugels. "Rustig" zei ze zacht tegen de merrie. Witnait draaide onrustig met haar oren en begon iets te trippelen. Ze was nog jong en ze zag al meteen aan de hengst dat hij haar wat zou kunnen doen. Melissa trok zodat de merrie stopte maar ze kon niet zo goed stilstaan...

Seto hoorde hoe Makiba begon te snuiven en keek naar zijn zwarte hengst die zijn oren plat in zijn nek had liggen. Seto hield de teugels nu strak vast en snoof een keer. Seto kon het nu niet gebruiken dat Makiba zich weer eens moest bewijzen tegenover een ander paard zoals hij vele andere keren had gedaan. Daardoor waren er ook wel is gevechten uit gebroken en had Seto steeds erg veel moeite moeten doen om Makiba steeds weer weg te krijgen. Toch begon Makiba zijn voor benen weer op te tillen en hinnikte hij schel en beangstigend tegen de witte merrie om haar angst aan te jagen. Seto probeerde Makiba weer gewoon te laten staan maar de grote zwarte friese hengst was een erg sterk paard en liet zich niet zomaar tegen houden. Seto had dus geen andere keus dan afwachten van wat er zou gaan gebeuren. Eerlijk gezegt hoopte hij dat de merrie ook echt op de vlugt zou slaan. Dan was hij teminste van het meisje en de merrie af, want stel dat ze echt naar hem toe kwamen om te praten, daar had hij nu echt geen behoefte aan.

Melissa zag dat de hengst zeker zou aanvallen en probeerde haar merrie weg te trekken. Witnait schrok van zijn gehinnik en begon hevig te steigeren. Ze draaide onrustig met haar oren en stond weer op 4 benen. Ze snoof en voelde getrek aan de teugels. Ze hinnikte schril en steigerde opnieuw en erg onverwacht. Melissa wasz ook erg geschrokken en viel van de merrie af...

Makiba draaide zich richting van de merrie want haar gesteiger stond hem totaal niet aan natuurlijk. De hengst moest en zou duidelijk maken dat hij hier de baas was. Hij steigerde hoog en sloeg met zijn benen richting de merrie. Seto trok aan de teugels en zag onder tussen wazig hoe het meisje van de merrie af viel. Hij snoof en zou dat zelf niet laten gebeuren. Hij kon Makiba dan niet snel laten stoppen met steigeren maar van zijn paard af vallen zou hij nooit doen.

Witnait schrok en stapte achteruit. Ze hinnikte hard en stamptte kort op de grond. Je zag aan haar blik en oren dat ze erg onrustig was van de hengst. Melissa schrok en stond snel op. "Witnait rustig meidje" zie ze zacht tegen de merrie dat blijkbaar iets hielp maar niet helemaal.

Seto kon aan Makiba merken dat de hengst de merrie had waar hij haar hebben wou. Seto probeerde Makiba met alle macht naar beneden te krijgen maar het lukte gewoon niet. De hengst steigerde weer hoog en trapte weer richting de merrie met zijn voor benen. Makiba zou alles doen om de merrie zoveel mogelijk angst aan te jagen dat als de merrie Makiba weer zou zien ze er meteen van door zou gaan. Seto had geen andere keus en sprong van de rug van Makiba af. Hij kwam rustig neer op de grond en zag vanuit zijn ooghoeken dat het meisje ook al weer recht stond en probeerde haar merrie rustig te krijgen. Dat zou toch niet lukken aangezien Makiba haar merrie nog steeds angst aan jaagde. Seto ging voor Makiba staan en probeerde de teugels van zijn hengst vast te grijpen. Dat ging nog niet erg makkelijk aangezien hij een aantal keren de trappen van zijn hengst moest ontwijken. Ookal waren die natuurlijk niet voor Seto maar voor de merrie.

Melissa slikte even en kreeg zelf bijna een trap omdat ze zo dicht bij haar merrie stond. Witnait hinnikte en kreeg een klap tegen haar borst. Ze snoof en sprong achteruit waarna ze zelf hoog van angst begon te steigeren. Ze had haar oren in haar nek en Melissa greep de teugels. Ze aaide haar merrie over de hals. "Rustig" zei ze zacht. Witnait stopte maar schudde even onrustig met haar hoofd en schraaptre met haar hoef.

Seto greep steeds naar de teugels maar het lukte hem steeds niet. Hij zag vanuit zijn ooghoeken hoe de merrie ook begon te steigeren. Seto moest echt uitkijken en hij keek weer naar de teugels. Hij probeerde ze te grijpen en raakte ze bijna maar plots kreeg hij een schop tegen ze hand en Seto kneep zijn ogen dicht. Hij pakte met zijn goeie hand zijn pijnlijke hand vast en ineens kreeg hij harde schop in zijn maag. Hij voelde hoe de grond zijn rug raakte en hij zag nog wazig het meisje dat bij haar paard stond en blijkbaar dus rustig was. Toen sloten zijn ogen zich en Seto bleef bewusteloos liggen. Makiba zag hoe zijn baasje viel en hij stopte met steigeren. Makiba hinnikte schel en verbaasd naar Seto maar kreeg geen antwoord.

Melissa schrok en liet haar merrie los. Ze liep erheen en keek even naar de hengst. "Rustig ik doe je baasje niets, ik help hem oke?" zei ze tegen hem. Ze wilde niet dat hij haar zou aanvallen. Ze knielde bij hem neer en voelde even aan zijn hoofd. Ze wist niet echt wat ze moest doen maar een open wonde had hij niet echt. Witnait bleef staan en keek naar haar baasje.

Seto kwam een beetje bij maar had pijn in zijn maag door de krachtige schop die Makiba hem had gegeven. Seto kreunde een keer maar had zijn ogen nog gesloten. Makiba keek op toen het meisje naar Seto ging en steigerde hoog. Hij landde met zijn twee voorbenen vlak voor het meisje en snoof hard in haar gezicht. Ze kon beter maken dat ze weg ging want Makiba liet dit totaal niet toe. Hij stampte met zijn grote hoeven op de grond en wacht ongeduldig af van wat het meisje ging doen. Als ze niet weg ging had ze een probleem. Seto deed zijn ogen half open maar zag nog wazig. Hij sloot ze dus weer en wachtte af.

Melissa schrok en stond op. "Rustig ik help alleen maar" zei ze tegen de hengst. Ze slikte en wist niet wat ze moest doen. Witnait hinnikte en rende langs Melissa naar hem en steigerde. Ze hinnikte naar hem dat betekende voor paarden 'ze helpt je baasje!' Ze stapte weer achteruit en snoof.

Makiba stond recht en toonde geen angst voor de merrie. Hij tilde zijn krachtige benen weer even in de lucht en bleef voor Seto staan. 'mijn baasje is sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen' hinnikte Makiba schel tegen de merrie. Seto opende zijn ogen weer en zag nu wat scherper. Hij stond moeizaam op en voelde de pijn in zijn maag nu erg goed. Hij kreunde even en bleef tegen Makiba aan staan. ''je word bedankt Makiba..'' zei hij droog en snoof even. Zijn hand deed al weer wat minder pijn en Seto keek voor kort naar het meisje. ''ik zou niet bij mijn hengst in de buurt komen als ik jou was'' zei Seto kortaf tegen haar, het klonk wat onaardig maar het was voor haar eigen bestwil.

Melissa bleef staan en zweeg. "Ik wilde alleen helpen" zei ze stil. Ze zweeg weer en pakte de teugels vast. Ze steeg op en keek naar de jongen en zijn hengst. Witnait snoof en bleef staan terwijl haar baasje opsteeg.

Seto luisterde naar haar woorden en snoof even. Hij steeg ook moeizaam op en Makiba bleef braaf staan, hij wist dat zijn baasje pijn had dus zou niet zomaar weer gaan steigeren. Seto zijn pijn verminderde al iets en hij ging recht zitten. Zijn capouchon was nu van zijn hoofd af dus je kon zijn gezich en haar nu echt goed zien. Met zijn blauwe ogen keek hij kil richting het meisje. ''waarom wou je me helpen? Je kent me niet eens, ik had net zo goed een moordenaar ofzo kunnen zijn'' zei Seto droog tegen haar en snoof.

Melissa keek naar hem en zweeg even. "Mij ken je ook niet" zei ze rustig. "Jij? Een moordenaar? Zo doe je niet echt" zei ze rustig. De meeste moordenaars zouden al meteen aanvallen ofzo. Ze keek rustig naar hem. Witnait keek ook en bleef rustig staan. Ze keek kort naar de hengst en dan wat rond naar wat gras.

Seto zijn blik werd erg droog bij haar woorden. Dat van een moordernaar was een sarcastische opmerking geweest en dat domme kind ging er nog op in ook. ''zeg heb jij de hersens van een onnozele kip ofzo? Het was een sarcastische opmerking, een voorbeeld snap je het? of moet ik het voor je spellen?'' zei Seto geirriteerd. En hij trok zijn capouchon weer over zijn hoofd. Hij had genoeg gezien hier, met dit meisje kon hij ookal geen gesprek beginnen, bovendien had ze niks waardevols bij zich wat hem iets kon opbrengen.

Melissa keek hem aan. "Weet je niet tegen wie je het hebt ofzo?!" snauwde ze naar hem. Ze was niet zomaar een meisje. Hij dacht vast dat ze iemand van het gewone volk was ofzo. Ze keek kort naar haar kleed en weer naar hem. Witnait snoof en stamptte even op de grond. Zo kon toch nimand tegen haar baasje doen?!

Seto keek even verbaasd door haar reactie en snoof. ''nee ik weet inderdaad niet wie je bent'' antwoorde hij droog. Het was dan wel een droge reactie maar het was wel de waarheid. Hij wist immers niet wie ze was en Makiba tilde zijn voor benen weer af en toe iets op. Het snuiven en stampen van de merrie maakte hem weer kwaad. Seto pakte de teugels goed vast en hield Makiba op de grond. ''laat het zitten, ze is het niet waard'' fluisterde Seto zo tegen Makiba dat het meisje en haar paard het niet konden horen.

Melissa keek hem aan. "Nog nooit gehoord van een 'prinses'?" vroeg ze aan hem. Ze keek kort naar de hengst en trok heel zacht aan de teugels. "Rustig" mompelde ze tegen de merrie. Witnait snoof en stopte met iets en bleef staan.

Makiba werdt wat rustiger door dat de merrie stopte met haar doen, daar door hief Makiba zijn hoofd dominant op en snoof minachtend. Seto keek even droog naar Makiba en hield de teugels nu wat ontspannender vast. Hij keek weer naar het meisje toen ze iets zei en een lichtte grijns verscheen op zijn gezicht. ''een prinses he?'' herhaalde hij. Dit was goed nieuws voor hem. Misschien had ze toch wel iets kostbaars bij zich, maar had ze het gewoon verborgen zitten. Al leek ze op het eerste gezicht totaal geen prinses, dus leek het ook niet echt geloofwaardig. Maar al was ze wel echt een prinses ze kon ze niet van hem verwachten dat hij op zijn knieén ging voor haar want dan vermoorde Seto haar nog liever.

Melissa keek hem aan. "Ja en als je me niet gelooft kijk" zei ze en liet een teken zien. Ze had sinds haar geboorte een kroon op haar schouder staan en dat liet zien dat ze een prinses was. Ze wist nit dat hij iets zou stelen ofzo en keek hem rustig aan.

Seto zijn blik ging naar haar schouder waar een kroontje op stond. Dat betekende dus dat ze wel een prinses moest zijn. ''en wil je nu dat ik voor je op m'n knieén ga zeker, nou ik dacht het niet, jullie zullen wel trots zijn op jezelf met die achterlijke ridders als volgelingen'' zei hij lichtjes kwaad. Seto had een hekel aan ridders, ze hadden immers zijn ouders vermoord en dat vergaf hij ze nooit. Makiba voelde de woede van Seto en begon te stampen met zijn hoeven op de grond en wilt te snuiven. Seto keek even weg en een schaduw viel over zijn ogen. Hij keek toen weer even richting Melissa al zag je dat nu niet door de schaduw.