Runaway from the people i want to kill...

''Daar kan jij verder ook niets aan doen dus daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen'' zei Aigaithis. Hij wist dat hij gelijk had over de naam van het meisje toen ze vertelde dat Bloodeye een bijnaam was. Toch kon Aigaithis niet ontkennen dat hij nu wel erg nieuwschierig was naar haar echte naam. ''Wil je me dan vertellen hoe je echt heet?'' vreg hij en keek haar aan.

Millie keek hem aan bij zijn woorden en knikte even lichtjes. ''oke dan..'' zei ze rustig. Ze hoorde toen zijn vraag en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Ze liep een stukje verder zodat ze met haar rug naar hem toe stond. Ze keek voor zich uit en slikte even hoorbaar. ''mijn echtte naam is Millie Piller'' zei ze met een zucht en er ging een rilling over haar rug. ''de reden dat ik me nu zelf ook als Bloodeye voor stel is omdat ik me schaam voor me naam, het past gewoon niet bij het feit hoe ik ben. Al ben ik ook niet super trots op de naam Bloodeye, omdat ze me zo genoemt hebben vanwege m'n ooglapje en wat er onder zit'' zei ze met een diepe zucht en ze keek even over haar schouder naar Aigaithis.

''Het is in elk geval beter dan Aigaithis Demar'' zei hij zacht. Aigaithis had nou ook niet echt een naam die mensen angst aanjoeg. Het was meer zijn fel rode haar en zijn onnatuurlijk gekleurde irissen die de mensen bang maakte. De iris van Aigaithis` ogen waren zilvergrijs gekleurd alsof hij blind was. Toch kon hij uitstekend zien. Aigaithis zuchtte even zachtjes en keek opzij. ''Ik vind dat je een hele mooie naam hebt'' zei hij zacht. Bijna te zacht maar nog net aan verstaanbaar.

Millie draaide zich om en ze keek hem aan met haar fel blauwe oog. ''aigaithis is juist een bizondere en misterieuze naam, ik vindt het mooi'' zei ze rustig tegen hem en ze luisterde naar wat hij zei over haar naam. Ze keek even weg en glimlachtte lichtjes. ''eh.. bedankt'' zei ze wat ongemakkelijk. Ze had nog nooit te horen gekregen dat haar naam mooi was, zelfs niet van haar ouders, en die hadden haar de naam juist gegeven.

''Dat is alleen omdat het een griekse naam is'' zei Aigaithis simpel met een lichte grijns. ''Hij is niet bijzonder of mysterieus. Alleen buitenlands'' grijnzde hij. ''Om heel eerlijk zijn is mijn voledige naam nog langer. Aigaithis Alexandros Dimitri Demar'' zei hij. ''Tja mijn ouders waren een beetje gek'' mompelde Aigaithis. Hij grijnzde even toen hij zag dat door zijn compliment Millie zich nu erg ongemakkelijk voelde.

Millie luisterde aandachtig naar wat hij vertelde en knikte even. ''aha oke dan, das behoorlijk lang, en daarom zijn je ouders echt niet gek hoor, dat zijn gewoon van die tweede namen ofzoiets, hoe je het ook maar noemt'' zei ze en haalde haar schouders even op. Ze zag toen dat hij grijnsde en ze liep naar hem toe. Ze bleef vlak voor hem staan zodat haar gezicht vlak voor het zijne was. ''wat?'' vroeg ze droogjes en grijnsde ook even lichtjes.

Saia reed vermoeid door het bos op de rug van een mooie bruine vos. Het bruine paard hinnikte even. ''Rustig maar Ruby, we gaan zo rusten'' fluisterde Saia zacht in zijn oor. Ineens zag ze verderop twee mensen staan. Ze spoorde Ruby aan door te rijden. De bruine hengst begon wat sneller te lopen. Plotseling herkende de rode lokken van Aigaithis al was zijn haar nu een stuk langer dat Saia zich had herinerd. ''Aigaithis, ik ben zo blij jou te zien'' zei Saia in een adem.

''Niks'' zei Aigaithis met een grijns. Hij keek Millie recht aan tot hij ineens een stem hoorde. Verbaasd keek hij om. Hij keek naar het meisje op de bruine hengst. ''Vivian?'' vroeg hij verbaasd. Nee dat kon niet. Vivian was dood en dit meisje was te oud om Vivian te kunnen zijn. ''Saia'' zei Aigaithis daarna nog verbaasder. Hij herkende Saia nog wel. Ze was Vivian`s oudere zus.

''Natuurlijk slimmerd. Wie anders zou ik zijn'' grijnzde Saia en liet zich van Ruby`s rug afglijden. Ze omhelsde Aigaithis even. ''Wow, je bent een stuk langer dan ik me kan herineren'' glimlachde ze even nadat ze hem weer los had gelaten. In zijn haar zag Saia het lint zitten. Zij wist ook nog wel waar die vandaan kwam. Nu keek ze pas even naar het meisje dat bij Aigaithis was. ''Aangenaam, ik ben Saia'' zei ze met een hoofdknik tegen haar. Daarna keek ze weer naar Aigaithis. ''Mijn ouders hebben me naar jou gestuurt. Ze vonden dat je Vivian tot het einde beschermd had en nu wilde ze dat je mij ook zou bschermen'' begon Saia. Ze pakte uit Ruby`s zadeltas een stuk perkament en gaf dat aan Aigaithis. ''Hierin staat dat je wettig nog bij ons in dienst bent. Ik kan je dus bevelen me te beschermen'' vervolgde ze.

Millie keek hem met een licht grijnsje aan. ''hmm oke dan'' zei ze en grinnikte even. Ze hoorde ineens een stem en haar fel blauwe oog schoot naar het meisje. Ze ging recht staan en ze keek scherp naar het meisje. Ze deed een stap naar achteren en ze keek walgend toe hoe het meisje Aigaithis omhelsde en zich vervolgens aan haar voorstelde. ''Bloodeye'' stelde Millie zich kortaf voor aan het meisje en ze luisterde naar wat het meisje verder nog tegen Aigaithis zei. Ze keek droog naar het stuk perkament en snoof hoorbaar en minachtend. Kon die Saia Aigaithis nou zomaar commanderen? Dat vond Millie nou wel heel dom. Ze keek even ergens anders naar en rolde met haar ogen. Blood had gezien dat er nog iemand bij zijn baasje en Aigaithis kwam en keek voor even naar Hunter, waarna de valk van de rug van Hunter af vloog en richting Millie vloog. De valk streek neer op de schouder van Millie en keek met een schuin kopje naar de voor hem, onbekende vrouw.

Aigaithis nam het perkament aan en las het door. Het stond er echt. En het klopte. Hij was door de vader van Saia en Vivian nooit uit zijn functie ontheven. Wat Saia zei klopte. Ze kon hem nu rond comanderen. ''Dat kun je me niet maken Saia'' riep Aigaithis verhit tegen haar. Hoe kon hij zijn verleden en Vivian vergeten als hij haar dubbelganger moest dienen. Hunter kwam inmiddels ook weer aanlopen. Dit ging niet volgens plan. Hij keek even naar Saia en brieste als waarschuwing. Maar Aigaithis had al ingezien dat hieraan geen ontsnappen was. Hij moest Saia wel dienen. Dat was zijn plicht als ridder. En zolang hij niet uit die functie ontheven was moest hij die plicht nog steeds volgen. Aigaithis staarde naar de grond. ''Zoals U wenst Vrouwe'' zei hij alles behalve kalm.

Saia keek Aigaithis even droog aan. ''Nou eigenlijk, kan ik dat wel maken Aigaithis'' zei ze al even droog als haar blik. Ze keek even naar Hunter. Kennelijk was Aigaithis niet de enige die veranderd was. Even later hoorde ze de kwade woorden van Aigaithis. Ze tilde zijn hoofd naar haar op door zijn kin wat omhoog te duwen. ''Vroeger lachte je veel vaker. Vroeger had je het ook geen probleem gevonden'' zei ze zacht tegen hem. De enigste reden dat Saia ermee had ingestemt dat Aigaithis haar zou beschermen als ridder was omdat ze hem voor zichzelf wou. Vroeger was ze altijd al stik jaloers geweest op Vivian. Vooral omdat toen de tijd Aigaithis de leukste ridder was die op het kaasteel rondliep.

Millie keek weer naar die zogenaamde Saia en snoof. ''verwend nest'' gromde ze expres hoorbaar voor die Saia. Daarna keek ze voor kort naar Hunter. Ze zuchtte eens en trapte verveeld een steentje weg. ''allemaal het zelfde, jullie rijkelui snobs, commanderen en commanderen, ik heb medelijden met je Aigaithis'' zei Millie en ze ging naast Aigaithis staan waarna ze droog en minachtend naar Saia keek. Die Saia mocht dan wel een prinses zijn maar Millie toonde echt geen angst voor zo'n figuurtje.

''Tijden veranderen hoogheid, net als mensen'' zei Aigaithis kortaf. Hij deed een stap naar achteren zodat hij Saia niet langer aan hoefde te kijken. Je kon heel duidelijk aan hem zien dat hij hier de pest in had. Aigaithis was niet iemand die je kon comanderen. Als hij geen dingen uit vrije wil kon doen dan werd hij compleet geschift. Hij kon daar gewoon niet meer tegen. Hij keek even naar Millie toen zij iets zei. Saia was inderdaad wel een verwend nest. Altijd haar zin willen, houd van het comanderen van anderen. Maar Vivian was niet zo, Vivian was nooit zo geweest.

Saia sloeg haar ogen even neer. Ze had gewoon tijd nodig. Ze wist zeker dat na een paar dagen Aigaithis weer net als vroeger zou zijn. Ze liep weer naar Ruby en steeg op. ''Ik wens je morgen in de stad te zien. Dan kunnen we een nieuwe wapenuitrusting voor je gaan kopen'' zei ze zacht tegen hem. Saia knikte nog even kort naar het meisje. Daarna spoorde ze Ruby aan en galopeerde ze weer weg.

Millie keek met open mond naar Saia toen ze weg reed. ''Dat kan ze niet maken, ze negeerd me gewoon!'' riep Millie geirriteerd en wild zwaaiend met haar armen. Blood vloog verschrikt op en ging weer op de rug van Hunter zitten. Blood keek droog naar zijn baasje en als het een tekenfilm geweest was dan was er nu een druppeltje bij zijn hoofd te zien. ''ik zal die griet is.. grr ze kan toch niet zomaar lopen commanderen, verwend nest, en ook nog gewoon normaal doen he. ik zal haar is.. ik zal haar is..'' zei Millie nijdig en stampte een keer op de grond. Blood keek nu nog droger naar Millie en strekte zijn vleugels eens.

''Dat kan ze wel Millie. Ze kan me rondcomanderen en ik kan er niets aan doen'' zei Aigaithis en keek Millie recht aan. ''Ik ben nog altijd niet ontheven uit mijn functie als ridder. Saia kan zeggen dat ik op mijn hoofd moet gaan staan en dan moet ik dat bevel blindelings opvolgen'' zei hij wat kalmer tegen haar. ''Maar ze zal er snel achterkomen dat je mensen als ik niet kunt bevelen'' mompelde hij er wat zachter achteraan.

Millie hijgde even en haalde toen diep adem. Ze draaide zich om en keek naar Aigaithis. Ze luisterde naar wat hij zei en snoof even. ''dat heb ik ook wel begrepen, maar dan nog. Wat maakt het uit als je niet luisterd? Ik bedoel wat kan zo'n stom papier nou doen. Je verscheurd het en weg er mee. En als ze je dan ineens wil vermoorden nou dan zal ik haar eens vermoorden'' gromde Millie waarna ze weer een beetje kalmeerde. Ze luisterde naar wat hij verder nog zei en knikte even lichtjes. ''Je mag haar je echt niet laten commanderen als je dat niet wilt'' zei ze rustig en glimlachtte even lichtjes naar hem waarna ze weer haar blik even op Hunter richtte, tot haar verbazing zag ze Blood op zijn rug en ze grinnikt even. ''nou die kunnen het wel goed vinden met elkaar volgensmij'' zei Millie met een licht glimlachje.

Aigaithis zuchtte even zachtjes. Millie snapte kennelijk niks wat het inhield als je een ridder was. Hij liep op Hunter af. ''Kom Hunter, laten we dan maar eens gaan'' zei hij tegen de zwarte hengst. Hunter was het hier helemaal niet mee eens. Als Aigaithis nu weg zou gaan dan was al zijn werk voor niks geweet en dan gaf hij die wortel ook voor niks op. Ongezien stak hij zijn ene been naar voren en toen Aigaithis naar hem toe liep struikelde hij en viel voorover. Hij viel bovenop Millie en zoals Hunter al had gehoopt viel Aigaithis zo dat hij haar in zijn val perongelijk zoende. Aigaithis krabelde gauw overeind en staarde Millie die nu nog op de grond lag met een rood hoofd aan.

Millie keek weer naar hem en hoorde de zucht. Ze hoorde wat hij zei tegen zijn paard en ze richtte haar blik dan ook even op Hunter. ''je vind me vast dom he? Omdat ik het allemaal zo simpel zie?'' vroeg ze aan Aigaithis en ze keek weer even naar hem. Toen Aigaithis naar Hunter liep bleef Blood gewoon zitten, omdat de valk het gevoel kreeg dat Hunter alweer een plannetje had. Millie keek even naar haar valk en zuchtte even. Toen ze haar blik weer op Aigaithis richtte keek ze verbaasd toen hij op haar afkwam en ze kort daarna op de grond lag met hem bovenop zich en sterker nog, zijn lippen op de hare waren. Toen hun lippen weer van elkaar af waren keek ze hem stil aan. Op haar spierwitte huid waren duidelijke rode blosjes verschenen en ze ging snel zitten. Ze keek even weg en sloot haar oog. Ze dacht aan wat er zojuist was gebeurd. Als ze heel eerlijk moest zijn had het niet verkeerd gevoeld maar ze wist niet of dit goed was geweest. Ze opende haar oog weer en keek hem aan.

Aigaithis keek met een hoofd nog steeds zo rood als een tomaat naar de grond. ''Sorry, ik struikelde'' mompelde hij zachtjes. Hij stak zijn hand uit en trok Millie overeind. ''Gaat het met je?'' vroeg hij daarna aan haar. Hij zag dat zij ook licht bloosde. Zijn blik ging even naar Hunter die Aigaithis heel ontschuldig aanstaarde.

Millie luisterde naar zijn woorden en ze pakte zijn hand vast toen hij die naar haar uit stak en ze stond kort daarna weer overreind. ''geeft niet..'' zei ze zachtjes. Ze hoorde toen zijn vraag en knikte lichtjes. ''ja het gaat wel geloof ik'' zei ze zacht en ze bloosde nog steeds wat lichtjes. Ze had gezien dat zijn hoofd ook nog wat knalrood was en ze grinnikte even lichtjes. ''het voelde eigenlijk niet verkeerd'' zei ze toen zachtjes. Ze keek weer even naar hem en ze zag dat hij naar Hunter keek. Ze realiseerde zich toen pas wat ze had gezegt en keek even naar de grond. ''sorry..'' zei ze en zuchtte even. Misschien had Aigaithis dit juist totaal niet gewild.

''Eigenlijk niet he'' zei Aigaithis zacht terwijl zijn gezicht wat minder rood werd. Al was het helemaal niet zijn bedoeling geweest Millie te zoenen het voelde niet verkeerd. Daar gaf hij haar wel gelijk in. ''Misschien kan ik beter gaan'' stamelde Aigaithis wat. Hij zei dat nu wel maar hij maakte nog geen enkele aanstalte om naar Hunter te lopen. Hunter kon een kleine grijns niet onderdrukken voor zover paarden dan konden grijnzen. Het was hem gelukt!

Millie keek verbaasd op van zijn woorden. Blijkbaar had hij het dus niet heel erg gevonden. Ze glimlachtte even lichtjes en ze voelde zich warm worden van binnen maar de blosjes trokken gelukkig al weer wat weg. Ze haalde eens diep adem en hoorde toen zijn andere woorden. ''je hoeft niet weg te gaan hoor'' zei ze snel, ze zou het jammer vinden als hij nu al weer ging, hij was dan ook de enige die ze hier kende. ''tenzij je weg wilt..'' zei ze daarna wat zachter en ze keek even richting Blood.

''Nee, eigenlijk niet'' zei Aigaithis zacht op Millie`s laatste woorden. Hunter liep naar zijn vriend toe en gaf hem met zijn snuit een kleine duw in zijn rug zodat Aigaithis een paar stappen naar voren moest doen en zo dichter bij Millie stond. Aigaithis keek even om naar Hunter die enkel met zijn hoofd naar Millie knikte. Het leek wel of hij: Ga dan wou zeggen.