Vallend water.

Impa was voor de verandering een keer te voet gegaan naar de watervallen. Ze knielde bij het kristalheldere water neer en vormde met haar handen een kommetje. Ze schepte wat water en gooide het in haar gezicht. De druppels gleden langs haar nek maar dat maakte Impa nu even niets uit. Het water was verfrissend tegen haar warme huid.

Alec kwam ook te voet aan lopen. Hij liep naar een steen en legde daar zijn zwaard op.
Toen liep hij naar het water dat kristalhelder was. Hij stak zijn handen daarin en het voelde ijzig maar perfect aan. Toen merkte hij een meisje op. "Hallo"zei hij vriendelijk en keek naar het water. Het kabbelen vulde zijn oren en lijde hem naar een zilveren zee in zijn gedachte,waar hij altijd een ging als hij aleen was of droevig was.

Verschrikt keek Impa op toen ze een stem hoorde. Ze zag op een steen een blonde jongen zitten. Haastig stond ze op. Kalm Impa, hij zei alleen hallo dacht ze toen. ''Hallo'' zei ze zelf kalm en zacht terug. Ze maakte haar handen even droog aan de rok van haar jurk en keek toen de jongen weer aan.

"Ik ben Alec"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij stond op en liep naar haar toe. Hij ging op de grond zitten en keek haar aan. Toen keek hij weer naar het water. "En ben je van hier of kom je van ver"zei hij vriendelijk tegen haar en streek even een paar lokken haar uit zijn gezicht

''Om eerlijk te zijn woon ik hier best al een tijd. Ik woon enkel in het bos snap je'' zei Impa stil terwijl ze naast Alec ging zitten al zat er wel twee meter afstand tussen hen. ''Ik leef al bijna mijn hele leven in het woud'' vervolgde ze daar zacht op. Ze keek Alec niet aan maar had haar blik gericht op het vallende water. De doorzichtige vloeistof schitterde zilver achtig in de zon waneer het in de kleine poel viel die zich had gevormd door het vele water.

"Wel,ik woon al een tijdje in het moon castle en geloof me echt lollig is het daar niet"zei hij.
Zijn blauwe ogen keken naar de zilvere vloeistof die oneindeloos bleef vallen. "Ik zal me deze keer beter voorstellen,ik ben prins Alec zoon van onze koning,maar alsjeblieft doe niet zoals de andere doen zo aan hangerig,wees maar gewoon zoals nu"zei hij tegen haar en lachte even.

Impa glimlachte even zachtjes. ''Ik ben Impa'' zei ze zacht. ''Ik zou niet weten hoe het in een kasteel aan toe gaat. Ik ben nooit verder geweest dan het woud'' zei ze terwijl ze weer naar het water staarde. Die drukte leek haar totaal niks. ''De meeste mensen noemen me trouwens Lady Impa of vrouwe van het woud'' zei ze. Impa wist niet of Alec de geruchten over haar gehoord had.

"Ik hoorde sommige ridders wel is praten over je"zei hij vriendelijk tegen haar. "Maar ja er word veel gezegd over iedereen zelfs over mij hier zelf"zei hij tegen haar. "Maar laten we stellen ik ben niet echt de normale prins die voor alles terugdeinst"zei hij tegen haar.

''Nee zover was ik wel al'' zei Impa glimlachend. ''Laten we dan ook stellen dat ik niemand kan betoveren door te zingen'' zei ze met een grijns. Impa streek een lok haar achter haar oor en ging met haar hand door het water. Het koude water bezorgde haar even een rilling over rug.

"Wel,het is de eerste keer na een lange reis dat ik weer buitenkom en ik heb al ineens iemand ontmoet die een vriendin kan worden"zei hij met een grimas. Hij keek haar even aan. "Als ik je eerst zag leek je een prinses,maar ja eerste indrukken he"zei hij tegen haar.

Impa bloosde even na de woorden van Alec. ''Laten we het nou niet overdrijven'' mompelde ze. Ze was daarna een tijdje stil. Het vallende water deed haar denken aan een lied dat haar moeder altijd voor haar zong. Zonder dat ze het zelf doorhad begon zachtjes te zingen.

https://www.youtube.com/watch?v=JysW6eI5_TU&feature=related

"Geloof me ik overdrijf niet,het zou kunnen volgens mij maar ja"zei hij tegen haar.
Hij hoorde naar haar prachtige stem en het geruis van het water daar mee samen gepaard.
Hij leek wel in hypnose op die zilveren zee waar hij nu op liep. Hij zag in de verte witte boten met lantaarns en daar mee twee tot 3 mensen in. Hij wenkte ze maar ze kwamen niet.
Alsof hij onzichtbaar was op die zee.

Toen Impa klaar was met zingen had ze pas door dat ze werkelijk gezongen had. ''Sorry, soms weet ik zelf niet of ik zing of niet. Het gebeurd gewoon, soms zonder dat ik het doorheb'' zei ze zachtjes. Ze keek Alec even verontschuldigend aan maar hij leek veel te afwezig om ook maar een woord gehoord te kunnen hebben van wat zij had gezegd.

ALec had haar wel gehoord en ontwaakte uit zijn dagdroom. "Sorry en maakt niet uit hoor,je hebt een mooie stem Impa als ik je zo noemen mag"zei hij tegen haar en glimlachte warm. "Mooi lied ook"zei hij tegen haar. Hij streek met zijn vinger over het zand van de grond en tekende kringetjes.

''Ik heb dat denk ik liever dan al die bijnamen'' zei Impa en had haar ogen even neergeslagen. ''Mijn moeder zong het vroeger altijd voor me als ik niet kon slapen'' zei ze daarna tegen Alec. Impa had gedacht dat andere mensen vreselijk waren om me te praten omdat ze bij iedereen voledig zou dichtklappen. Maar het praten met Alec viel ontzettend mee.

"En je moeder,o ik wou het ni over beginnen"zei hij tegen haar. Hij legde zijn hand even op haar schouder en gaf haar er een klopje op. "Ik ben blij dat ik je leerde kennen"zei hij.
Hij legde zijn hand weer op zijn schoot en glimlachte eventjes.

(Ik ga, ben moe dus k`ga slapen xD)

Impa glimlachte even naar Alec. ''Ja, ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen'' zei ze tegen hem. Ergens bewonderde ze Alec wel. Hij ging niet met het gewone volk om alsof ze minder waren dan hij. Impa had vorsten gekend die dat wel deden, neerkijken op het volk. Maar Alec gedroeg zich net als een van hen. Als hij het niet gezegd had dan had Impa nooit bedacht dat hij een prins zou zijn.

(oke slaapwel)

Hij glimlachte en keek rustig naar voor. "Moest je ooit wat nodig hebben als je er niet zo aanraakt zorg ik er wel voor,je bent een vriendin van me geworden"zei hij tegen haar.
Hij keek haar dan aan en legde zijn bijden hande op zijn schoot.

''Dank je Alec'' zei Impa zacht. Zij beschouwde hem inmiddels ook als vriend. Op Delvine na had ze verder geen vrienden maar dat was logisch als je afgesloten in het bos woonde. En daarbij met de merrie kon Impa niet praten als het Alec. Ze gaf wel antwoord maar daar verstond Impa nooit echt veel van.

Hij keek haar aan en glimlachte weer. En daar stond dan ook de zwarte hengst Desperado op misterieuze wijze. Desperade bleef staan waar hij stond. "Impa,dit is Desperado"zei hij vriendelijk. Alec stond op en liep naar de hengst. Hij nam een appel uit zijn zak en gaf die aan hem. Desperado hinnikte en at die dan smakkelijk op.

Impa stond op en keek vol bewondering naar de hengst. ''Hij is echt prachtig'' zei ze zacht. Ze liep voorzichtig op Desperado af. Deze kwam nieuwschierig dichterbij en snuffelde even een beetje aan Impa. Daarna probeerde hij haar haar op te eten. Griinikend trok ze haar haren los voor ze helemaal smerig zouden zijn. ''Hij doet me een beetje denken aan Delvine'' zei ze tegen Alec. ''Delvine, is mijn merrie. Ik heb haar al sinds ze een kleine veulen was'' legde ze uit.

"Wel deze jongen hier,heeft al vele strijden meegemaakt,net zoals zijn familie,maar hij is een goede hengst voor me"zei hij tegen haar. Hij lachte even toen Desperado haar wou opeten. "Blijkbaar heeft hij honger"zei hij met een grimas op zijn gezicht. "Haar heb ik nog niet gezien"zei hij tegen haar.

''Ik weet niet of ze in de buurt is'' zei Impa. Ze haalde diep adem en floot schel op haar vingers. Vanuit de verte was een zacht gehinnik te horen. ''Ze heeft me dus gehoord'' grijnzde Impa. Dat gehinnik herkende ze uit duizende. Een mooie sterke merrie kwam aangegalopeerd. Ze was bruin met lange blonde manen, bijna wit. Ze draafde een halve cirkel om Impa heen en hinnikte vrolijk. Ze duwde haar hoofd even tegen Impa aan. ''Alec, dit is Delvine'' zei ze tegen hem terwijl ze de bruine merrie over haar witte bles streek.

Alec knikte naar het paard en glimlachte. Desperado merkte de merrie ook op maar bleef gewoon staan. Hij zwaaide aleen even met zijn kop. "Wel ze valt in de kijker bij Desperado"zei hij en lachte eventjes. "Het is een mooi paard"zei hij tegen haar. "Moet je een stal nodig hebben breng haar naar het kasteel,ik vind wel wat"zei hij.

''Erg vriendelijk, maar Delvine is een vrij paard. Ze houd er niet van opgesloten te zitten'' zei Impa. Delvine was ook niet gezadeld. Delvine probeerde nu net als Desperado daarnet om Impa`s haar op te eten. Impa duwde de merrie lachend aan de kant. ''Dat bedoel ik nou'' zei ze nog zachtjes lachend tegen Alec.