Just singing.

Impa trok de deur van haar boshut achter zich dicht en floot even op haar vingers. Haar merrie Delvine kwam aangalloperen en stopte bij Impa. Impa streek de merrie even over haar snuit en steeg toen op. Ze gaf haar een zacht schopje in haar buik en Delvine reageerde direct en gallopeerde door het woud heen. Na een tijdje te hebben gereden hield Impa haar stil. Ze zadelde Delvine even af. ''Ga maar'' fluisterde ze zacht in haar oor en de merrie rende weg. Impa was inmiddels op een open veld waar verschillende appelbomen stonden. Zachtjes neuriend begon ze een paar appels te plukken. Zachtjes ging dat neurien over in zingen.

https://www.youtube.com/watch?v=b5_ks-dhCtU

Seto stapte met Makiba door het woud. Een zacht briesje streek door zijn bruine haar en door de zwarte manen van Makiba. Seto sloot voor kort zijn ogen en liet de teugels vieren. Zover hij kon horen was er toch niemand in de buurt en zou Makiba dus toch niets doen. Ineens hoorde Seto een galloperend geluid. Hij nam de teugels meteen strak beet omdat hij Makiba alweer hoorde snuiven. Seto keek in het rond en had verderop een schim van een paard gezien maar had ook gezien dat er geen ruiter op had gezeten. Seto vroeg zich af hoe het kon dat er hier een paard alleen liep. Misschien was het ontsnapt al leek hem dat niet. Hoe verder ze stapte hoe luider Seto ineens iets hoorde wat op gezang leek. Steeds beter kon hij het horen en eerlijk gezegt klonk het best rustgevend maar het betekende ook dat er dus iemand in de buurt was. En ja hoor hij liet Makiba stilstaan en verderop zag hij een meisje appels plukken. Zij was dan ook het meisje dat had gezongen.

Impa stopte de appels die ze tot zover al had in de zadeltas van Delvine die tegen de boom aanlag en wou nog een paar appels plukken. Alleen had ze alle onderste appels al te pakken. Impa ging op haar tenen staan en kwam net niet bij de appel. Ze verloor haar evenwicht en viel om in het gras dat gelukkig zacht was. De appel die ze had geprobeerd te pakken viel daarna op haar hoofd. Impa wreef even met haar hand over haar hoofd. Een ongezadelde merrie kwam aan rennen en drukte haar snuit even tegen Impa`s wang. ''Rustig maar hoor Delvine, ik ga heus niet dood van een appel'' grijnzde ze zachtjes tegen de merrie. Toen Delvine hinnikte en naar de jongen op zijn paard verderop keek, keek Impa ook om. Ze bleef even verstijfd zitten.

Seto keek toen en zag hoe het meisje de appel probeerde te pakken en vervolgens omviel en de appel daarna op haar hoofd terecht kwam. Een lichtte grinnik kon hij niet onder drukken en plots zag hij het paard dat hij daarnet ook had gezien. Het paard was dus van het meisje geweest. Als hij er over nadacht had hij dat eigenlijk ook wel kunnen weten. Hij hoorde toen hoe Makiba weer begon te snuiven en onrustig begon te doen. Seto richtte zijn blik even op de zwarte hengst waarna hij weer richting het meisje keek en tot zijn verbazing zag dat het meisje zijn kant op keek. Seto steeg snel af en bleef achter een boom staan. Hij had de teugels even los gelaten en ineens schoot Makiba er van door. De schel hinnikende fries gallopeerde met krachtige passen op de merrie af, ook dat paard wou hij laten zien dat ze haar blik beter van zijn baasje kon afwenden. Seto keek verbaasd om toen hij Makiba zag weg stuiven en slikte. ''nee he..'' mompelde hij geirriteerd en kwam achter de boom vandaan en zag dat het meisje er nogal verstijfd bij zat.

Impa krabelde snel overeind. Ze was de jongen totaal vergeten en had alleen maar oog voor de zwarte hengst die hun kant kwam opgerend. Delvine ging beschermd voor Impa staar en steigerde even naar de zwarte hengst. Ze hinnikte luid en brieste alsof ze wou zeggen dat die hengst geen stap dichter bij Impa mocht doen anders zou het hem berouwen. Impa liep naar de merrie en waande haar tot stilte. ''Delvine, rustig meisje'' zei ze zachtjes tegen haar. De merrie kalmeerde van Impa`s rustgevende stem. Ze keek om naar de jongen die weer achter de boom vandaan kwam waar hij zich eerst achter had verstopt. ''Wie ben jij?'' vroeg ze zacht. Ze was het niet gewend met mensen om te gaan aangezien ze zo afgesloten leefde van de bevolking.

Seto zag hoe de merrie het meisje beschermde en snoof even. Hij rende toen richting Makiba die wild begon te steigeren naar de merrie. Seto lukte het nog net om de teugels vast te grijpen en hij trekte met de kracht die hij er voor nodig had de grote sterke fries naar beneden. Seto hield de teugels stevig vast en ging voor de hengst staan. ''flik dat niet weer jij'' snauwde Seto licht geirriteerd richting de hengst. De hengst tilde zijn hoofd arrogant op en Seto rolde even met zijn ogen. Ineens hoorde hij een meisjes stem iets aan hem vragen en Seto draaide zich om. Hij was een bestwel lange jongen, hij keek richting het meisje dat dus iets aan hem gevraagd had. Hij had de vraag dan ook wel gehoord en wou er eigenlijk niet op antwoorden. Toch had hij niet het idee dat ze hem veel kwaad zou kunnen doen en dus besloot hij het maar te vertellen. ''euh.. Seto Kaiba en jij?'' vroeg hij wat kortaf maar bestwel rustig.

''Impa, al noemen de meeste me Lady Impa of vrouwe van het woud'' zei Impa zacht. Ze was niet bang voor de jongen, integendeel. Toch voelde ze zich wel ongemakkelijk bij hem. Delvine voelde aan dat Impa zich niet zo op haar gemak voelde bij deze jongen en zijn paard. Ze brieste even waarschuwend naar de twee. Impa streek even een zwarte lok haar achter haar oor en keek de Seto toen weer aan. Seto, ze vond het een aparte naam. Niet een die ze ooit eerder had gehoord ergens. ''Seto'' herhaalde ze zachtjes om de naam goed te kunnen onthouden. Het klonk als een soort slang.

Seto zijn ogen gleden voor kort over het meisje heen. Hij zag niets wat waardevol kon zijn, als dat wel zo was geweest had hij misschien nog moeite kunnen doen om het te stelen. Hij moest toch immers wat hebben om aan zijn spullen en eten te komen. Hij zuchtte even en hoorde toen hoe het meisje zich voorstelde. Hij fronste zijn wenkbrauwen even maar keek toen weer gewoon. ''vrouwe van het woud? leef je veel in het woud dan?'' vroeg Seto aan haar. Hij keek even in het rond, hij sliep vaak ook in een woud of bossen maar echt leven deed hij er niet in. Hij keek toen even naar het paard dat briesend naar hen keek. Seto snoof en trok zich er niks van aan. Sinds hij Makiba had was hij dat wel gewend. Makiba vond het briesen van de merrie dan ook niet leuk en tilde zijn voor benen iets op. Hij hinnikte schel en Seto draaide zich met een ruk om en trok Makiba naar beneden. ''hou daar nou eens mee op, met die problemen die jij me steeds geeft krijg ik weer meer problemen.'' snauwde Seto naar Makiba. Seto leidde Makiba een stukje weg van Impa en haar paard en keek Makiba scherp aan. ''je weet waarom we hier zijn toch? als je het nu weer verpest kom ik niet aan mijn eten, het is niet de bedoeling dat ik weer bekend word ofzo, je hebt namelijk nu al kans dat ze me zoeken'' fluisterde Seto nijdig tegen Makiba. Als je echt goed luisterde dan kon je af en toe horen wat ze zeiden. Seto ging wat rechter staan en keek vanuit zijn ooghoeken even naar Impa waarna hij weer naar Makiba keek. ''bovendien als ik geen geld heb betekend het voor jou ook alleen maar gras en water dat we kunnen vinden'' zei Seto droog tegen Makiba. Makiba keek arrogant naar beneden maar had het wel begrepen. Seto liet de teugels los en snoof. ''blijf hier jij'' zei hij scherp tegen Makiba en de snuivende hengst leek nu toch wel te luisteren. Seto liep weer terug naar het meisje met zijn handen in zijn zakken. ''sorry ik moest even iets duidelijk maken aan hem, niets bizonders hoor'' zei hij met een vage glimlach naar haar.

Impa keek Seto even na toen hij zijn hengst een stukje wegleidde. Ze keek even naar de twee en pakte toen Delvine`s zadel en teugels. Ze zadelde het paard weer op maar dat was een dekmantel om te proberen ontdekken waar Seto het over had. Ze was net klaar met het opzadelen van Delvine en gaf haar een klopje op haar hals toen Seto weer terug kwam. Ze luisterde naar zijn woorden en streek tegelijk over Delvine`s snuit. ''Met Delvine heb ik daar nooit last van. Ze voelt aan wat ik voel'' zei ze tegen Seto. Ze had wel een idee waarom Seto hier was. Ze had daarom om het voor haarzelf een beetje te bewijzen toen hij weg was haar gouden ketting van haar moeder vanonder haar kleding gehaald en hem erbove gelegd zodat hij goed te zien zou zijn als ze zich naar Seto omdraaide. Impa pakte Delvine`s teugels beet en draaide zich weer om naar Seto. ''En om antwoord te geven op je eerdere vraag. Ja ik woon al zo`n beetje mijn hele leven in dit woud'' zei ze wat zacht.

Seto keek naar Impa en luisterde naar haar woorden. ''Makiba is wat verwaand voor een paard'' zei Seto en keek even scherp naar Makiba die zijn naam had gehoord en in hun richting keek. Seto richtte zijn blik toen weer op Impa en zag ineens de ketting om haar hals. Zijn ogen werden even groot en voor kort balde hij zijn vuisten. Die ketting moest veel waard zijn, het was immers van goud. Hij schudde toen zijn hoofd even en kuchtte droog. Hij luisterde naar haar volgende woorden en knikte even. ''oke dan.. dat kan'' antwoorde hij wat wazig. Zijn aandacht wou namelijk naar de ketting toe maar hij liet het zelf nog even niet toe. Hij kon nu moeilijk zoiets stelen, zeker met die merrie in de buurt die erg beschermend was. Seto richtte zijn blik weer even op Makiba. Natuurlijk kon hij Makiba wel op de merrie afsturen als afleiding, maar dat kon ook betekenen dat Makiba echt moeite zou doen om de merrie te verwonden en dat hoefte van Seto nou ook weer niet. Hoe meer gewonden er waren hoe meer bekend hij zou worden en dat wou hij nou juist vermijden hier.

Impa gaf Delvine nog een klopje op haar hals en fluisterde zachtjes iets in haar oor. De merrie hinnikte even en schudde met haar hoofd. Daarna gallopeerde ze weg. Impa keek haar even na en richtte toen haar donkerblauwe ogen weer op Seto. ''Ik ben wat vergeten van thuis. Ik heb Delvine even gestuurt om het te halen'' zei ze tegen hem. Ze keek even naar Makiba verderop en toen weer naar Seto.

Seto keek naar Impa die iets bij Delvina in het oor fluisterde en snoof. Hij vroeg zich af wat ze van plan was te doen, maar kort daarna gallopeerde haar merrie weg. Seto keek de merrie na en keek toen naar Impa en luisterde naar haar woorden. Hij zuchtte even lichtjes en ook wel opgelucht alleen dat liet hij niet merken. Ze was dus niets bizonders van plan, teminste dat paard ging wel iets halen blijkbaar. Hij keek even naar de plek waar Delvina was verdwenen en keek toen voor kort naar Makiba. Seto zijn gedachten gingen weer naar de ketting en hij keek vanuit zijn ooghoeken er naar. Hij keek Impa toen weer rustig aan. ''hoe kom je eigenlijk aan die ketting?'' vroeg hij rustig. Al was hij dat diep van binnen niet. Het glinsteren van het goud deed hem nog meer smachten naar de ketting. Alsof hij er door werdt gehypnotiseerd.

Impa keek even naar de ketting en streek er even met haar vingertoppen over. ''Deze is van mijn moeder geweest. Hij is al generaties in mijn familie. Hij is me heel dierbaar en kostbaar'' zei ze zacht. ''Maar waarom vraag je daarnaar?'' vroeg ze nieuwschierig en keek Seto recht aan. Impa hield zich nu wel heel dom, maar ze wist wel beter. De manier waarop Seto naar de ketting had gekeken had haar genoeg verteld. Ze speelde nu enkel het toneelstukje mee.

Seto keek haar aan en luisterde naar haar woorden. Hij huiverde even door het woord 'kostbaar' en keek even een tijdje naar de ketting, ''ja kostbaar dat zal wel ja..'' zei hij wazig. Hij hoorde toen haar stem ineens weer. Het leek alsof hij uit een soort trance werd geschud en hij schudde zijn hoofd even. Hij had haar vraag wel wazig gehoord en hij keek haar weer met een vage glimlach aan. ''eh, gewoon.. altijd interessant om zoiets moois als dat te zien'' zei hij vaagjes en keek even weg. Dit gaat zo niet goed.. dacht hij en zuchtte eens diep. Hij moest iets bedenken om de ketting te pakken. Het was vast heel dierbaar voor haar maar Seto moest ook aan zijn eten komen.

''Maar, ik denk dat ik maar weer eens ga. Delvine zal zo wel terug zijn dus ik loop haar wel te gemoet'' zei Impa en streek opnieuw een lok haar achter haar oor. De lok bleef maar terwug springen dus moest ze hem telkens opnieuw achter haar oor strijken. Ze keek Seto weer even aan. ''Misschien zie ik je later nog wel eens'' zei ze met een kleine glimlach tegen hem.

Seto keek op toen ze zei dat ze ging. ''misschien ga je, misschien niet..'' mompelde hij ineens en floot een keer hoog. Makiba zijn hoofd schoot meteen omhoog en ging recht staan. Seto hoopte dat dat af had geleid en stapte naar haar toe. Hij pakte de ketting om haar hals vast en trok die los. Hij hoopte niet dat het meisje nu sneeén of wat dan ook zou krijgen want dat zou hij haar nu ook weer niet gunnen. Ineens gallopeerde Makiba op hen af en Seto deed een stap naar achteren. Makiba gallopeerde langs hem en Seto sprong op de rug van zijn paard. Een eindje verder liet hij Makiba halt houden en keek naar de ketting in zijn ene hand. Hij keek toen richting Impa. ''sorry maar ik heb deze even nodig'' zei hij tegen haar en Makiba steigerde een keer schel hinnikend.

Impa had precies verwacht dat hij dat zou doen. Zelf floot ze ook schel op haar vingers. Vanachter een boom kwam Delvine aangegalopeerd. Impa slingerde zichzelf om de sterke hals van de merrie op haar zadel en zette de achtervolging in. Ze pakte uit een zadeltas een pijlenkoker en maakte die vaat aan haar rok. Over de knop van het zadel hing een gespannen ruiterboog. Impa pakte die en twee pijlen uit de koker. Ze voelde de bewegingen van de merrie onder haar en probeerde een te worden met de bewegingen van de galop. Daarna schoot ze twee pijlen tegelijk af die zich door Seto`s kleding boorde en hem van zijn paard af stootte en toen in de boom vastklemde. Impa had veel geluk gehad dat ze Seto niet had geraakt. Op een gallopeerend paard ging het altijd moeilijker. Ze reed naar de boom waarin ze hem had vastgezet en sprong van Delvine af. Ze pakte een nieuwe pijl en trok de pees met de pijl erop naar achteren terwijl ze op Seto afliep en de gespannen boog op ooghoogte van hem hield. ''En ik heb een hekel aan mensen die van mij proberen te stelen'' zei ze kil.

Seto liet Makiba sneller gaan omdat hij hoorde dat Impa de achtervolgin in zette. Ineens voelde hij iets door zijn kleren gaan en een stukje vel ging mee. Hij zat vast in een boom maar trok zich los. Zijn mouwen waren gescheurd en over een arm liep een straaltje bloed. Hij keek er naar en legde zijn hand even erop. Hij pakte toen de ketting beter vast en zag hoe Impa haar pijl op hem richtte. ''dan heb je daar maar een hekel aan, ik zal wel moeten stelen'' zei Seto. Makiba begon hoog te steigeren en trapte richtting Impa met zijn zware en krachtige hoeven. Seto deed een paar stappen weg van de boom en stopte de ketting weg in zijn jas. Hij bleef achter zijn fries staan en snoof. ''dat meisje is geen watje..'' mompelde hij onhoorbaar en keek voor kort naar de merrie van haar.

Impa volgde Seto met de pees van haar boog nog steeds gespannen. Een foute beweging en ze zou hem doorboren. ''Delvine'' zei ze tegen de merrie zonder haar blik van Seto los te scheuren. Delvine kwam direct in actie na het horen van haar naam. Ze liep alert en voorzichtig om de hengst heen, elke beweging hield ze in de gaten. Daarna greep ze Seto`s jas beet en scheurde die zowat van hem af. Met de jas liep ze terug naar Impa. Impa liet de pees zachtjes wat vieren en zocht met haar nu vrije hand in de zak van Seto`s jas tot ze haar ketting eruit viste. Ze verborg hem in haar jurk en spande de pees weer aan. ''Prettig je te leren kennen Seto'' zei ze wat sarcastisch. Ze liet de pees los en schoot de pijl recht af voor de benen van Makiba als waarschuwing. Daarna steeg ze op Delvine en gallopeerde weg.

Seto keek weer naar Makiba en toen naar Impa die hem nog steeds in de gaten hield. Hij slikte want de pijl stond hem niet aan. De enige wapens die hij had waren twee messen, wel erg scherpe messen maar tegen een pijl en boog kon hij niks beginnen. Hij voeld toen hoe zijn jas scheurde en hij keek naar de merrie. ''jij rotbeest'' gromde hij maar bewoog niet. Hij had geen zin om een pijl in zich te krijgen. Hij zag dat ze de ketting vond en zuchtte moedeloos. Makiba deinsde achteruit toen de pijl voor hem neer kwam en hinnikte schel. Seto luisterde naar haar woorden en keek weg. ''wat je prettig noemt'' zei hij kil. Hij keek op toen ze weg gallopeerde en keer haar na. Hij keek toen naar de kleine wond in zijn arm en legde zijn hand erop. Zijn jas was kapot dus hij had er niets meer aan. Hij had gelukkig nog wel een zwarte truin aan met aan beide kanten om zijn armen twee riempjes. Seto steeg op Makiba en het werd even zwart voor zijn ogen. Het honger gevoel kwam weer terug en Seto verloor zijn bewustzijn. Gelukkig nam Makiba net een goeie houding aan zodat Seto niet van hem af viel en gallopeerde weg. Makiba wist dat zijn baasje hulp nodig had en ging dus naar iets op zoek.

Impa had vanaf een goede verstopplaats Seto en Makiba nagekeken. Ze voelde zich een beetje schuldig toen Seto bewusteloos was. Als zij haar ketting niet terug had gepakt had hij daarvan te eten kunnen halen. Ze begreep het ook wel. Impa keek even naar Delvine. ''Eigenlijk moeten we ze wel helpen, vind je niet'' zei ze zacht. Ze gallopeerde naar Makiba toe en versperde de hengst de weg. Deze stopte maar keek hen kwaad aan. ''Ik wil hem helpen, alstjeblieft. Volg je ons?'' vroeg ze zachtjes. Ze wist niet of de hengst naar haar zou luisteren. In een rustige draf reed Impa naar haar hut in het bos. Ze zou wel zien of Makiba haar en Delvine zou volgen.

Seto lag roerloos op de rug van zijn hengst. Makiba keek wanhopig in het rond want de hengst kreeg het gevoel dat hij verdwaald was. Ineens zag hij het meisje en de merrie weer en ze versperde de weg voor hem. Makiba deinsde naar achteren en steigerde lichtjes. Maar stond snel weer recht anders viel Seto er nog af. Makiba zijn oortjes gingen naar voren toen ze iets tegen hem zei. Dit was waarschijnlijk het enige mens dat hier was en dus besloot Makiba hen maar te volgen. Al mocht de hengst de merrie totaal niet, hij deed het voor zijn baasje. Seto lag er nog steeds stil bij. Seto had al dagen niks gegeten, dat kwam vooral door het reizen dat hij had gedaan. Hij kon af en toe wel wat drinken uit beekjes maar eten helaas niet.

Impa was naar haar hut in het bos gereden met Delvine. Daar steeg ze af en liet Delvine vrijuit gaan. Ze keek naar Makiba. Voorzichtig liep ze op hem af. Voorzichtig haalde ze Seto van zijn rug. Hij was iets zwaarder dan ze had gedacht en hield hem bijna niet. Ze keek even naar de hengst. ''Je kan helaas niet door de voordeur, die is iets te laag. Maar als je achterom gaat kan je door de achterdeur naar binnen'' zei ze tegen hem. Met veel moeite droeg Impa Seto naar binnen. Ze legde hem neer op haar bed en maakte zijn wond die zij veroorzaakt had schoon waarna ze er een schone witte doek omheen bond. Nu kon ze enkel wachten tot Seto weer wakker zou worden. Niet veel later rook de hele hut naar vers gebakken brood. Als Seto bij zou komen zou hij in elk geval geen honger hoeven lijden. Impa zelf zat op een stoel naast het bed met Seto`s jas in zijn handen. Ze was hem met naald en draad aan het repareren.

Makiba deed een stap naar achteren toen Impa dichterbij kwam en snoof. Toch liet hij het maar toe dat ze dichterbij kwam anders kon ze Seto natuurlijk niet helpen. Hij ging iets door zijn benen zodat Impa beter bij Seto kon en luisterde naar haar woorden. Natuurlijk begreep hij het maar half maar Makiba bleef buiten staan en ging liggen. De hengst keek voor kort naar de merrie van Impa maar sloot toen even zijn ogen. Seto merkte niets van dat Impa hem op een bed legde en vervolgens zijn wond schoonmaakt en verbindde. Hij werd na een tijdje wel wakker en opende zijn ogen half. Hij zag voor even wazig en knipperde een keer met zijn ogen waarna hij al snel weer scherp zag. Een heerlijke warme geur drong meteen zijn neus binnen en Seto schoot omhoog. Niet om het feit dat hij warm brood rook maar om het feit dat hij op een bed lag. Hij keek in het rond en voelde het verband om zijn arm. Hij keek er even naar en hoorde toen lichtte geluidjes. Hij keek in de richting en zag Impa zitten. ''Jij?'' vroeg hij verbaasd.

Impa had niet in de gaten gehad dat Seto weer wakker weas geworden aangezien ze zich drukbezig was met zijn jas. Het was moeilijk om een ontwerp te reaperen waarvan ze niet precies wist waar de naden zaten. Ze prikte in haar vinger toen ze Seto`s stem hoorde. Ze keek op en stopte de vingertop waar ze in geprikt had in haar mond. Ze keek even naar haar vinger daarna en toen naar Seto. ''Zo te zien ben je wakker'' zei ze zat. Ze stond op en liep de kleine slaapkamer uit die aangrenzde aan de tweede kamer in het hutje. Even later kwam ze terug met een dienblad met het versgebakken brood en iets te drinken. ''Ik wist niet precies wat je lekker zou vinden dus ik heb maar wijn gepakt'' zei ze zacht. Het was de enigste fles maar dat maakte haar niet uit.