Staren naar de maan

Fye was nog maar net nieuw hier op Caballeros de la luna, en ze was dan maar van plan om meteen naar The gardens of the moon te gaan. Daar ergens zou ze dan willen gaan zitten, en gewoon maar naar de maan staren hier in deze tuinen van de maan. Ze kende hier nog helemaal niemand, dus zou ze wel wat anderen willen ontmoeten hier als dat dan zou kunnen. Ze wachtte hier dan maar gewoon af tot dat er iemand haar zou komen vergezellen, terwijl ze gewoon nog maar zat te staren naar de maan wat ze eigenlijk best wel zo mooi vond. Intussen zag ze al beetje rustig weg te dromen, terwijl ze nog steeds zat te kijken naar de maan in deze mooie tuinen van Caballeros de la luna. Plotseling had ze een soort van gevoel dat ze begluurd word, rustig keek ze rond maar zag eigenlijk helemaal niks.

Aigaithis sloop langs de muren van de tuin. Zijn lange rode haar dat tot aan zijn knieholtes reikte had hij voor de verandering een keer bij elkaar gebonden met een zwart lint in plaats van het los te laten hangen. Hij keek om zich heen of geen enkele ridder hem gezien had. Ineens verscheen het kleine groepje ridders dat achter hem aanzat om de hoek. Ze hadden hem nog niet gezien en Aigaithis zag geen andere uitweg dan via de muur omhoog te klimmen. Hij kwam op twee voeten terrecht in de tuin. ''Ik heb er genoeg van. Geen opdrachten meer die zo dicht bij het kasteel zijn. Dit is nou al de vijfde keer deze maand'' gromde hij zachtjes in zichzelf. Daarna keek hij pas rond en zag een meisje zitten. Aigaithis verstopte zich direct achter een paar hoge bomen en planten.

Ineens hoorde ze alweer iets, ze stond meteen maar terug recht en wandelde dan maar rond om gewoon wat rond om ze ging kijken wat ze gehoord had. Toen liep ze ineens voorbij een paar hoge bomen en planten, en ze keek daar dan eens achter. Fye schrok ineens van het persoon die zichzelf daarachter verstopt had, en ze viel daarna dan meteen flauw.

Aigaithis kon het meisje nog maar net opvangen toen ze flauw viel. ''Lekker ook dat nog'' zuchtte hij. Hij tilde haar op door een arm onder haar knieholtes te leggen en zijn andere arm achter haar schouders. Hij nam haar mee naar een klein bankje waar hij haar op neer legde. Aigaithis kon nu verder niks doen dan wachten. Maar als hier iemand anders zou komen, zou hij zich direct uit de voeten moeten maken.

Al meteen kwam ze terug bij van het bewust zijn, en ze keek dan ineens naar een jongen met lange rode haren tot aan zijn knieholtes en die in elkaar is gebonden met een zwarte lint. "Waar ben ik?" vroeg ze dan ineens, toen ze stilletjes aan haar ogen open deed. "En wie ben jij?" vroeg ze dan, toen haar ogen open waren.

''Je bent in de tuinen van het kasteel. Je viel flauw'' zei Aigaithis kalm tegen het meisje. Nog voor hij op haar tweede vraag kon beantwoorden kwam er een donkerkleurige havik aanvliegen over de muren. Aigaithis stak zijn arm uit en de havik landde op zijn arm. Hij gaf hem een stukje stof. Aigaithis liet de stof door zijn vingers gaan. ''Ridders'' mompelde hij zacht. ''Ze komen gauw he Aigavlov'' zei Aigaithis tegen de havik.

Fye luisterde aandachtig wat hij zei, en keek hem daarna aan. "Wat doe ik hier?" vroeg ze zich dan af aan hem. Ze zag ook een havik aanvliegen, die ineens op zijn arm landde. "Wat is er? Wat gaat er gebeuren?" vroeg ze hem ineens.

''Ik weet niet wat jij hier doet. Jij was hier al toen ik over de muur klom'' zei Aigaithis tegen het meisje. ''Met jou waarschijnlijk niks. Maar met mij wel als ik nu niet wegga. Aigavlov vertelt me dat de ridders van de koning eraankomen. Ze zitten een beetje achter me aan'' zei hij tegen haar. De havik vloog weer weg. Aigaithis liep naar de muur om er weer overheen te klimmen. Toen hij bovenop de muur zat zag hij dat daar ookal ridders stonden. Aigaithis klom weer terug. ''Daar dus niet heen'' mompelde hij.

"Wat zou er dan met jou gebeuren als jij nu niet zijn weggaan? En waarom met mij waarschijnlijk niks? Waarom komen de ridders van de koning eraan" vroeg ze hem nu een beetje nieuwsgierig, terwijl ze hem terug naar de muur zag lopen en om er weer overheen te klimmen en ineens klom hij weer terug. "Wat ben jij dan van plan nu?" vroeg ze hem dan alweer nieuwgierig.

''Kan je misschien iets minder vragen stellen? Als ik hier niet snel wegben dan zie je me morgen bungelen aan de boom net buiten het kasteel met een strop om m`n nek'' zei Aigaithis misschien iets te fel en keek het meisje aan. Hij moest hier nu weg zien te komen maar Aigaithis kreeg steeds meer en meer het gevoel als een rat in de val te zitten. Overal stonden wachters en ridders te wachten om hem op te pakken.

"Sorry, ben al stil." zei ze al tegen hem, daarna keek ze maar eens even naar boven dan keek ze terug naar hem. "Waarom ga jij niet langs boven?" zei ze hem, om hem maar even te helpen, terwijl ze maar eens terug even naar boven begon te kijken.

Aigaithis volgde de blik van het meisje. ''Boven?'' herhaalde hij mompelend. Hij moest het maar proberen. Behendig klom Aigaithis naar boven toe. Hij keek even en nergens waren wachters of ridders te bekennen. Hij keek nog even terug naar het meisje beneden hem. ''Dank je'' mompelde hij tegen haar. Daarna verdween hij.

"Graag gedaan." zei ze hem nog na nadat hij daarna ineens verdwenen was, ineens kwam de wachters en de ridders eraan ze liepen meteen naar haar toe. "Heb jij soms een jongen gezien met lange rode haren tot aan zijn knieholtes met een zwart lint erin." vroeg ineens één iemand van hun aan haar, terwijl ze hun allemaal begon aan te kijken. "Nee sorry, die heb ik hier helemaal niet gezien, spijt me." antwoordde ze op hun vraag. Alle wachters en de ridders gingen dan maar terug verder naar hem zoeken, ze begon ineens te zuchten en ze keek daarna maar terug ineens naar boven.