Impa`s hut.

Hij keek haar aan zelf was hij ook moe aleen dat gaf hij niet gauw toe. "Ben je moe"vroeg hij. Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar hoofd. Hij eek rustig naar haar en sloot zijn ogen ook even. Niet lang maar toch even.


(sorry inspiloos)

Impa knikte enkel even zachtjes op Alec`s vraag. Ze opende haar ogen half en keek hem aan. ''Jij bent ook moe'' grinnikte ze zacht. Ze kon het van zijn gezicht aflezen.
Zelf sloot ze haar ogen weer. Ze voelde gewoon dat ze zometeen geheid in slaap zou gaan vallen.

Zonder nog maar te antwoorden viel hij in slaap. Hij droomde over die zilveren zee waar nu meer boten waren. Hij , wenkte die mensen maar ze zagen hem niet. Was hij een geest? Of waren die mensen blind. Hij wist het niet maar wou het weten. Hij sliep rustig.

Toen Impa de volgende morgen wakker werd was het eerste wat ze voelde de rustige ademhaling van iemand anders die sliep. Ze lag met een arm over Alec`s middel en rustte met haar hoofd op zijn borstkas. Ze schoot overeind. Pas toen ze Alec zag herinerde ze zich wat er de vorige dag allemaal was gebeurd. Ze keek even naar buiten waar de zon nu stralend scheen.

Alec werd kalm wakker en keek haar aan. Hij kwam recht. "Wat is er"vroeg hij kalm aan haar. Hij glimlachte eventjes en rekte zich uit. Hij stond op enn liep naar de raam toe.
"Het is mooi weer vandaag"zei hij tegen haar.

''Ik ben gewoon niet gewend om naast iemand wakker te worden'' zei Impa zachtjes met een kleine glimlach. Ze stond zelf ook op en liep net als Alec ook naar het raam. Ze legde haar handen te steunen op de vensterbank terwijl ze naar buiten keek. ''Hmm, toch heeft de lucht iets dreigends vandaag'' zei ze zacht. Impa voelde gewoon dat er iets was al kon ze niet goed plaatsen wat precies.

"Geloof me ik ben er ook niet aan gewend"zei hij en glimlachte. "Ik weet het het grijs in de lucht verontrust me,alsof er iets te gebeuren staat"zei hij tegen haar. Hij beet even op zijn lip en keek haar met enige verontrustheid aan.

''We zullen het in de loop van de dag wel merken'' zei Impa uiteindelijk met een kleine zucht. Ze wou naar het andere vertrek in de hut lopen toen ze het mes opmerkte waar ze de dag ervoor Dervas mee had neergestoken. Het bloed dat er nog op zat was inmiddels opgedroogd. Impa liep ernaartoe en raapte het op. Ze keek even naar het bebloede lemmet. Ineens zag ze niet haar eigen weerspiegeling maar die van iemand anders. Impa gooide het mes weg in een hoek. Ze bleef er even geschrokken naar kijken.

ALec hoorde een tjak van een mes dat in het hout vast stak nu. Hij liep naar haar en keek zelf ook even naar het mes. "Wat is er"vroeg hij bezorgd. Hij keek haar bezorgd aan en liep naar het mes. Hij trok het eruit en bracht het naar de tafel. Hij legde daar een stuk van zijn vest op dat hij had afgescheurd en keek er naar.

''Volgensmij wordt ik gek. Ik zag net de weerspiegeling van iemand anders in dat mes'' zei Impa. Ze verroerde zich niet en knikte enkel met haar hoofd naar het mes dat Alec op tafel had gelegd. Ze kwam pas weer dichterbij toen hij een stuk van zijn vest over het mes had heen gelegd.

"Kan dat wel"zei hij tegen haar. Hij keek naar het mes en legde zijn hand erop. Hij voelde een ijzige rilling over zijn ruglopen en sloot zijn ogen. Toen kreeg hij beelden van mensen die dit mes hadden gehad. Vele moorden maar ook veel zelfmoordpogingen. Hij opende zijn ogen en trok zijn hand eraf. Hij trilde er van op zijn benen.

Impa keek weer naar het mes. Als ze heel eerlijk was leek het meer op een dolk dan een mes. Ze zag aan het ontwerp dat het een speciale dolk was uit een set van vijf eendezelfde dolken. Hoe kwam ze hier aan? Impa sloot haar ogen en probeerde te herineren waar ze dit mes ooit vandaan had gehaald maar haar herineringen waren zwart. Toen ze met haar vingers over het stuk ging waar je het mes vasthield voelde ze iets in het mes gekerfd staan. ''A en D'' mompelde ze zachtjes. ''Dat zijn niet mijn initialen'' zei ze daarna tegen Alec.

"De A past wel bij mij maar de D kan ik niet plaatsen. Buiten bij Desperado maar ja"zei hij.
Hij trilde nog zachtjes op zijn benen maar echt zichtbaar was het niet meer. Hij keek naar de dolk en voelde even langs zijn schouder daar stond een klein brandmerk met de letter D in.

''Hij kan niet van jou zijn. Ik heb dit mes al jaren. Nog voordat ik jou leerde kennen. Daarbij komt deze dolk uit een set van vijf. Dus tenzij je thuis nog vier van deze messen heb liggen betwijfel ik het of hij van jou is'' zei Impa tegen Alec. Ineens hoorde ze buiten gekrijs. Impa rende naar het raam toe. Ze zag in de lucht een donkere havik vliegen. Hij krijste nogmaals en kwam recht op het raam afgevlogen. Impa liep achteruit en de havik knalde dwars door het raam heen. Hij krijste een moment naar Impa en vloog toen op de tafel af. Hij greep met zijn klauwen de dolk.

Alec keek haar aan en keek dan naar de havik. Hij liep naar buiten en sprong op Desperado. Hij keek naar waar de havik vloog en volgde hem. Hij gallopeerde door de bossen alsof het niets was. Hij ontweek alles bomen taken en stenen en al de rest. De havik was al veel te ver weg. Hij stopte abrupt en keek het dier na. "Verdomde vogel ook"zei hij.

Een heel stuk verder reed Aigaithis op een zwart paard. Toen hij de havik zag sterkte hij zijn arm uit zodat de vogel erop neerstreek. Hij gaf Aigaithis de dolk. Die nam hem aan en bekeek het. ''Uitstekend werk Aigavlov'' zei hij en streek de havik over zijn veren. ''Wijs me de weg'' zei hij zacht waarna de havik weer opsteeg. Hij begon terug te vliegen. ''Kom op Hunter, zo snel als je kan'' mompelde Aigaithis tegen de zwarte hengst terwijl hij hem een zacht schopje in zijn zij gaf. Hunter rende in volle gallop achter Aigavlov aan.

Impa had direct naar Delvine gefloten en was achter Alec aan gereden. Ze hield stil naast hem en keek de havik ook na. ''Wat was dat nou?'' vroeg ze verward. Ineens begon Delvine te steigeren en werd onzettend onrustig. Impa kon haar maar met moeite in bedwang houden. ''Delvine, voelt iets'' zei ze tegen Alec. In de verte zag ze toen de havik terug komen met iemand te paard achter hem aan.

"Blijf hier staan,als het fout loopt geloof me er zitten hier zigeuners die springen zo voor ons"zei hij tegen haar. "Maar maak vooral geen te snelle conclusie's als deze ruiter een ridder is moet hij zich bekend maken en de dolk weer terug geven"zei hij tegen haar. Hij hield Desperado die hoog steigerde in bedwang en keek naar de naderende ruiter.

Aigaithis hield Hunter pas in toen hij op drie meeter afstand van Alec en Impa was. Hij keek Impa recht aan met zijn zilvergrijze ogen. ''Mijn god wat lijkt ze op haar moeder'' mompelde hij, onhoorbaar voor Alec of Impa. De havik streek neer op Aigaithis` schouder. ''Ik denk dat deze van jou is'' zei hij terwijl hij een zilveren haarborstel met de initialen I. L. voor de voeten van Impa`s paard op de grond smeet. Hunter brieste even en Aigathis trok wat strakker aan de teugels van de zwarte hengst. ''Rustig jongen'' zei hij zacht tegen hem.

Alec bleef te paard en keek naar de dolk die voor het paard zijn voeten werd geworpen. "Wie ben je"vroeg Alec op een kalme toon en bekeek de jonge voor hem.
Hij keek even naar de havik in de lucht en bekeek hem dan even goed. Hij hield Desperado in toom en wachte op een antwoord.

(Erm, hij gooide een haarborstel xD)

Impa steeg voorzichtig af en raapte de zilveren haarborstel op. ''Hoe kom je hier aan?'' vroeg ze zacht. Ze was haar haarborstel al een tijdje kwijt. ''Jij bent A. D.'' zei ze daarna zachtjes op fluistertoon. Ze herkende de jongen van de weerspiegeling die ze had gezien in het mes. ''Wat wil je van ons?'' vroeg ze aan hem. Had ze nu haar boog en pijlen maar bij zich.

Aigaithis keek eerst naar Alec en toen naar Impa. ''Mijn naam is Aigaithis Demar'' zei hij tegen hen. ''Ik ben inderdaad de eigenaar van deze dolk, Vrouwe Imparailis'' zei hij terwijl hij de bebloede dolk door zijn vingers liet gaan en hem daarna weer opborg. Hij keek verbaasd op toen Impa vroeg wat hij van hen wou. ''Ik hoef niks van hem, enkel van jou. Heriner je je niet meer wie ik ben?'' vroeg hij ergens wat verbaasd. ''Dat maakt het voor mij alleen maar makkelijker'' zei hij daarna.

Alec keek naar haar en voelde een grote druk op zijn schouders. "Wat wil je van haar,spreek op ridder"zei hij tegen hem. Hij keek hem aan en keek even naar zijn eigen zwaard. De roodharige jongen wou wat van Impa en het stond hem niet aan. Zigeuzen stonden er nu ook op te kijken ze bleven laag en onopmerkbaar. Ze keken naar het drietal.

''Mijn naam is Impa'' zei ze tegen Aigaithis. Ze voelde hoe ze haar vuisten balde. Ze keek even naar Alec en toen weer naar Aigaithis. Wie was deze jongen? Waarom noemde hij haar Vrouwe Imparailis? En nog sterker hoe kende hij haar. Ze voelde hoe Delvine beschermend bij haar ging staan.

''Ridder?'' zei Aigaithis op een vragende toon. Hij lachte even sarcastisch. ''Dat was ik vroeger, dat is enkel nog maar een dekmantel. Nee jochie tegenwoordig werk ik als huurmoordenaar'' zei hij tegen Alec ookal was die waarschijnlijk niet erg veel jonger dan hem. Daarna keek hij weer naar Impa. Hij schudde even zijn hoofd. ''Naief kind'' mompelde hij. ''Je naam is Vrouwe Imparailis, je komt uit een rijk gezin van een ander rijk. Ik was ingehuurd om jou en je ouders te vermoorden zodat een paar opstandige boeren de macht konden grijpen. Jij was twaalf jaar oud toen je kamermeisje met je wegvluchtte nadat ik je ouders had gedood samen met mijn voogd. Ik had je bijna te pakken toen je van een berg flikkerde en je in het water terrecht kwam. Kennelijk heb je er een hersenschudding aan overgehouden en heriner je mij daardoor niet meer. Maar nu ben ik hier, om mijn klus voor eens en altijd af te maken'' zei hij.