Opzoek naar Aanspraak

Een zwart paard draafde door het woud. Zijn ruiter, Arturo Ádragon, keek rustig om zich heen. Hij liet zijn paard stoppen en ging van hem af. Hij bond de teugels vast aan een boom en klopt het dier op zijn nek, zachtjes, 'Blijf maar even hier Flamming,' zei Arturo zacht. Hij liep zelfs het woud verder in, hij kwam op plaatsen waar geen enkel paard ooit kon lopen. Hij liep over uitstekende boomwortels heen en kwam uiteindelijk uit bij een klein meer. Arturo kwam hier al langer en wist precies waar de vallen lagen. Hij stapte over een paar wortels heen en ging aan de rand van het meertje zitten. Hij keek in het water, 'Hallo, Moeder,' zei hij zacht. Arturo kwam hier vaker, als hij behoefte had aan wat aanspraak, hier had hij het gevoel alsof hij bij zijn moeder was die in de strijd was overleden. 'Ik ben het Arturo, ik wil met je praten. Er is zoveel gebeurd sinds je weg bent,' een traan rolde over zijn wang en landen in het water. Plots hoorde hij wat achter zich. vliegensvlug pakte hij zijn zwaard uit de schede en keek in de richting van het geluid, 'Kom te voorschijn, ik weet dat je er bent,' riep hij.

Zoals gewoonlijk was Crewle het kasteel uit gevlucht, wat ze wel vaker deed. Ze werd er gewoon gek van om opgesloten te zitten in zo'n klein kamertje waar je alleen uit mocht als ze ging eten of als er weer een belangrijke vergadering was. Gelukkig had een van de bediendes, die ze vertrouwde en die medelijden had met Crewle, haar een geheime uitgang laten zien. Zo kon Crewle wanneer ze maar wilde naar buiten gaan. Haar ouders vonden het niet vreemd dat ze maaltijden oversloeg, omdat ze bijna altijd op haar kamer bezig was. Maar omdat volgens hun Crewle genoeg moest eten, werd het eten naar haar kamer gebracht, dat gelukkig de bediende deed die haar de geheime uitgang had laten zien. En nu liep Crewle door het bos met een oude jurk aan en met een zwarte mantel er over heen, voor het geval ze volk zou tegen komen. Op een gegeven moment zag ze tussen de bomen door een jongen bij de rand van een meertje zitten. Ze draaide zich om en wou weer weg lopen, toen ze een stem hoorde roepen. "Kom te voorschijn, ik weet dat je er bent," Crewle wist dat de stem het tegen haar had, aangezien er bijna niemand het bos in ging. Ze draaide zich om en liep door de struiken de kant op waar ze de stem vandaan hoorde. Toen ze eenmaal uit de struiken was gestapt, zag ze de jongen met een zwaard naar haar wijzen. "Sorry hoor, ik wist niet dat jij er was," zei Crewle op een zo onschuldig mogelijke toon.

Arturo keek even naar de vrouw, hij stak zijn zwaard terug in de schede, maar bleef alert. Hij kende haar nier, maar dat was niet vreemd, hij kende maar heel weinig mensen in dit gebied. Hij was hier enkel naar toe gegaan om na te denken, hij bekeek de vrouw even, schatte haar een paar jaar ouder. Hij ging weer zitten aan het meer, in kleermakers zit. Uit een zakje om zijn middel haalde hij een stuk papier en een vuur tevoorschijn. En even later verscheen er ook een potje zwarte inkt. Hij draaide het potje voorzichtig open, om niets te knoeien. Doopte zijn vuur erin en begon langzaam te tekenen, Vanuit zijn hoofd tekende hij de tekeningen na die hij ooit moest beschermen. Nu zijn ze verbrand, iets waar Arturo zich schuldig voor voelt. Daarom tekende hij ze nu over om ze te ontcijferen en te weten te komen wat zijn meester en vriend, Arquimaes, er mee bedoelde. De vrouw was hij helemaal vergeten, tot dat er iets achter hem knapte. Hij draaide zich niet eens om, lette alleen maar op de tekening. Elk lijntje en boogje ging met een uitstekende precisie. Hij leek nu meer een Monnik dan een Ridder.

Crewle sloeg haar armen over elkaar toen de jongen haar bekeek. De jongen leek erg jong en had een harnas aan, vast een ridder. Hij ging weer zitten en leek met iets bezig te zijn. Crewle was erg nieuwschierig, maar omdat ze had geleerd dat nieuwschierigheid ongelukken veroorzaakte bleef ze staan. Na een paar minuten ging Crewle zitten, op een paar meter van de jonge vandaan die nog steeds ergens mee bezig was. Toen ze ging zitten brak er een takje."Wat ben je aan het doen?" vroeg Crewle uiteindelijk. "Niet dat het me wat intresseert ofzo," voegde ze er aan toe. Crewle keek naar de lucht, waar een paar vogels elkaar achterna leken te zitten. "Ik heet Crewle, dat betekent Licht. Aan je uiterlijk te zien ben je een ridder, is dat zo?" zei ze terwijl ze naar de lucht keek.

Arturo legde zijn veer even neer, er begon kramp in zijn hand te ontstaan. In de verte hoorde hij de stem van de vrouw, hij draaide zich even om en stond op. Hij stopte zijn spullen in de zak om zijn middel en liep rustig naar de Dame toe. Als hij op een paar meter afstand staat gaat hij op zijn hurken zitten, om op gelijke hoogte ze zijn, 'Ik...Ik teken een paar tekeningen over voor mijn Meester,' Zei hij zacht, hij wist eigenlijk niet of hij het mocht zeggen, maar goed. 'Ik ben Arturo Ádragon, en inderdaad een Ridder ja,' Hij bekeek de Dame eens, die zich had voorgesteld als Crewle, aan haar kleding te zien was ze een prinses, 'Hoort U dan niet in uw kamer te zijn, Dame?' vroeg hij rustig. Hopelijk kreeg hij nu geen slag, Arturo had een slechte herinnering aan prinsessen, sinds hij Alexia had gedood.

Crewle kneep haar ogen tot spleetjes toen hij op zijn hurken ging zitten. Arturo, dat was een mooie naam. Nog nooit had ze die naam gehoord, maar het klonk haar bekend in de oren. "Hoort U dan niet in uw kamer te zijn, Dame?" Toen Arturo dat zei draaide haar maag om en keek ze sacherijnig. "Wat gaat jou dat aan?" snauwde ze. Terwijl ze dat zei sloeg haar stem over van de opborrelde paniek. Hij wist dat ze een prinses was. Wat zou hij gaan doen? Haar vader halen? Iedereen vertellen dat hij de prinses had ontmoet? Extra bleefd tegen haar doen alsof ze van adel was (wat natuurlijk waar is, maar daar praat Crewle liever niet over)? "Volgens mij verwar je me met iemand anders," zei Crewle nadat ze zich een beetje gekalmeerd had.

Arturo glimlachte even terwijl ze naar hem snauwde, wat hem aan Alexia deed denken, even ging er een pijnscheut door zijn hart heen. Hij zuchten. 'Niets, helemaal niets, ik zal mijn mond erover houden,' Zei hij rustig. Hij ging rechtop staan, deed zijn zwaard goed en liep weer terug naar het meer, hij ging daar op zijn hurken zitten. Even dacht hij het beeld van zijn moeder in het water te zien, maar het was gewoon een reflectie van zichzelf. 'Ik mis je mam, nu helemaal, ik heb je nodig,' mompelde hij zacht. Arturo wist dat de Vrouwe hem kon zien, maar niet horen, en zelfs als ze dat wel deed boeide hem dat niet. Ze mocht het best horen, hij immers nog erg jong.

Hoog in een boom uit het zicht voor de twee mensen op de grond stond Aigaithis op een dikke tak. Zijn zilvergrijze ogen staarde naar de jongen en het meisje. Haar schatte hij van zijn leeftijd, de jongen gokte Aigaithis vele jaren jonger. Stil streek er een havik op zijn schouder neer. Aigaithis keek even naar het dier en streek hem over zijn veren. Hij streek een lange rode haarlok achter zijn oor terwijl hij naar de twee bleef kijken. In tegenstelling tot de meeste jongens had Aigaithis lang rood haar dat tot aan zijn knieholtes reikte. Meestal hing dit los. Hij kon amper verstaan wat ze zeiden op het gesnauw na tenminste. Aigaithis stak zijn arm wat uit en de havik ging erop zitten. ''Succes Aigavlov'' mompelde hij zachtjes terwijl de havik wegvloog. Hij had hem gestuurt om informatie te verzamelen terwijl Aigaithis hier bleef.

Crewle werd boos toen hij lachtte, alsof dat grappig was! Ze zag hem even nadenken en zuchtten. Misschien had ze toch niet zo bot moeten doen. "Niets, helemaal niets, ik zal mijn mond er over houden." Crewle rolde met haar ogen terwijl Arturo dat zei. Ja, dat kon iedereen zeggen. "Je bent gewaaschuwd," mompelde ze terwijl hij weer bij het water ging zitten. Crewle zuchtte en keek naar de lucht, toen ze opeens vanuit haar ooghoeken een havik zag wegvliegen.

(Korte post = Weinig inspiratie. :'))

Aigaithis leunde een beetje verveeld tegen de boom. Hij dacht niet dat hij veel nuttigs uit deze conversatie kon halen. Hij nam een aanloopje over de tak en sprong naar de tak van de aangrenzende boom. Na een paar bomen te hebben doorkruist klom hij uit de boom. Hij stond nu aan de andere kant van het water. De havik streek weer neer op zijn schouder. Hij had in zijn klauwen een haarborstel met de initialen I. L. erop. Aigaithis nam hem aan. Er zaten nog zwarte haren in de haarborstel.

Dromerig staarde Crewle naar de lucht. Er ritselde iets, waarschijnlijk was dat een briesje. Crewle stond op en wou net weg lopen, toen ze een schim zag staan aan de overkant van het meer. Crewle knipperde met haar ogen en keek eens beter. Er stond echt iemand daar! "Ehm.. hallo daarzo aan de overkant van het meer? Is daar iemand?" zei Crewle aarzelend. Haar blik flitste naar Arturo. Hij zal haar vast voor gek verklaren. Crewle keek weer naar de schim. Waarschijnlijk was het een hert of haar verbeelding. Ze haalde haar schouders op en ging zitten, starend naar de plek van de schim.

Aigaithis keek op toen hij een stem hoorde. Het was afkomstig van de vrouw verderop. Hij liep kalm weer naar de overkant en kwam achter een boom vandaan en leunde ertegen aan. ''Dat ligt er maar aan wie dat wenst te weten'' zei hij kalm. Zijn zilvergrijze ogen keken de vrouw recht aan. Boven hen vloog de havik. Hij pakte een stukje rauw vlees uit zijn zak en gooide dat omhoog. De havik stoof eropaf en plukte het stukje vlees zo uit de lucht.

De schim verplaatste zich van verweg naar vlakbij, en Crewle kon zien dat het een jongen was met knalrood haar dat erg lang was. "Dat ligt er maar aan wie dat wenst te weten." Oooh, dus hij vroeg om haar naam. "Ik heet Crewle," zei ze met een achterdochtige toon. Die jongen was iets van plan, ze kon het gewoon voelen. "En dat daar is Arturo." Terwijl Crewle dat zei gebaarde ze richting Arturo. "En wat is jouw naam, vreemdeling-die-zomaar-uit-een-schaduw-komt-opduiken-en-waarvan-ik-de-naam-niet-weet?" Dat laatste zei ze in 1 ademhaling. De onbekende jongen gooide een stuk vlees naar de rondcircelende havik. Waarschijnlijk was die van hem, of het was gewoon omdat de jongen misschien een dierenvriend was.

De havik streek zachtjes neer op Aigaithis` schouder. Hij krijste even luid. Aigaithis rolde met zijn ogen en zuchtte. Uit zijn zak viste hij nog een stukje rauw vlees. Hij hield het voor Aigavlov`s snavel. ''Hier dan, verwend beest'' mompelde hij zacht. Die griste hem direct tussen zijn vingers uit en at het op. Aigaithis keek weer naar het meisje dat zichzelf voorstelde als Crewle. ''Aigaithis'' zei hij enkel toen ze naar zijn naam vroeg.

Op Aigaithis' gezicht was nog steeds geen emotie te lezen. Crewle zuchtte. "Hier dan, verwend beest." Er werden twee dingen duidelijk: als eerste: De havik was van de jongen; en als tweede: de jongen was geen dierenvriend. Crewle fronste toen de vogel gewoon het stuk vlees aan nam. De jongen keek weer naar Crewle. "Aigaithis." Waarschijnlijk was dat zijn naam. "Mooie naam," zei ze en haar mondhoeken gingen even een beetje omhoog, het leek net een kleine glimlach. "Ben je op reis?" vroeg ze nieuwschierig. Haar blik gleed even over zijn haar. Hoe zwaar zou dat wel niet zijn?

''Zo zou je het kunnen noemen. Ik ben hier om zaken af te handelen'' zei Aigaithis kalm. Hij streek ondertussen over de veren van Aigavlov. Hij krijste om nog meer eten maar Aigaithis weigerde dit te geven. Hij was bang dat als hij de havik te veel te eten zou geven hij geen lange afstanden meer zou kunnen vliegen. En dat was voor Aigaithis van cruciaal belang. Aigavlov plukte even aan zijn haar. Aigaithis trok de rode pluk haar los en bond het vast met een zwart lint.

"Zo zou je het kunnen noemen. Ik ben hier om zaken af te handelen." Toen hij dat zei rolde ze met haar ogen. Die had duidelijk dingen te doen die haar niet intresseerde. Ze keek naar de havik, die duidelijk krijsde om meer eten. Crewle keek weer naar de lucht, kleine wolkjes wit waren bezig al het blauw aan het innemen: Omweer. Crewle stond op, de jongen plukte aan zijn haar. Ze draaide zich om en liep terug naar het kasteel. Een windvlaag liet de takken van de bomen schudden, net toen het begon te regenen.

Aigaithis keek even naar de lucht toen het begon te regenen. De havik liep van zijn schouder naar zijn arm. ''Vlieg snel en boven de wolken Aigavlov'' zei hij tegen de havik waarna hij zijn arm strekte en de havik wegvloog. Daarna floot Aigaithis hard en schel op twee vingers. Een zwarte hengst kwam aanrennen en stopte voor Aigaithis. Aigaithis steeg op en draafde naar Crewle toe. ''Lift nodig hoogheid?'' vroeg hij droog. Hij wist vanaf het begin af aan al dat ze een prinses was.

Onder de bladeren van de bomen was het redelijk droog, op een paar druppels na. Crewle maakte zich er niet druk om en liep rustig door. Plotseling hoorde ze hoefgetrappel. Ze weerstond de neiging om achterom of opzij te kijken. "Lift nodig hoogheid?" Daar had je hem weer. Crewle rilde van woede, maar ook van de kou. Waarom moest iedereen altijd zo aardig tegen haar doen? Was ze maar de dochter van een boer geweest, en niet van een koning. Crewle's ogen schoten vuur, toen ze Aigaithis een boze blik toewierp. Als blikken konden doden, was hij morsdood geweest. Crewle versnelde haar pas en hoopte dat hij haar met rust liet, wat hij waarschijnlijk toch niet deed.

Aigaithis keek Crewle verbaasd na. Hij spoorde Hunter aan en versperde haar toen de weg met de grote zwarte hengst. Hij keek haar strak en fel aan. ''Waar was die blik nou goed voor? Ik was enkel beleefd naar je. Geloof me als ik je hielen had willen likken had ik je toch niet de hele tijd met je aangesproken'' zei hij tegen haar. Aigaithis zei nog steeds je in plaats van U maar dat kon hem niets schelen. ''Jij denkt dat jij het zwaar hebt? Lekker de hele dag op die luie kont van je zitten. Lekker genieten van het geld van je pappie. Nou voor sommige ligt het niet zo simpel. Ik moet....'' begon hij maar kapte zijn zin af. Aigaithis had bijna gezegd: Ik moet moorden voor mijn brood. Gelukkig wist hij zich nog net op tijd in te houden. ''Laten we het er maar op houden dat ik het niet zo makkelijk als jij heb'' zei hij in plaats daarvan. ''Dus excuseer me dat ik beleefd iets aanbood'' zei hij sarcastisch tegen Crewle. Daarna liet hij Hunter al steigerend draaien en galopeerde weg. ''Verwend kreng'' mompelde hij nog zachtjes en onhoorbaar voor elk ander levend wezen dan Aigaithis en Hunter.

Crewle stopte toen hij haar de weg versperde. Ze stond met haar mond vol tanden toen hij bezig was met zijn preek. Hij wist hoe leuk het was om prinses te zijn, maar hij vergat de nare dingen: altijd op je kamer zitten, naar preken luisteren die erger waren dan de zijne, en noem maar op. Crewle kreeg nooit wat ze wou, als ze iets wou hebben en dat tegen haar vader zei moest ze meteen weer naar haar kamer. En dat ze haar vader sprak gebeurde weinig, want die had het altijd ergens druk mee. Soms wou ze dat ze een normaal mens was, het liefst de dochter van een boer, maar niet de dochter van een koning. "Je weet niet hoe vreselijk het is.." zei ze zacht toen Aigaithis uitgepraat was. Die draaide zijn paard om en galloppeerde weg. "Soms wou ik maar dat ik geen prinses was." Crewle's haar was doorweekt geworden van de regen die van de bladeren afviel. Ook haar gezicht was nat, maar niet van de regen. Ze zuchtte en ging weer verder met haar reis naar het kasteel.