De bomen hebben ogen, maar geen oren

Aigaithis grinnikte zelf ook even. ''Even koppig dus'' zei hij zacht. Hunter was inmiddels klaar met eten en Aigaithis had drie verschillende paardenborstels gepakt en nog wat andere spullen om Hunter te verzorgen. Hij gaf veel om Hunter. Hij en zijn havik, Aigavlov waren Aigaithis` beste vrienden. Andere vrienden had hij ook niet. Hij begon Hunter`s vacht te brostelen terwijl hij naar het kneteren van het vuur luisterde.

Crewle keek even hoe Aigaithis zijn paard verzorgde. Aigaithis moest wel heel erg om Hunter geven. Crewle leunde met haar hoofd op haar handen en staarde afwezig ze naar het vuur, dat vrolijk knetterde. Ze kon er niks aan doen toen ze opeens gaapte. Ze had heel weinig geslapen in de afgelopen dagen. Crewle was gewoon geen avonturier in hart en nieren, misschien Aigaithis wel. Opeens dacht ze aan de zin die ze had genegeerd: 'Zonder hem zou ik wel al vaker dan eens zijn opgepakt'. Crewle voelde zich bleek worden. Was hij een dief? Een moordenaar? Misschien wel beide.. Achja, de wereld zat raar inelkaar.

Aigaithis boog zich voorover en tikte met twee vingers even op Hunter`s voorbeen. Hunter tilde deze kalm op zodat Aigaithis met een schrapertje de prut onder zijn hoef uit kon halen. Aigaithis zag dat Hunter`s hoefijzers helemaal versleten waren en hij eigenlijk nieuwe moest. Hunter keek naar hem toen Aigaithis weer overeind kwam. ''Ik weet het jongen, maar ik heb simpelweg gewoon geen geld om je van nieuwe hoefijzers te voorzien. Het wordt te gevaarlijk en we vallen gewoon teveel op'' zei hij zacht tegen hem. Teleurgestelt liet Hunter zijn hoofd hangen.

Crewle gaapte opnieuw, en keek naar Aigaithis. Hij fluisterde iets tegen zijn paard, maar Crewle was te moe om het te verstaan. Haar ogen vielen bijna dicht, ze kon ze nog net open houden. Crewle keek naar de lucht, waar allemaal sterren fonkelden in het duister. Het grootste licht kwam van de maan, dat feller was dan de sterren om hem heen. Met haar ogen volgde Crewle de denkbeeldige lijntjes die tussen de sterren waren verbonden. Ergens zag ze een hond, weer ergens anders zag ze een tijger. Opnieuw gaapte ze, en uiteindelijk gleed haar blik weer naar het vuur voor zich. "De maan schijnt mooi vannacht," murmelde Crewle een beetje onverstaanbaar.

Toen Aigaithis in stilte Hunter verder had verzorgd ging hij, toen hij klaar was, weer bij het vuur zitten. Hunter kwam bij hem liggen zodat Aigaithis het niet koud zou krijgen. Hij brieste even zacht. Aigaithis leunde tegen hem aan en streek een paar rode lokken haar uit zijn gezicht. Hij hoorde Crewle zachtjes murmelen en kon het maar amper verstaan. Hij knikte instemmend terwijl hij ook naar de hemel staarde.

Zonder iets te zeggen stond Crewle op. Ze nam de mantel mee, en ging onder een boom zitten met de mantel over haar heen. De kou verwelkomde haar, maar liet haar met rust omdat ze niet ver bij het vuur vandaan was. Het schijnsel van de maan danste in het meer van de waterval en de krekels zongen een lied. Alles bijelkaar leek het heel vredig, maar in Crewle's hoofd was dat niet zo. Gedachten spookten door haar hoofd, over haar ouders, over Aigaithis en over de prins aan wie ze uitgehuwelijkt was. Bij dat laatste kreeg ze kippevel, maar dat ging snel weg door de warme mantel. Nog even wierp ze een blik op het vuur en toen sloot ze haar ogen.

Aigaithis had niet omgekeken toen Crewle op was gestaan. Hij staarde zelf nog steeds naar de hemel. Ineens hoorde hij voetstappen in het gras. Met een korte beweging had Aigaithis zijn zwaard uit de schede gepakte en was half overeind gekomen. Een gelaarsde voet drukte hem echter weer terug tegen de grond. Een man met een donkere cape stond met een voet bovenop hem. Hij trok zijn kap af en boog zich voorover zodat hij met zijn armen over zijn nu gebogen knie leunde waarvan de voet nog steeds op Aigaithis` borstkas stond. ''Je wordt trager Aigaithis'' grijnzde de man. ''Ik ben hier namens Delaija. Het duurt hem te lang. Hij geeft je nog 12 uur. Als de klus dan niet geklaard is dan krijg je niet betaalt Aigaithis'' siste de man dreigend. Aigaithis gezicht vertrok een beetje. Hij trapte de man van zich af en trok de man aan zijn kraag naar zich toe. Hij was wat groter dan de man en tilde zijn voeten een stukje van de grond. ''Zeg maar tegen Delaija dat zijn klus vannacht nog geklaard wordt. En jij gaat mee als getuige'' zei hij dreigend tegen hem. Hij keek nog even om naar Crewle maar toen weer naar de man. Hunter was inmiddels ook weer gaan staan en Aigaithis steeg op. Hij moest maar even ongezadeld op Hunter rijden. De man was op zijn eigen paard gaan zitten. Daarna galopeerde Aigaithis weg met de man achter hem aan.


(Ik kom weer terug na jou post)

Crewle werd wakker toen ze gepraat hoorde. Eerst dacht ze dat het haar verbeelding was, maar opeens hoorde ze hoefgetrappel. Ze opende haar ogen en keek in het rond. Alles was stil, je hoorde zelfs geen krekel. Aigaithis en Hunter waren er niet. Hunter's zadel lag nog op de plek waar het normaal lag. Crewle zuchtte somber. Die jongen kon ook echt opeens verdwijnen. Hopelijk bleef hij niet lang weg, en kwam hij terug. Crewle wierp even een blik op de hemel, die lichter was dan voor ze ging slapen. Crewle gaapte en keek dromerig naar het vuur terwijl ze nadacht. Toen ze hem net had ontmoet vroeg ze wat hij hier deed. ''Zo zou je het kunnen noemen. Ik ben hier om zaken af te handelen'' had hij geantwoord. Toen ze boos was weggelopen had hij haar ingehaald en tegen haar gesnauwd: ''Jij denkt dat jij het zwaar hebt? Lekker de hele dag op die luie kont van je zitten. Lekker genieten van het geld van je pappie. Nou voor sommige ligt het niet zo simpel. Ik moet....'' En zostraks had hij gezegt: "Zonder hem zou ik wel al vaker dan eens zijn opgepakt". Al die drie dingen waren hints. Opeens wist Crewle wie hij was: iemand die ze normaal niet tegen wou komen.. Opnieuw gaapte ze en wachtte totdat Aigaithis terug kwam.

Na een tijdje kwamen Aigaithis en de man weer terug. Aigaithis steeg af. Hunter bleef bij hem staan maar wel een beetje op de achtergrond. De man gooide een buideltje rinkelende munten naar Aigaithis dat hij behendig opving. ''Oh ja, doe Delaija de groeten van me'' grijnzde Aigaithis vals teon de man hem met tegenzin het geld had gegeven. De man mompelde iets onverstaanbaars en galopeerde toen weg. Aigaithis draaide zich grijnzend om naar Hunter. ''Het ziet ernaaruit dat we nieuwe hoefijzers voor je kunnen kopen Hunter'' zei hij tegen de zwarte hengst. Hunter hinnikte even. Daarna ging hij liggen om wat te slapen. Aigaithis liep ook weer terug naar het vuur. Hij keek even naar Crewle en zag dat ze wakker was geworden. ''Sorry, dat ik zomaar weg was. Dat had met m`n werk te maken'' zei hij tegen haar. Eigenlijk moest hij het zijn zwaard nog schoonmaken van al het bloed dat erop zat maar zolang Crewle nog wakker was liet Aigaithis het zwaard in de schede zitten.

Crewle zag twee schimmen staan bij de bomen, beide zaten op een paard. Ze praatten onverstaanbaar tegen elkaar. Een van de schimmen verdween, en opeens zag ze dat Aigaithis de andere schim was. Hij stapte af en liep naar het vuur toe. Crewle hoorde hem wat tegen Hunter zeggen, maar ook dat was onverstaanbaar voor Crewle. Even dacht ze dat ze niks meer normaal kon horen, maar dat kon natuurlijk niet. ''Sorry, dat ik zomaar weg was. Dat had met m`n werk te maken'' zei hij voordat ze haar mond open kon doen. Crewle werd bleek en knikte. Voor de zoveelste keer gaapte ze, en deed haar ogen dicht om opnieuw te gaan slapen.

Pas toen Aigaithis zeker wist dat Crewle sliep trok hij zijn zwaard uit de schede. Het lemmet glom in het schijnsel van het vuur. Op de stukken na die onder het bloed zaten dan. Hij maakte een doek nat en begon het bloed van het lemmet te vegen. Hij keek zo af en toe even naar Crewle maar concentreerde zich daarna weer op zijn klusje waar hij mee bezig was.

Ze stond in een witte kamer met een prachtige jurk aan. Een paar dienstmeisjes waren bezig met haar haar. Crewle staarde naar het raam, waarbij je het dorp kon zien wat vlakbij het kasteel lag. "We zijn klaar, uwe majesteit," mompelde een dienstmeisje zenuwachtig. Crewle knikte. Opeens stond ze in het bos, met dezelfde jurk nog aan. "Je bent gewoon niet goed genoeg voor me," klonk een stem. Crewle draaide zich om, waardoor ze onprettig kwam te zitten. "Je had me gewoon een kans moeten laten geven," prevelde Crewle. De stem lachtte. "Alsof ik dat zou doen," zei hij. De stem verdween. Het enige wat ze hoorde was de vogels. Ze begon te lopen, bij elke stap deden haar voeten meer pijn. Uiteindelijk werd het zo erg dat ze door haar benen zakte. Verderop zag ze een schim staan. Crewle wou schreeuwen om hulp, maar ze kon niks meer zeggen. Crewle stond op en het bos veranderde in een zaal. Vlak voor haar stonden haar ouders. "Waarom heb je ons verlaten?!" schreeuwde haar vader en Crewle kreeg tranen in haar ogen. "Je kon het gewoon zeggen, dan hadden we het geaccepteerd en een ander gekozen," zei haar moeder. "Dat zouden jullie toch niet begrijpen.." zei Crewle. En op dat moment werd ze wakker. Haar rug was naar het kampvuur gekeerd. Crewle zuchtte somber, die droom had haar niet bepaald vrolijk gemaakt.

Aigaithis had opgekeken toen Crewle begon te draaien en te mompelen in haar slaap. (Tenminste ik neem aan dat je dat doet als je zo`n droom hebt). Zijn zwaard was inmiddels schoon al zat de doek compleet onder het bloed. Aigaithis stak het zwaard terug in zijn schede en legde dat en de bebloede doek weg. Hij stond op en ging bij Crewle zitten. ''Gaat het een beetje?'' vroeg hij zacht aan haar. Zijn zilvergrijze ogen keken haar recht aan en heel even leek het alsof ze bezorgd keken al verborg Aigaithis dit weer vrijwel direct.

Crewle schrok bijna toen Aigaithis bij haar ging zitten. ''Gaat het een beetje?'' zijn stem klonk een beetje bezorgd. Ohnee.. ze had toch niet gepraat in haar slaap? Tot haar grote afschud deed ze dat wel vaker "Het gaat wel, ik had alleen maar een nachtmerrie, heb ik wel vaker," mompelde ze. Ze ging recht zitten en keek naar de hemel. Het schemerde, je kon niet zoveel sterren meer zien. Crewle dacht na over haar droom, maar ze kon zich er maar weinig van herinneren. "Weetje," zei Crewle twijfelend. "Ik heb het nooit fijn gevonden om de dochter van een koning te zijn.. Het is erger dan je denkt. Je moet de hele tijd naar vergaderingen, je ziet je ouders bijna nooit. Je krijgt nooit wat je wilt en je mag niet zeuren. Er werd altijd van me verwacht dat ik de perfecte dochter was, maar dat was ik niet. Als ik iets fout deed, werd ik meteen naar mijn kamer gestuurd. Gelukkig kon ik soms ontsnappen om buiten te wandelen, maar dat was vaak maar heel even omdat ik bijna altijd werd betrapt." Crewle zuchtte. "Achja, het leven zit raar inelkaar."

Aigaithis knikte even. ''Ik begrijp wel een beetje wat je bedoeld. Ik raakte mijn ouders kwijt toen ik nog maar 8 jaar oud was. Ik ben door iemand anders opgevoed. Mijn hele leven was eigenlijk al op het randje. Elke dag jezelf opnieuw afvragen waar je vandaag gaat eindigen. Lekker bij een warm kampvuur of in een cel om de volgende ocht naar het schavot gebracht te worden. Het enigste waar ik mijn hele leven ooit zeker van ben geweest is dat ik op een dag dood ga'' zei hij. Hij dacht terug aan zijn voogd. Die man had hem met het kleine beetje geld dat hij had Aigaithis opgevoed, en waarvoor? Om op zijn vijftiende verjaardag aan de dodenboom te hangen. Pas daarna had was Aigaithis een ridder geworden maar na twee jaar was hij daar ook mee gestopt. Sinds dien leefde hij enkel nog als huurmoordenaar.

Crewle voelde zich opgelucht toen hij knikte. Gelukkig had hij het niet verkeerd begrepen. Begripvol luisterde ze naar het verhaal van Aigaithis. Zotehoren had hij een ernstige jeugd gehad. "Wat erg voor je," zei ze tegen hem. "Iedereen in de wereld wil wel iemand anders zijn. Heel soms lukt het, maar vaak niet. Ik had een paar vrienden die in de keukens werken, en zelfs hun hadden het beter dan mij. Zij konden gaan en staan waar ze maar willen en zo de wereld over reizen." Crewle pauzeerde even toen de opeens geritsel hoorde. Vast een wild dier ofzoiets. "En een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat ik werd uitgehuwelijkt aan een of andere lelijke prins," fluisterde ze en ze trok een somber gezicht. Ze keek even naar Aigaithis, afvragend of hij het wel begreep. Daarna fliste haar ogen naar de waterval, die kletterde zoals altijd. Ze had bijna gehuild toen ze gehoord had dat ze werd uitgehuwelijkt. Crewle zuchtte en ontklitte een lok van haar haar.

''Rot voor je. Ik weet niet of ik dat ooit wel zou kunnen. Trouwen met iemand waar ik zelf helemaal niet van hou'' mompelde Aigaithis. Ineens gingen zijn gedachte terug naar Vivian. Hij twijfelde even of hij Crewle over haar zou vertellen. Uiteindelijk besloot hij dit toch maar te doen. ''Een paar jaar geleden kende ik ook een prinses die was uitgehuwelijkt. Ze heette Vivian. Toen was ik nog een ridder en ik had de taak gekregen om haar te beschermen. Ik leerde mezelf altijd dat werk voor alles ging maar ik werd verliefd op Vivian. Toen ik te horen kreeg dat zij uitgehuwelijkt was heb ik die prins toen uitgedaagd. Ik won het van hem alleen uit wraak heeft hij Vivian gedood. Ik heb daarna nooit meer zoveel om iemand gegeven. Ik stopte met mijn werk als ridder. Ik werd een moordenaar tegen betaling'' zei hij. De laatste zin zei hij zacht fluisterend.

''Rot voor je. Ik weet niet of ik dat ooit wel zou kunnen. Trouwen met iemand waar ik zelf helemaal niet van hou'' Gelukkig begreep hij het. "Achja. Ik ben misschien van plan om aan de andere kant van de wereld te wonen, op een plek waarbij je niet uitgehuwelijkt word." zei Crewle met een kinderachtige glimlach. "Nouja, ik ben niet van plan om terug te gaan." Ditkeer zei ze het serieuzer. "Wat erg voor je," zei ze opnieuw toen Aigaithis uitgepraat was. "Soms lijken mensen net dieren. Ze maken ruzie om iets wat ze beide willen hebben, en uiteindelijk vermoord de een het iets uit wraak of hebzucht. Volgensmij hield de prins niet van Vivian, want anders had hij dat vast niet gedaan." Crewle keek ernstig toen ze dat zei. "Maarja, een dierbare verliezen is altijd vreselijk." Crewle veranderde van onderwerp, omdat ze Aigaithis niet verdrietig wou maken. "Volgensmij zijn mijn ouders vast opzoek naar me, ik ben nog nooit zo lang van huis weggeweest." Crewle grijnsde even. "Ze denken vast dat ik ontvoerd ben of dat iemand me heeft vermoord en mijn lijk heeft verbrand. Mijn moeder is erg goed in overdrijven. Ze wou toen ik klein was ook nooit dat ik alleen was, bang dat iemand me zou vermoorden ofzo."

Aigaithis grinnikte eventjes. ''Zo noem dat maar overdrijven'' grijnzde hij. Het ironische was nu juist dat Crewle alsnog bij een moordenaar zat, alleen niet als gijzelaar maar als gezelschap. Het vuur was inmiddels gedoofd. Als hij dat zo hoorde had hij wel meer vrijheid dan Crewle. Alhoewel, als hij niet uitkeek met waar hij heen ging dan hing hij, letterlijk.

"Je moest haar eens zien toen ik nog zeven was, ze raakte me een keer kwijt omdat ik de kat van een van de bediendes achterna zat. Meteen had ze de bewakers ingeschakeld en na een paar uur hadden ze mij gevonden, ik zat gewoon in de keuken met de kat op mijn schoot. Iedereen was zo druk bezig dat ze mij helemaal niet hadden gezien." Crewle moest bijna lachen toen ze dat zei. "En op mijn vijftiende verjaardag dacht ze mij kwijt te zijn, maar ik zat gewoon naast haar. Achja, moeders zijn altijd bezorgd, dat hoort gewoon bij hun. Als ze hun kind kwijt zijn dan flippen ze bijna. Volgensmij vind ze het niet leuk dat ik weggelopen ben." De lucht was aan 1 kant lichtgekleurd vanwegen de opkomende zon. De eerste vogels kwetterden al, terwijl het nog steeds schemerde.

Aigaithis lachte zelf ook even. ''Tja, ik heb dat nooit echt gehad met mijn moeder. Mijn voogd liet me meestal gewoon mijn gang gaan. En als ik in de problemen kwam moest ik het altijd zelf oplossen. Maar hij kwam me wel altijd te hulp als ik hem echt nodig had'' zei hij met een kleine glimlach als hij terug dacht aan Declan. Aigaihtis keek even naar de lucht waar de zon aan een kant langzaam weer opkwam. Het werd tijd om af te breken en weer verder te trekken. Toch wou Aigaithis nog even bij Crewle blijven zitten.

Crewle dacht aan haar moeder, hoe ongerust ze wel zou zijn. Aan Aigaithis gezicht te zien wist ze dat het tijd voor haar was om te gaan. "Ik denk dat ik het me moeder niet aan doe. Ik neem de gevaarlijke uitdaging aan en ga terug." zei Crewle en haar gezicht stond besluitvast. Crewle zuchtte bij de gedachte dat ze weer helemaal terug moest lopen. "Ik denk dat ze blij zullen zijn me te zien, maar ik denk ook dat ik huisarrest krijg als ik vertel dat ik ben weggelopen. Maak je maar geen zorgen, ik zal niks over jou vertellen," Crewle dacht even na. "Ik hoef ook geen lift hoor, ik vind de weg terug zelf wel," zei ze voordat Aigaithis iets kon zeggen. Ze kuste Aigaithis lichtjes op zijn wang, als een afscheidscadeau, en stond op. "Bedankt voor alles, tot de volgende keer dat ik je zie." Ze begon te lopen en verdween tussen de bomen door. Ze liep recht in de armen van haar eigen ondergang, maar dat maakte haar niks uit.

Aigaithis streek even langs zijn wang toen Crewle hem daar had gekust. Verbaasd keek hij haar na. Daarna glimlachde hij even zachtjes. Aigaithis liet zich achterover in het gras vallen. Hunter kwam aanlopen en brieste even naar hem. ''Wat kijk jij me nou aan'' zei Aigaithis met een lichte grijns tegen Hunter. Hunter hinnikte even kort. ''Ik vind Crewle helemaal niet leuk. Na dat gedoe met Vivian wil ik niet meer verliefd worden en al helemaal niet op een prinses'' antwoorde Aigaithis op Hunter`s korte gehinnik en hij kwam half overeind. Hunter duwde hem weer om en hinnikte nogmaals. Aigaithis zuchtte even. ''Oke ik geef toe dat ze aardiger is dan ik dacht. Maar dat zegt niks'' zei hij tegen de zwarte hengst. Triomfantelijk omdat hij gelijk had brieste Hunter even.