Runaway from the people i want to kill...

Een zwarte schim liep met een haastige pas door het woud heen. Verderop hoorde je geroep en galloperende paarden hoeven. Millie keek even om en hoorde een felle krijs. Ze keek vanonder haar capouchon omhoog en zag haar valk boven haar vliegen. ''ze zijn me gevolgt..'' gromde Millie nijdig en ze begon harder te lopen. Ze zag een grote brede boom en ging er achter staan. Ze keek vanachter de boom naar de plek vanwaar ze het geroep had gehoord en zag meerder schimmen aan komen. ''die verdomde ouders ook'' zei ze kwaad. ''Ze moet hier ergens zijn!'' hoorde ze een stem roepen. Millie keek omhoog naar de grote boom maar zag geen tak waar ze naar toe kon springen, daar was het veel te hoog voor. En ze had ook geen paard waar ze mee kon vluchten. Millie keek even naar haar valk. ''kun je ze proberen hier weg te lokken Blood?'' vroeg Millie aan haar valk. De valk knikte, het dier leek precies te begrijpen van wat Millie zei. Blood vloog daarna weg, hij vloog over de mensen heen en Millie hoorde ze roepen. Het geroep leek steeds minder te worden en Millie keek vanachter de boom er naar. Ze zag de schimmen steeds kleiner worden. Ze zuchtte opgelucht en kwam achter de boom vandaan. Ze keek omzich heen. Waar moest ze nu heen?

Aigaithis liep met zijn zwarte mantel om door het woud. Hij had zijn kap tot ver over zijn ogen getrokken. Hij moest echt beter uitkijken met welke opdrachten hij aannam. Hij moest de komende tijd maar even uit de buurt van het kasteel blijven. Ineens zag hij een meisje staan. Zo te zien verstopte ze zich voor de schimmen verderop. Hij sloop zonder te laten horen waar hij zat op haar af tot hij vlak achter haar stond. ''Voor wie verstop je je eigenlijk?'' vroeg hij kalm. Zijn ogen waren niet te zien door de kap die erover heen was getrokken. Zelfs zijn vuurrode haar zat eronder verborgen.

Millie keek weer even naar de plek waar de schimmen waren verdwenen en ze liet de kap toen van haar hoofd af gleiden. Ineens hoorde ze een stem achter zich en ze draaide zich met een ruk om. Tot haar opluchting zag ze een jongen staan waar van ze de ogen niet kon zien. Niet dat ze die hoefte te zien. Millie haar fel blauwe oog, die niet eens een zwarte pupil had keek naar de jongen. Haar andere oog was niet zichtbaar door het ooglapje dat er voor zat. Millie snoof en sloeg haar armen over elkaar heen. ''ik weet niet wie je bent maar dat gaat jou niets aan'' zei Millie Kortaf tegen hem. Ze verwachtte niet dat hij iemand was van de mensen die haar zochten maar je wist maar nooit. Ineens was een felle krijs weer hoorbaar en de valk van Millie kwam weer aangevlogen. Millie keek niet op, haar blik was nog steeds op de jongen gericht. Blood landde rustig op de schouder van Millie en keek met een schuin kopje naar de jongen waarna hij weer een keer krijste.

Vrijwel direct achter de valk kwam een havik aangevlogen. In zijn klauwen had hij een zwaard in een schede. De havik maakte een duikvlucht naar Aigaithis en liet het zwaard vallen zodat Aigaithis het opving. Daarna streek de havik neer op zijn schouder. Aigaithis pakte uit zijn zak een stukje rauw vlees en gaf dat aan de havik die het in een keer wegschrokte. Aigaithis trok het zwaard een klein stukje uit de schede en keek naar het stuk lemmet dat dicht bij het gevest zat. Hier stond altijd een familie wapen of koningklijk zegel ingegraveerd. Aigaithis kende bijna al die familiewapens uit zijn hoofd. ''Dat hoeft ook niet. Dit zwaard zegt me genoeg'' zei hij en schoof het weer terug in de schede.

Millie keek scherp naar hem en richtte haar blik voor even op de havik die een schild en zwaard bij zich had. Millie volgde zijn blik naar het zwaard en zag toen het wapen dat erin stond gegraveerd. ''dat kan niet..'' zei ze verbaasd en keek toen nijdig richting de jongen. Ze deed een stap dichter naar hem en pakte hem ineens vast bij zijn kraag. Ze duwde hem ruw tegen de boom aan en Blood vloog op. De valk ging op een tak zitten in de boom en keek naar zijn baasje en de onbekende jongen. ''hoe kom je aan dat zwaard?'' vroeg ze nijdig aan hem. Het zwaard kwam van haar famillie dat had ze zo gezien, iedereen had zo'n zwaard behalve zij. Ze had er nooit een gekregen omdat haar ouders haar er nog niet goed genoeg voor hadden gevonden.

De havik vloog verschrikt op. Toen hij zag wat deze vreemde vrouw met zijn vriend deed zette hij de aanval in. Hij krijste en greep de kleding van het meisje beet. Hij probeerde haar achteruit te trekken. Aigaithis sloeg het meisje nu met een vuist in haar maag zodat ze hem los moest laten. Hij trok zijn kleding recht en keek naar de havik. ''Aigavlov kap daarmee'' gebood hij de havik. Deze stopte en ging weer op Aigaithis` schouder zitten. ''En om antwoord te geven op je vraag. Dat zwaard heeft Aigavlov net afgepakt van die gasten die achter je aan zaten. Hoe zou ik ik er anders aan zijn gekomen'' zei hij wat sarcastisch.

Millie keek verbaasd op toen ze het getrek aan haar kleren voelde en kort daarna de stomp in haar maag. Ze liet Aigathis los en legde haar handen op haar buik. Ze snoof en sloeg richting de havik. ''oprotten jij'' snauwde ze naar het dier en merkte dat hij al weg ging en weer op de jongen zijn schouder ging zitten. Ze keek even naar haar buik en ze ging toen wat rechter staan. Ze was een bestwel mager meisje eigenlijk, dat kwam ook wel omdat ze geen geld had om eten te kopen. Ze keek weer scherp naar de jongen en hoorde zijn woorden. Ze stak haar hand naar hem uit en snoof. ''ik zou dat zwaard graag willen als je het niet erg vind, jij zal er namelijk niks aan hebben'' zei ze tegen de jongen. Blood zag dat zijn baasje weer gewoon stond en vloog naar beneden. De valk ging weer rustig op de schouder van Millie zitten.

''Nou daar ben ik niet zo zeker van. Tis een goed zwaard. Ligt lekker in de hand. Misschien kan ik hem beter houden'' grijnzde Aigaithis even. Hij floot een keer hard en schel op twee vingers. Even later kwam een grote zwarte hengst aangaloperen. Hij brieste even en schraapte met zijn hoef over de grond. Aigavlov keek even naar Aigaithis. Hij was het er niet mee eens dat zijn vriend het zwaard wou houden. Het was immers niet van hem. Hij trok eigenwijs de kap van Aigaithis` cape van zijn hoofd. Het rode haar viel eronderuit en reikte tot aan zijn knieholtes terwijl zijn zilvergrijze irissen kwaad naar de havik keken. ''Waar was dat goed voor'' zei hij tegen hem.

Millie keek afwachtend naar hem en snoof, toen ze zijn woorden hoorde. ''Het zwaard is niet van jou'' gromde ze naar hem en ze volgde zijn bewegingen met haar ogen. Ze hoorde de fluit en zag even later het paard. Ze keek even naar het dier en toen weer naar Aigathis, zijn havik trok zijn kap af en Millie keek droog naar het velle rode haar. ''leuk haar'' zei ze droog en ze stapte dichter naar hem toe zodat haar gezicht vlak voor die van hem was. ''sorry dat ik net zo nijdig uit viel, maar ik heb dat zwaard echt nodig, waarom kan ik niet zeggen, dat zal me misschien teveel problemen opleveren'' zei ze tegen hem en ze keek hem strak maar rustig aan.

Aigaithis keek het meisje even nijdig aan na haar reactie. Zijn zilvergrijze ogen bleven haar aankijken toen ze zo dicht voor hem stond. Ze luisterde naar haar woorden. Hij smeet het zwaardvlak voor haar neus op de grond. ''Je mag het hebben. Ik ben een moordenaar, geen dief'' zei hij zacht tegen haar. Hij keerde zich weer naar Hunter en steeg op. De zwarte hhengst draaide zich steigerend om maar had geen zin om te gaan galoperen. Hij stond een beetje stil en begon daarna pas te lopen. Aigaithis zuchtte even geirriteerd. Hij had dat zwaard toch terug gegeven. Wat wouden Hunter en Aigavlov nou nog meer. Dat hij zijn excuses ging maken?

Millie keek hem aan en ving het zwaard in een snelle beweging nog net op voor dat het de grond raakte. Ze keek er naar en zag het wapen dat er op stond. Ze snoof even en ze stopte het zwaard in haar schede. Ze volgde hem toen met haar ogen toen hij op zijn paard ging. ''een moordernaar he, ben ik toch niet de enige hier'' mompelde ze met een licht grijnsje. Volgensmij kon ze de havik eerder dankbaar zijn dan de jongen zelf. Het leek er namelijk op dat de havik er voor had gezorgt dat de jongen het zwaard aan haar had terug gegeven. Millie keek weer even naar de schede waar het zwaard in zat en besloot toen om nog maar een beetje een gesprek aan te gaan met de jongen. Ze kon namelijk beter eerst wat gaan uitrusten voor dat ze die mensen die haar zochten weer ging opzoeken. Ze ging naast het paard van de jongen lopen en ze richtte haar blik op de jongen. ''wat deed jij eigenlijk hier in het woud?'' vroeg ze aan hem.

''Fijn concurentie'' zuchtte Aigaithis geirriteerd. Hij hield zijn blik strak op de weg gericht toen ze naast hem kwam lopen. ''Wat gaat jou dat nou aan. Mag een mens niet eens meer in het bos lopen?'' vroeg hij bijna snauwerig maar wist zich nog in te houden. Alsof hij haar ging vertellen waarom hij in het bos liep. Toen er een wind opstak liet Aigaithis de teugels van Hunter even los en bond met een zwart lint zijn rode lokken haar bij elkaar zodat ze niet teveel in de weg zaten als het zo bleef waaien. daarna pakte hij de teugels weer op en spoorde Hunter onzichtbaar wat aan maar de zwarte hengst bleef gewoon op een tempo lopen dat het meisje ook bij kon houden.

Millie keek met een licht grijnsje naar hem. Ze vondt het wel leuk eigenlijk hoe hij deed. ''zo zo boos aan het worden? Ik vroeg het alleen maar hoor'' zei ze droog tegen hem. Ze keek behoorlijk droog toen hij zijn lokken bij elkaar bond met en zwart lint. ''oehw staat je goed hoor zo'n staartje'' zei ze grinnikent tegen hem en ze keek toen voor haar met een licht grijnsje en haar blik op de grond gericht. Blood zat nog steeds rustig op de schouder van Millie en maakte wat geluidjes naar het paard. Blood probeerde contact met het paard te maken omdat hij altijd erg nieuwschierig was.

Aigaithis vloekte zachtjes in het grieks. Het meisje begon hem steeds meer en meer te irriteren. Meestal was Hunter allang weggegalopeerd. Waarom luidterde zijn vriend nu dan niet? Hunter keek even naar de valk en hinnikte even kort terug naar de vogel. Ineens dacht Aigaithis terug aan vroeger.

Twee mensen liepen over de heuvels heen. Een zwarte hengst volgde hen. Het was een prinses die een ridder bij haar had. Na een tijdje begon het te schemeren. ''Uwe hoogheid, ik denk dat we terug moeten. Het wordt weldra donker'' sprak de ridder. Hij had felrood haar dat net over zijn schouders viel. ''Kom op Aigaithis. Noem me gewoon Vivian'' grijnzde de prinses. Ineens begon het hard te waaien en waaide de rode lokken van Aigaithis alle kanten op. Tevergeefs probeerde de jonge ridder ze in bedwangte houden maar hij kreeg niet alle lokken bij elkaar. Vivian lachte even en trok een zwart lint los van haar jurk. Ze pakte al Aigaithis` haar bij elkaar en bond ze vast met het zwarte lint. ''Dank U vrouwe Vivian'' mompelde Aigaithis wat beschaamd. Vivian grinnikte. ''Staat je goed hoor, zo`n staartje'' grinnikte ze.

Aigaithis staarde afwezig voor zich uit toen hij daaraan terug dacht. Dat zwarte lint had hij nog van Vivian gekregen. Ze had precies hetzelfde gezegd als het meisje dat nu naast hem liep net zei. Hunter voelde dat zijn vriend wat afwezig was. Hij bokte even een heel klein beetje om hem wakker te schudden.

Millie hoorde zachtjes wat maar kon het niet verstaan. Ze keek even naar hem en toen naar zijn paard die naar Blood hinnikte. Ze glimlachtte even lichtjes. Blijkbaar was Blood al weer bezig om vrienden te maken met iemand. Ze richtte haar blik toen weer op de jongen. Ze bleef even naar hem kijken en het leek wel of hij wat afwezig was. Ze stootte met haar elleboog zachtjes tegen zijn been aan. ''ben je er nog?'' vroeg ze droog en grinnikte even. Ze dacht er aan om zichzelf zometeen wel voor te gaan stellen, ze zag in de jongen niet zoveel gevaar.

Aigaithis schrok op van Hunter die begon te bokken en het meisje dat zacht met haar elleboog tegen zijn been stootte. ''Huh wat?'' vroeg hij wat wazig. Hij keek even naar het meisje maar en toen weer strak voor zich uit. Sinds die tijd met Vivian was hij veel veranderd. Als zij tegen hem had gezegd wat het meisje dat naast hem liep tegen hem had gezegd zou hij zachtjes hebben meegegrinnikt. Tegenwoordig irriteerde hem dat alleen maar en begon hij direct te schelden in zijn moedertaal. Hunter draaide zijn hoofd en keek Aigaithis even aan. ''Wat sta jij me nou aan te staren'' mompelde hij met een kwade blik en de zwarte hengst keek maar gauw weer naar de valk.

Millie grinnikte even door zijn reactie. ''zat je te dromen?'' vroeg ze droogjes en hoorde toen zijn reactie op zijn paard. Ze zuchtte even en keek weer naar de grond voor haar. Blood keek met een schuin en vragend kopje naar de hengst toen die weer naar hem keek en maakte af en toe wat geluidjes. Millie realiseerde ineens weer wat ze zojuist had gedacht en keek weer naar Aigathis. ''trouwens ik ben.. uhm nouja ze noemen me Bloodeye'' zei ze en zuchtte even. Ze keek weer naar de grond. Ze wou haar echtte naam eigenlijk niet zeggen, ze schaamde zich ervoor, het was zo'n simpele en vage naam, en er was bovendien niets moois of stoers aan. Niet dat ze heel trots was op haar bijnaam, want dat ze Bloodeye werd genoemt door sommige had te maken met waarom ze een ooglapje droeg.

''Wat kan mij dat nou schelen'' zei Aigaithis zacht toen het meisje zich voorstelde als Bloodeye. Hij kon zich onmogelijk voorstellen dat dat haar echte naam was. Hunter bokte ineens even alsof hij zeggen wou dat Aigaithis aardiger moest doen tegen Bloodeye. Aiagithis zuchtte even. ''Aigaithis. Aigaithis Demar'' stelde hij zichzelf kortaf voor. Hij keek even naar Hunter alsof hij zeggen wou: Nu je zin?

Millie keek op, ze begon zijn gedrag een beetje zat te worden. Zij zelf mocht dan wel een moordenaar zijn maar ook zij kon nog wel aardig zijn, en ze wist dat hij dat ook wel kon. Hij had vast wel een zwakke plek. Maar ze vroeg zich eigenlijk af of ze daar nou moeite voor moest gaan doen. Ze hoorde toen zijn naam en knikte even. ''oke aangenaam dan'' zei ze kortaf. Ze bleef toen staan en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze zag niet echt zitten dat ze een gesprek kon houden met de jongen die Aigaithis scheen te heten. Blood keek verbaasd op toen Millie stil bleef staan want de valk begon het best leuk te krijgen met het paard. Blood hield zijn kopje scheef en keek haar vragend aan. ''ik weet dat je dat paard aardig vind maar met die jongen is geen gesprek te beginnen, ik denk ook niet dat hij dat wil dus kan ik beter stoppen met proberen'' zei Millie tegen Blood en zuchtte eens diep. Ze keek de valk voor even aan en ging met een vinger over zijn zachtte kop heen.

Een paar stappen nadat het meisje was gestopt hield Hunter ook stil. ''Wat doe je nou helemaal Hunter?'' vroeg hij aan de zwarte hengst. Hunter hinnikte even en steigerde zo hoog dat Aigaithis van zijn rug af viel. Daarna galopeerde Hunter weg. Aigaithis keek hem verbaasd na. Hij stond op van de grond en wreef pijnlijk over zijn arm waarop hij beland was. ''Dat is niet grappig Hunter. Die wortel kan je vanavond wel vergeten'' riep Aigaithis hem na. ''Maf beest'' mompelde hij.

Millie liet haar armen langs haar lichaam hangen en keek nog even naar Blood. Ineens hoorde ze gehinnik en ze keek op. Ze zag hoe de hengst van Aigaithis ineens hoog steigerde en Aigaithis zelf van de hengst af viel. Ze lachtte even zachtjes en zag hoe hij over zijn arm wreef. Ze hoorde zijn woorden die hij nog riep en ze liep naar hem toe. ''Je hebt je hengst niet echt meer in de hand he? Of wel?'' vroeg ze aan hem en ze keek hem rustig aan. Ze richtte haar blik toen weer even op de arm. ''doet het nog pijn?'' vroeg ze daarna.

''Ik weet niet wat hij heeft. Meestal doet hij nooit zo'' mompelde Aigaithis. Hij keek 'Bloodeye' even aan toen ze vroeg of het met hem ging. Hij slikte eventjes bijna onhoorbaar. ''Ja, het gaat wel weer'' zei hij zacht terwijl hij naar de grond staarde. Wat was dat paard van plan?

Verder stond Hunter. Hij keek even naar Aigaithis en het meisje. Het zou hem wel een wortel kosten maar het was hem gelukt. Hij praatte nu in elk geval normaal tegen haar. Het was Hunter`s bedoeling om Aigaithis aan het meisje te kopelen. Ze leken veel op elkaar dus dat was perfect. Dan zou Aigaithis weer gelukkiger zijn en niet meer de hele tijd pijn voelen als hij weer aan Vivian of Crewle dacht.

Millie keek even lichtjes verbaasd toen ze ineens geen kortaffe reactie kreeg. Ze keek even naar de plek waar zijn hengst was weg gegallopeerd. ''ow ok, misschien is hij gewoon wat speels ofzo'' zei Millie. Ze hoorde toen zijn andere woorden en keek naar zijn arm. Ze had hem zachtjes horen slikken. ''weet je het zeker?'' vroeg ze. Ze had bijna de neiging om zijn arm vast te pakken en te kijken of er geen blauwe plekken ofzo waren, maar ze wist zich in te houden. Blood had opgemerkt dat de hengst er nog steeds was en vloog ineens op. Blood landde vlakbij Hunter en maakte weer soort geluidjes, het leek op soort gefluit en gepiep. Millie keek verbaasd op toen Blood ineens weg vloog. ''wat heeft die nou weer..?'' vroeg ze mompelend. Blood vloog eigenlijk nooit zomaar weg. Blood keek vragend naar Hunter en ging kort daarna op de rug van de hengst zitten.

Aigaithis knikte opnieuw. Nou ja, als Hunter wou dat hij hier bleef dan zou hij daar vast een goede reden voor hebben dacht Aigaithis. Hij keek het meisje weer aan. ''Bloodeye is niet je echte naam he?'' zei hij ineens. Hij keek de valk ook even na maar richtte zich toen weer op het meisje. ''Het spijt me dat ik de hele tijd zo kortaf deed. Het is alleen dat je me aan iemand doet denken die ik het liefst wil vergeten'' zei hij daarna zacht. Aigaithis kon wel aardig zijn, en nobel en vriedelijk als hij dat wou. Maar enkel weinige kregen deze kant van hem te zien. Toch maakte hij voor 'Bloodeye' een uitzondering.

Hunter keek naar Blood toen die aankwam vliegen en tegen hem een soort van begon te praten. Hunter hinnikte zachtjes en brieste. Hij schraapte even met zijn hoef over de grond. Daarna knikte hij naar Aigaithis en het meisje. Hij probeerde Blood duidelijk te maken dat hij die twee probeerde te kopelen.

Millie keek weer naar Aigaithis en hoorde zijn vraag. Ze keek naar de grond en zuchtte even diep. Ze luisterde toen naar zijn andere woorden. ''oke, sorry dan. Ik wou alleen een gesprek starten toen net, alleen toen ik uitviel over dat zwaard was ook niet de bedoeling..'' zei ze met een zucht. ''en nee Bloodeye is een bijnaam die sommige me gegeven hebben'' zei ze en keek hem weer even aan. Ze was blij dat hij nu wat aardiger was. Blood keek naar Hunter en probeerde te begrijpen van wat Hunter bedoelde. Uiteindelijk begon de valk het een beetje te snappen en knikte een keer naar Hunter.