Impa`s hut.

Alec sprong van zijn paard af en keek hem kwaad aan. "Waag dat en ik stuur elke ridder of wie er ook wil vechten op je af"zei hij tegen hem. De zigeuzen stonden op en spande hun bogen op de roodharige jongen. "Ik zou het maar uitlaten"zei hij tegen hem. Hij legde zijn hand op zijn zwaard en keek de jongen kwaad aan.

Hunter steigerde toen Alec afsteeg en brieste. Ook Aigavlov liet zijn stem horen en kraste naar Alec. Aigaithis stak zijn arm wat uit en Aigavlov ging erop zitten. ''Aan jou de eer mijn vriend'' zei hij zacht tegen hem. De havik steeg op en maakte een duikvlucht naar de zigeuners. Terwijl Aigavlov hen afleidde steigerde Hunter opnieuw en galopeerde toen op Impa af. Aigaithis boog zich naar voren en greep haar bij haar middel. Hij legde Impa dwars voor zich over het zadel van Hunter heen terwijl hij weg galopeerde. Aigavlov zou het wel redden en hem later achterna komen.

"Impa"riep hij luid. Desperado bleef staan. Alec rende naar hem steeg op en zette de achtervolging in. Hij rende door alles heen en sprong over de takken. Een havik van het koningkrijk kwam en daar stak Alec een brief in. Aan alle ridders we zoeken een roodharige jongen,de prijs voor de beloning zal groot zijn. Stond erop. Da ahavik vloog weg en bracht de brief naar het kasteel

Voor Impa het echt doorhad wat er gebeurde werd ze ineens bij haar middel opgetild en horizontaal over het zadel van Aigaithis` paard gelegd. Ze keek naar Alec die haar naam riep. ''Alec'' riep ze terug. Ze zag hem even later achter hen aankomen maar zou hij snel genoeg zijn. Met lichte angst in haar ogen keek Impa omhoog naar het gezicht van Aigaithis.

Alec werd nu gedragen door woede. Hij reed sneller en kwam al dichter bij. Een bende ridders verschenen achter hem. Ze gallopeerde achter de roodharige ruiter. "Laat haar gaan,ik geef je zoveel geld dat je wil"riep hij naar Aigaithis. Hij hoopte dat hij daardoor zou stoppen.

Aigaithis keek voor het eerst bij iemand anders niet met die eeuwige emotieloze blik. Hij keek naar Impa met spijt en medelijden. Komop Demar, werk gaat voor alles probeerde hij zichzelf in te prenten. Toch betwijfelde Aigaithis of hij zometeen echt wel een mes door Impa`s hart kon steken, kijkend in die blauwe ogen van haar die geen besef hadden waarom ze haar leven moest geven. Aigaithis trok Impa nu wat recht op Hunter`s zadel zodat ze wat comfortaveler zat en hield haar stevig om haar middel vast zodat ze niet zou vallen. Aigaithis lange rode haar, dat normaal gesproken tot zijn knieholtes reikte was losgeschoten en waperde achter hem aan waardoor hij een makkelijk te volgen doelwit was. ''Het spijt me dat het zo moet gaan Vrouwe'' zei hij zacht in mpa`s oor. Hij keek even om toen hij Alec hoorde roepen dat hij voor Impa`s vrijheid wou betalen. Hij moest engelofelijk veel om hem geven. Dat deed Aigaithis terug denken aan Vivian. Hij bande haar uit zijn gedachte. Ineens liet hij Hunter stilhouden. Meteen stond de grote zwarte hebgst doodstil. Aigaithis greep een dolk en plaatste dat op Impa`s keel. Hiermee dwong hij Alec ook te stoppen. ''Jou geld brengen mijn verloren dierbare niet terug'' zei hij zacht maar hard genoeg voor Alec om te kunnen horen.

Hij gallopeerde verder. En hield toen halt. "Ik weet dat geld niet alles betaalt,maar laa haar vrij. Ik geef je alles wat je hebben wil,laat haar gaan"zei hij tegen haar. De ridders kwamen ook aan maar Alec gebood ze halt te houden. "Wie heeft je dierbare vermoord,ik kan ze opsporen en bij je brengen,maar laat Impa gaan"zei hij tegen hem. Hij kwam van zijn paard af en keek naar de roodharige jongen.

''Het spijt me echt voor je Aigaithis. Maar wat kan ik er aan doen dat jouw dierbaren dood zijn. Ik heb ze niet vermoord. En dacht je dat als ik terug wou om mijn landgoed en geld op te eisen ik al die jaren hier was gebleven? Ik kan niks veranderen aan wat er al die jaren geleden gebeurd is, maar ik heb er niks mee te maken. Ik ben al wees. Wat zou het voor zin hebben om mij te doden'' zei Impa zachtjes en voorzichtig tegen Aigaithis. Hij was immers nog steeds degene met een mes in zijn handen. Al drukte hij deze niet tegen haar keel. Hij had het lemmet er eerder tegenaan gelegd.

Alec hield zich stil en keek even naar de ridders. Ze moesten zich maar kalm houden. Zijn blik ging naar Impa en wachte af op wat Agaithis zou gaan doen. "Agaithis,Impa heeft gelijk,ze kan er niets aan doen,dat jouw geliefden dood zijn. Maar laat het dan ook niet gebeuren voor anderen. Noem de som die ze geboden hebben om haar te laten sterven ik geef je het dubbele"zei hij tegen hem. Hij legde zijn zwaard op de grond als teken dat hij niets zou doen.

''Misschien is het niet zozeer jij die ik wil doden'' zei Aigaithis zachtjes bijna fluisterend tegen Impa. ''Vivian, je lijkt zoveel op haar. En ik zou het mezelf nooit vergeven dat ik haar niet heb kunnen redden toen zij mij nodig had. Misschien was ik gewoon jaloers. Ik was in elk geval egoistisch om te denken dat het iets zou kunnen oplossen om jou te vermoorden'' zei hij met zijn ogen teneergeslagen. Hij liet Impa los en steeg van Hunter af. Hij tilde Impa van Hunter`s zadel en zette haar op de grond. Daarna steeg hij zelf weer op. Zonder nog om te kijken liet hij de zwarte hengst steigerend omdraaien en galopeerde daarna weg.

Alec liep naar haar toe en keek haar aan. "Gaat het"zei hij tegen haar. Hij knielde even neer en raapte een ketting op. Deze was vast van de jongen. Hij wou het geven maar hij was al weg. Hij haalde zijn schouders op en keek naar Impa. Hij gebood de ridders weg te gaan.

Impa knikte eventjes. ''Het gaat wel'' zei ze zacht terwijl ze in de richting keek waar Aigaithis in verdwenen was. Even zweerde ze nog een lok van dat rode haar te zien maar dat was haar verbeelding. Impa wist niet precies wie Vivian was geweest, maar wel dat ze heel belangrijk was geweest voor Aigaithis. Daarna keek Impa weer naar Alec. Ze glimlachde even licht naar hem. Pas toen zag ze de ketting die hij in zijn hand had. ''Wat is dat?'' vroeg ze nieuwschierig.

"Ik denk dat deze van Agaithis was,ik geef hem het later wel"zei hij tegen haar. Eigenlijk merkte hij het nu pas op. Hij vocht voor de eerste maal om iets wat hij lief had.
Hij stak de ketting in zijn zak en keek Impa aan. "Wel nu zijn we je dolk wel kwijt"zei hij.
Een hele kleine glimlach stond er op zijn gezicht.