Just singing.

Seto keek nog steeds naar en hoorde haar antwoord. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Was zij diegene die hem hier naar toe had gebracht en verband om zijn arm had gedaan? Het moest haast wel. Hij vondt het wel heel vreemd want hij had haar toen straks nog bestolen. Seto volgde haar met zijn ogen en zag dat ze even later terug kwam met brood en wijn. Hij pakte een broodje van het dienblad af en nam er een hap van. Het was zo lekker, hij had deze smaak wel gemist. Toen hij het stuk door slikte keek hij weer naar Impa. ''ik begrijp eigenlijk niet waarom je me helpt'' zei hij tegen haar en merkte toen zijn jas waar een naald aan hing. Was ze nou ookal bezig om zijn jas te maken? Dit allemaal verbaasde hem echt heel erg.

''Tja, ik kon je ook niet bewusteloos en hongerig daar alleen laten met je paard'' zei Impa kalm. ''Ik begrijp wel hoe je je voelt. Ik heb zelf een tijdje ook moeten stelen voor mijn geld'' zei ze daarna zacht. Daarna liep ze weer weg om Delvine af te zadelen en te borstelen. Ook gaf ze haar en Makiba vers water, hooi en een paar pasgeplukte appels. Toen ze weer terug kwam pakte ze de jas weer op en probeerde hem verder te repareren. Toen ze klaar was hechtte ze het af en beet de draad stuk met haar tanden. ''Ik heb geprobeerd het te repareren maar ik ken het ontwerp niet. Sorry als sommige stukken daardoor wat ingenomen zijn'' zei ze en gaf Seto zijn jas terug.

Seto keek naar haar en nam nog een hap van zijn broodje. Hij luisterde naar haar woorden en glimlachtte lichtjes. ''bedankt'' zei hij wat zacht en luisterde naar wat ze daarna zei. Hij keek naar toen ze naar buiten ging en hij nam nog een hap van zijn broodje. Hij keek weer even in het rond en zuchtte diep. Toen hij het broodje op had nam hij wat wijn. Hij had het nog nooit gedronken maar het was wel lekker. Makiba keek op toen er hooi en vers water kwam. Hij stond moeizaam op en dronk wat. Daarna nam hij ook een hap van het hooi maar liet de appels nog even liggen. Seto keek op toen Impa weer naar binnen kwam en luisterde naar haar van wat ze over de jas zei. ''maakt niet uit, als er maar geen gaten in zitten'' zei hij en glimlachtte lichtjes. Hij stond wat wankel op en bekeek zijn jas. Sommig stukjes waren inderdaad wat in genomen maar het zag er verder prima uit. ''nogmaals bedankt'' zei hij rustig tegen haar en hij deed de witte jas weer aan.

''Voor je gaat, wil ik je dit nog geven'' zei Impa zachtjes. Uit een kleine lade van een kastje pakte ze een buideltje. Er zaten goudstukken. ''Jij kan het beter gebruiken dan ik'' zei ze en gaf het buideltje aan Seto. Daarna ruimde de spullen op. De naald en klosje garen en het bord, dienblad en natuurlijk de wijn. ''Je mag langskomen waneer je wilt Seto'' zei ze nog zachtjes bijna onhoorbaar.

Seto keek weer naar haar toen ze iets zei en volgde haar met zijn ogen. Hij keek naar het buideltje dat ze hem gaf en voelde de muntstukken erin. ''weet je dat wel heel zeker?'' vroeg hij aan haar terwijl hij van het buideltje terug naar haar keek. Hij hoorde zacht haar andere woorden en knikte even. ''als je dat nog wil teminste'' zei hij terwijl hij de andere kamer in liep. Hij keek in het rond en stopte het buideltje dan maar weg in zijn jas. Hij sloeg zijn armen daarna over elkaar en keek weer richting Impa, ''ik zou bijna zeggen dat je te aardig voor me bent'' zei hij en grijnsde lichtjes. Maar het was wel een vriendelijk grijnsje.

Impa stond even stil en zei niets. Daarna keek ze Seto aan. ''Ik weet hoe zwaar het kan zijn om aan je geld te komen als mensen je zoeken of bang van je zijn. Als iemand mij niet had geholpen op de manier waarop ik jou nu help dan had ik nu niet hier voor je gestaan'' zei ze tegen hem. Nu kon Impa dan redelijk voor zichzelf zorgen. Ze wist hoe ze verwondingen kon genezen en alles wat ze aan voedsel en water nodig had haalde ze uit het woud. Ze kon zelfs wild afschieten sinds ze om had leren gaan met een pijl en boog. Maar zij had ook tijden gekend dat ze op het randje van leven en dood stond. En dat gunde ze Seto niet.

Seto keek naar haar en luisterde naar wat ze zei. Hij knikte even begrijpend en zuchtte toen. ''het spijt me trouwens dat ik die ketting had gestolen, ik hoop niet dat er iets kapot aan is'' zei Seto tegen haar en keek even naar de grond. Hij liet zijn armen toen naast zijn lichaam hangen en liep naar de deur toe. Hij opende die en liep naar buiten toe. Hij bleef voor de hut staan met zijn rug er naar toe. Hij keek naar de lucht en hij voelde de wond af en toe nog lichtjes prikken onder het verband. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat Makiba aan het slapen was en hij gunde zijn paard die rust dan nu ook wel even.

Impa liep ook naar de deur en keek naar Seto`s rug. ''Je moet het verband regelmatig verschonen anders gaat je wond ontsteken'' zei ze nog zacht. Ze wachtte nog een paar minuten voor de de deur dichtdeed. Aan de binnenkant van de deur bleef Impa even tegen het hout geleund staan. Ze sloot haar ogen voor een moment en luisterde naar de wind die buiten zachtjes waaide.

Seto keek over zijn rug naar achteren toen hij Impa hoorde en knikte even als antwoord waarna hij richting Makiba liep. Hij keek naar zijn paard die lag te slapen en zuchtte eens. Hij ging door zijn knieén en wreef met zijn hand over de hals van zijn paard heen. ''je bent een apart beest, maar gelukkig weet je me nog wel altijd te helpen'' zei Seto zacht tegen Makiba. Het paard opende zijn ogen ineens en ging recht staan. Seto stond recht en deed een stap naar achteren. Hij keek naar zijn fries en glimlachtte lichtjes. ''je hoorde me he of niet?'' zei hij met een licht grijnsje. Seto haalde het buideltje onder zijn jas vandaan en liet het aan Makiba zien. ''ik heb het gekregen van Impa, zegt dat wij het eerder nodig hebben dan zij, maar ik denk dat zij dit ook nog nodig zal hebben. Wij kunnen het beter op onze gebruikelijke manier houden of niet?'' zei Seto fluisterend tegen Makiba en Makiba zwaaide een keer met zijn hals en brieste. Seto grinnikte en keek toen even richting de deur van de hut.

Impa was door de achterdeur naar de kleine bron gelopen met een emmer. Ze schepte ze emmer helemaal vol met water voor ze terug de hut in ging. Daarna ging ze de spullen afwassen die ze had gebruikt om het eten voor Seto klaar te maken. Ze droogde ze af met een lap en zette de spullen toen weer in de kasten. Het water gooide ze buiten in de bosjes voor de planten. Ze zette de emmer naast de achterdeur neer. Ze kon vanaf daar Seto zien staan bij Makiba. Ze glimlachde even zachtjes.

Seto draaide zich naar de deur toe en liep naar de hut toe. Hij opende de deur en had niet door dat Impa buiten stond. Hij legde het buideltje voor de deur neer binnen en zuchtte even. Hij was Impa er wel dankbaar voor maar hij vondt dat hij het niet verdiende. Impa had hem al eten gegeven en zijn wond verzorgt. Dat was genoeg voor hem. Hij ging weer naar buiten en sloot de deur achter zich. Hij had Impa niet binnen gezien, naja misschien was ze in de andere kamer. Hij liep weer naar Makiba toe en steeg op. ''laten we maar gaan'' zei hij, hij vondt het best jammer want Impa was een aardig meisje. Hij liet Makiba draaien en keek even achter zich naar de hut waarna hij voor zich keek, Makiba aan spoorde en verdween.

Toen Impa weer naar binnen ging zag ze het buideltje liggen. Ze liep ernaartoe en raapte het op. Waarom had Seto het teruggegeven. Ze deed de voordeur open en keek naar buiten maar hij was al weg. Impa sloot de deur weer en legde het buideltje geld op tafel. Ze ging aan de tafel zitten en tikte met haar nagels op het houten oppervlak.