De bomen hebben ogen, maar geen oren

Een meisje liep door het bos. Het was Crewle. Ze had een jurk aan waar allemaal scheuren in zaten en in haar haren zaten allemaal klitten. Ze was weggelopen van huis, waarschijnlijk zouden haar vader en moeder haar zoeken. Crewle was weggelopen omdat ze van haar ouders kreeg te horen dat ze uitgehuwelijkt was aan een of andere prins uit een ander koningkrijk. Ze had hem een keer bij een rijksbijeenkomst gezien, en hij was niet echt bepaald knap. Daarom gaf ze hem ook de bijnaam 'de lelijke prins'. En nu krijgt ze te horen dat ze met hem moet trouwen! Crewle mocht niet eens haar eigen echtgenoot uitkiezen. Nu was ze al vier dagen onder weg naar nergens, misschien was er ergens wel een paradijs dat nog nooit was ontdekt en waar geen prinsen waren. Opeens was er veel licht, inplaats van het donker onder de bladeren. Crewle keek om haar heen. Ze stond aan de rand van een veld waar een riviertje door stroomde, en even verderop was een waterval. Crewle liep naar de waterval en ging aan de rand van het meer wat zich daar vormde zitten.

Aigaithis was ook bij de waterval. Hij had Cerwle nog niet gezien omdat hij onder de waterval stond. Hij had alleen zijn broek nog aan. Ineens werd hij vanachter de waterval in het water geduwd. Toen Aigaithis proestend weer boven kwam zag hij dat het Hunter was geweest die hem een klein zetje had gegeven. De zwarte hengst leek bijna te grijnen en hinnikte. Aigaithis moest er zelf ook om lachen en sloeg met een vlake hand op het water zodat wat water opspatte naar Hunter die verschrikt achteruit stapte. Aigaithis klom daarna uit het water op een rots. Ondanks dat zijn rug en armen volzaten met striemen was hij toch nog best gespierd.

Crewle zuchtte. Ze dacht aan haar ouders die vast erg ongerust waren, maar dat was hun eigen schuld. Waarom was ze een prinses? Opeens hoorde ze haar maag knorren. Ze grinnikte. Ze had al haar meegesmokkelde brood al opgegeten. Opeens hoorde ze een plons, gevolgd door gelach. Crewle maakte zich los uit haar gedachten en keek de richting op van het geluid. Plotseling herkende ze de gedaante die daar rustig zwom. Dat rode haar kon je van kilometers ver al zien. Crewle voelde zich bleek worden. De jongen klimde op een rots. Hij zag er echt gespierd uit, bijna.. knap. Ze haalde die gedachte snel uit haar hoofd. "Oh kijk, daar hebben we meneer 'ik weet alles beter'," riep ze naar hem met een sarcastische toon. "Achtervolg jij me ofzo?" Misschien had hij de opdracht gekregen om haar te zoeken. Of was het gewoon toeval.

Aigaithis keek om toen hij een sarcastisch stem hoorde die hij direct herkende. ''Dat kan ik beter aan jou vragen, mevrouw 'ik heb het zwaar en daarom ben ik zo ziellig','' zei hij al even sarcastisch terug. Al grijnzde Aigaithis er wel bij. Hij pakte zijn haren beet en legde ze over zijn schouder. Daarna kneep hij al het water eruit dat hij eruit kon knijpen. Aigaithis sprong van de rots af en belandde op een knie op de grond. Hij stond op en ging in de zon zitten om zijn broek te laten drogen. Hij bleef Crewle droog aankijken.

''Dat kan ik beter aan jou vragen, mevrouw 'ik heb het zwaar en daarom ben ik zo ziellig','' Crewle keek boos naar hem toen hij grijnsde. Alsof dat grappig was! Haar blik ging zoals gewoonlijk naar de lucht. Als ze dat deed, kon ze zich makkelijker concentreren. "Ik achtervolg niemand, dat is alleen maar laf," zei ze op een sombere toon, alsof ze bij een begrafenis was. "Ik ben alleen maar weggelopen," voegde ze er op een zachte toon aan toe, die hij bijna niet kon horen. Crewle zuchtte. "En wat heb jij hier te zoeken?" zei ze op een geirriteerde toon terwijl ze naar de lucht bleef kijken.

In tegenstelling tot veel andere mensen had Aigaithis uitstekende oren. Zo kon je je niet laten verassen door onverwachte vijhanden. Hij had Crewle dus goed kunnen horen. ''Waarom zou je weglopen?'' vroeg hij ietwat verbaasd. Hij grijnzde opnieuw zachtjes toen hij haar geirriteerde stem hoorde. ''Ik ontspan me hier enkel voordat ik weer aan het werk moet. Ik zal vanacht toch moeten slapen en het eten bereid zichzelf niet hoor'' zei hij kalm. Hunter kwam behoedzaam aanlopen en keek even naar Crewle. Daarna liep de grote zwarte hengst naar Aigaithis. Hij brieste even in zijn nek. Aigaithis keek op naar Hunter. ''En jochie, waar wil jij slapen vannacht. Onder de sterrenhemel of in die grot achter de waterval?'' vroeg hij. De zwarte hengst hinnikte even kort. ''Mja, ik heb ook een hekel aan grotten'' zei Aigaithis. Daarna stond hij op. ''Als je het niet heel erg vind ga ik nu mijn slaapplaats in orde maken'' zei hij tegen Crewle.

''Waarom zou je weglopen?'' Ohnee.. waarom ging hij nou weer vragen? Dat was echt het laatste wat ze wou. Stomme bemoeial toch. "Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet!" antwoorde ze op een boze toon. Haar gezicht werd opnieuw bleek, maar ditkeer van woede. Als hij niet oppaste schoot ze zo uit haar slof. ''Ik ontspan me hier enkel voordat ik weer aan het werk moet. Ik zal vanacht toch moeten slapen en het eten bereid zichzelf niet hoor'' Crewle snoof. "Alsof ik dat niet weet," zei ze geirriteerd. Ja, alsof ze dat niet wist. Ze had zovaak s'nachts gekampeerd met een paar vrienden (kinderen jonger dan haar die in de keukens werkten) en toen hadden ze hun eigen eten geroosterd. Natuurlijk waren haar ouders er niet achter gekomen, maar ze waren wel bijna gesnapt door een nieuwschierige dorpbewoner. Ze hoorde hem praten tegen zijn paard. Praten tegen dieren, dat betekent niet iets goeds. ''Als je het niet heel erg vind ga ik nu mijn slaapplaats in orde maken'' Crewle rolde met haar ogen. "Je doet maar, ik bemoei me er niet mee."

Aigaithis zuchtte even onhoorbaar. Echt, Crewle kon hem soms zo irriteren. Ze deed net alsof ze wist hoe en wat. Hij verwachtte niet dat zij meer had meegemaakt dan een kinderlogeer partij in het bos. Aigaithis liep naar de bomen toe waar hij met een kleine bijl een paar stevige takken van de bomen afhakte. Hunter kwam naar het toen gelopen. Aigathis bond een paar takken vast op zijn rug terwijl hij de rest zelf over zijn schouder meedroeg. Uit Hunter`s zadeltas pakte hij een stuk touw en bond de takken aan elkaar zodat hij nu een soort dakje had. Daarna pakte hij een steen en knopte die aan het uiteinde van een stuk touw. De steen gooide hij over een hoge tak van een boom en ving het touw weer op. Het andere eind bond hij vast aan het kleine dakje dat hij net had gemaakt. Hij deed dit precies hetzelfde met de andere kant van het dakje en trok het toen omhoog zodat het een klein beschut hutje werd. Hoogstens ruime genoeg voor twee personen. De rede dat Aigaithis zijn bovenkleding nog niet had aangetrokken was omdat hij bij deze zware fisieke arbeid toch wel weer zou gaan zweten. Zijn broek was inmiddels wel weer droog.

Crewle grinnikte even toen ze zag dat ze hem irriteerde. Maar toch vond ze het een beetje zielig voor hem, dat hij haar gekat moest aanhoren. Achja, zo was ze eenmaal. Haar blik flitste even over Aigaithis lichaam. De gedachte die ze had weggesmeten was teruggehuppeld in haar hoofd, maar ditkeer wou hij er niet meer uit. Onopvallend, maar geintresseerd keek ze hoe Aigaithis zijn schuilplaats maakte. Alle herinneringen aan vroeger waren kinderspel vergeleken met dit. Ze keek weg van hem, naar de waterval. Een paar vogels waren vissen uit het water aan het plukken, een haas zat boven bij het water wat gras te eten. Wat kon de natuur toch mooi zijn, prachtig mooi. Even was ze Aigaithis vergeten.

Aigaithis had het hutje inmiddels af. Het was goed beschut tegen regen en wind. Aigaithis zelf was nu verdwenen. Hij was het bos in om wild af te schieten. Na een tijdje kwam hij terug met over zijn schouder een hert, in zijn rechterhand zijn pijlen en boog en onder zijn linkerarm een stapel hout voor een kampvuur. Toen Aigaithis terug kwam zag hij dat Crewle nog steeds bij de waterval zat. De zon kleurde de horizon nu oranje rood. Aigaithis moest nu echt opschieten wou hij het vuur te branden krijgen voor het donker werd. Hij legde het dooie hert neer en borg zijn boog en pijlen op. Daarna trok hij eerst wat kleding aan voordat hij het vuur begon te maken. Alleen zijn zwarte cape liet hij nog liggen. Aigaithis stroopte zijn mouwen op zodat de streimen op zijn armen opnieuw goed zichtbaar waren en begon met het maken van een kmapvuur.

Crewle merkte dat Aigaithis wegliep. Ze draaide zich om en wou vragen waar hij heen ging, toen ze zag dat hij verdwenen was. Ze haalde haar schouders op en ging weer normaal zitten. Uit verveling en honger at ze madeliefjes, die her en der in het gras waren verspreidt. Crewle keek naar de langzaam ondergaande zon, toen ze weer merkte dat Aigaithis weer terug liep. Waarschijnlijk was hij zijn eigen eten aan het verzamelen. Crewle werd moe van het zitten, dus ging ze liggen. De hemel was onbewolkt, nergens was zelf geen schapenwolkje te zien. "Kan ik je helpen?" vroeg ze na een poosje aan Aigaithis. Dat was voor het eerst dat ze aardig tegen hem deed.

Aigaithis vloekte zachtjes toen het vuur niet wou lukken. Het werd steeds sneller donker en hij moest het aankrijgen voordat hij helemaal niks meer kon zien. Hij keek op toen hij Crewle`s stem hoorde. Hij was verbaasd dat ze haar hulp aanbood. Gezien ze eerst beide nogal sarcastisch tegen elkaar waren. Eerst wou Aigaithis haar vragen om het hert klaar te maken maar bedacht zich toen. Dat was nou niet het leukste klusje om te doen. Zelfs hij had er een hekel aan om een dier te villen. ''Kan jij vuur maken?'' vroeg hij daarna maar en keek Crewle aan.

Crewle gniffelde toen hij verbaasd was. Even zag ze hem nadenken, waarschijnlijk dacht hij dat ze het niet meende. "Kan jij vuur maken?" Nu was Crewle verbaasd. Kon hij dan geen vuur maken ofzo? Ze zuchtte even. "Ja hoor," Ze ging zitten, en onopgemerkt haalde ze twee vuurstenen uit haar buidel onder haar jurk vandaan. Ze stond op en liep naar de plek waar het vuur normaalgesproken moest branden. Ze hurkte neer en maakte gemakkelijk het vuur aan. Ze liep weer naar het meer van de waterval (dat er toch niet zo ver vandaan was) en ging daar weer zitten. Waarom deed ze zo aardig? Misschien kwam het alleen omdat ze nogal moe was. Ze keek naar de ondergaande zon, die lichtvlekken maakte op het water.

Aigaithis liet Crewle maar haar gang gaan. Zij was hier hopelijk beter in dan hij. Ondertussen begon hij het hert klaar te maken. Na een tijdje was hij er mee klaar (om de bloederige details te besparen). Hij sneed het vlees in stukken en prikte het aan een paar stokken die hij zometeen boven het vuur zou hangen. Hij pakte zijn mes en liep naar het water om het bloed van zijn mes en zijn handen daar te wassen.

Crewle begon een liedje te neurieen toen Aigaithis bezig was. Overal om haar heen hoorde ze krekels, waarschijnlijk wouden ze met haar meezingen. Na een poosje stopte ze met zingen en dacht na. Het was eigenlijk wel prettig om niet de prinses uit te hangen. Alsof prinses zijn leuk was. Crewle zuchtte en liet die gedachte varen naar een van de zeven zeeen. Opeens voelde ze zich zo moe, dat ze gaapte. De dag was ook zo lang geweest. De hele tijd lopen totdat je blaren krijgt, en nu vriendelijk zijn tegen iemand waarvan je normaal niks van moet hebben. Achja, het leven zat raar inelkaar. Vanuit haar ooghoeken zag Crewle dat Aigaithis zijn mes en handen aan het wassen was. Expres keek ze de andere kant op, toen ze een misselijk gevoel in haar maag opmerkte.

Aigaithis liep terug en stak zijn mers weer in de bijbehorende schede. Het werd steeds kouder en Aigaithis rilde even. Hij pakte zijn zwarte cape, maar in plaats van die zelf om te doen legde hij hem om Crewle`s schouders. Zonder er wat bij te zeggen liep hij naar het klaargemaakte vlees en wachtte tot het vuur hoog genoeg zou zijn om het vlees op te braden. Aigaithis had inmiddels wel honger gekregen, en hij gokte Crewle ook. Hij deed net of hij in het vuur staarde maar in plaats daarvan keek hij onopvallend naar Crewle.

Crewle gaapte opnieuw. De kou omhelsde haar als een moeder een kind, maar dan op een minder prettigere manier. Toen de zon onder was klappertandde ze alsof ze het plotseling koud had gekregen. Een paar sterren waren de nachtelijke hemel al aan het beroven, over een poosje zouden er meer komen. Plotseling voelde ze dat iets een mantel om haar schouders legde. "Dankje.." murmelde ze stilletjes. Nu had ze het een stuk warmer, maar niet helemaal. Crewle stond op en ging een eindje vanaf het vuur zitten, en sloeg de mantel om haar heen. Ze keek naar het vuur dat figuurtjes vormde.

(Moet gaan, bye )

Na een klein tijdje zette Aigaithis aan weerzijde van het vuur twee stokken neer en bond ze met een klein touwtje kruislings vast. Daartussen legde hij een stok met stukjes vlees eraan. Om de zoveel minuten draaide hij ze om zodat het vlees aan alle kanten goed gaar werd. Aigaithis voelde zijn maag rommelen toen hij het gebraden vlees rook. Hij hoopte echt dat het nu niet lang meer zou duren.

Ze zag hoe makkelijk hij alles deed. Dat hij geen vuur kon maken! Misschien was hij er bang voor, of was hij er gewoon bang voor en durfte hij het niet te zeggen. Crewle sloot even haar ogen, maar opende ze weer toen ze de geur van het vlees opmerkte. Ze viel niet om van de honger, maar toch rook het erg smakelijk. Crewle keek even weg van het vuur, naar de maan die boven alles uittorende. Crewle grinnikte even toen ze geknor hoorde, dat niet van haar was.

Aigaithis hoorde Crewle zachtjes grinniken. Waarschijnlijk vanwege zijn maag die heftig protesteerde onder het ruiken van het gebraden vlees. Aigaithis voelde hoe hij lichtjes begon te blozen en hoopte maar dat Crewle het niet had gezien. Aigaithis stond op en liep het hutje in waar Hunter`s zadeltassen lagen. Daarpakte hij twee borden uit. Hij liep terug naar het vuur en pakte de stok met het vlees voorzichtig ervanaf. Hij verdeelde het vlees onder de twee borden en gaf er een aan Crewle. ''Ik heb helaas geen bestek'' zei hij enkel tegen haar. Hij pakte zijn dolk en sneed eerst een klein stukje van zijn vlees af waarna hij het op de punt van de dolk prikte en het in zijn mond stak.

Even dacht ze dat ze Aigaithis zag blozen, maar dat was zeker haar verbeelding. Door het licht van het vuur leek het waarschijnlijk zo. Ze nam het bord aan en zette het op haar schoot. ''Ik heb helaas geen bestek'' Hij was dus niet vergeten dat ze een prinses was. "Geeft niet hoor," zei Crewle. Bijna wou ze er aan toe voegen dat ze dat wel vaker deed. Ze scheurde een stukje van het vlees af en stopte het in haar mond. "Lekker zeg," complimenteerde ze nadat ze het had doorgeslikt, en ze glimlachte even. Daarna at ze weer verder.

''Tja ik heb het vaak laten verbranden voor ik eindelijk wist hoe lang het ongeveer boven het vuur moest blijven'' gaf Aigaithis eerlijk toe nadat hij een hap had doorgeslikt. Ineens kwam Hunter aanlopen en duwde kwaad met zijn snuit tegen de rug van Aigaithis. Die zette zijn bord neer en het schoot hem ineens te binnen waarom Hunter zo kwaad was. Hij had zelf natuurlijk nog geen eten. Wat dat betrefd was Hunter een erg kieskeurig paard. Hij zou niet zomaar ergens gaan grazen. Aigaithis had een emmer met water en een emmer met haver en hooi voor hem gepakt. Hij streek de zwarte hengst even over zijn zachte nek en gaf hem een wortel. Daarna ging Aigaithis zelf weer eten.

''Tja ik heb het vaak laten verbranden voor ik eindelijk wist hoe lang het ongeveer boven het vuur moest blijven'' Achja, dat hoort erbij. Vanuit haar ooghoeken zag ze een paard komen aanlopen, die was vast van Aigaithis. Crewle giegelde toen het paard Aigaithis omduwde. Ze zag dat hij opstond en twee emmers pakte voor het paard. "Wat een mooi paard, zeg. Ikzelf heb ook een paard gehad, alleen die moest meedoen met een oorlog vanwege een te kort aan paarden. Natuurlijk heeft ze het niet overleefd," Crewle zuchtte. "Eet hij geen gras?" vroeg ze toen ze het paard gretig zag eten, alsof hij een poos niks had gegeten.

''Hunter is erg kieskeurig. En verwend'' zei Aigaithis en grijnsde naar de zwarte hengst. ''Hij heeft liever hooi dan gras. Vraag me niet waarom. Zelfs als veulen deed hij altijd al zo koppig als nu. Maar hij is een echte vriend. Zonder hem zou ik wel al vaker dan eens zijn opgepakt'' zei Aigaithis met een kleine glimlach. Misschien had hij nu iets teveel over zichzelf veraden maar dat maakte hem nu niks uit. Hunter keek even op naar Aigaithis maar ging daarna weer rustig verder met eten. Aigaithis had zijn eigen bord inmiddels ook weer opgepakt en begon te eten.

''Hunter is erg kieskeurig. En verwend'' Crewle grinnikte. Paarden die verwend waren, waar had ze dat toch eerder gehoord? ''Hij heeft liever hooi dan gras. Vraag me niet waarom. Zelfs als veulen deed hij altijd al zo koppig als nu. Maar hij is een echte vriend. Zonder hem zou ik wel al vaker dan eens zijn opgepakt'' Crewle deed net alsof ze die laatste zin niet had gehoord. Opeens wist ze waar Hunter haar aan deed denken. "Dan moet je die paarden van de kasteelwachters eens zien! Die weigeren gewoon bepaald voer te eten of hetzelfde voer achterelkaar. Dat is echt doodirritant," Crewle grinnikte. "Vergeleken met jouw paard zeuren die paarden je het hoofd van het lichaam." Ondertussen had Crewle haar vlees al op. Ze zette het bord naast haar neer.