Alsof ik hier altijd al was geweest

Een paard sjokte door het dichte bos. Op haar rug zat Crewle. Crewle had het paard gevonden toen ze door het bos liep. Het arme beest was aan een boom vastgebonden en naast hem lag een dode ridder. Crewle vond het zielig om hem alleen te laten, dus maakte ze van het paard haar eigen. Het paard was wit met zwarte en bruine vlekken en had slofjes, waarschijnlijk was het een tinker. Ze noemde het paard Nhyu, wat gevonden betekent. Wat er verder op het kasteel was gebeurd? Crewle was gewoon het kasteel uitgelopen en werd achterna geroepen door een boze Anton. Nhyu stapte over een boomstam. Crewle gaapte en sloeg haar handen om de nek heen. Ze was niet bang voor struikrovers, Nhyu zou haar wel beschermen. Nhyu sjokte rustig verder, terwijl Crewle in slaap viel. Het licht van de maan viel tussen de takken door, en even leek het alsof Nhyu een geest was.

Aigaithis reed op Hunter`s rug ook door het bos. Hij bleef maar terug denken aan wat er was gebeurd in het kasteel. Het leek hem het beste om Crewle een beetje te ontlopen de komende tijd voor hij echt gevoelens voor haar zou krijgen al vreesde hij dat dat inmiddels wel al begonnen was. Hij keek verbaasd naar Hunter toen die zijn oren in zijn nek legde. ''Wat is er jochie?'' vroeg hij zacht aan de zwarte hengst. Hunter hinnikte even en keek richting Crewle`s kant. Aigaithis zag haar ook. Ze lag te slapen op de rug van een paard. ''Wegwezen hier'' fluisterde Crewle tegen Hunter. Met tegenzin draaide de zwarte hengst zich om.

Crewle werd wakker van gehinnik en krabbelde overeind. Vanuit haar ooghoeken zag ze Hunter zich wegdraaien. Crewle grinnikte even. "Laat hem maar, hij krijgt er alleen maar spijt van," mompelde ze tegen zichzelf en Nhyu brieste. "Aigaithis wil graag een poosje alleen zijn, ik denk dat we hem gewoon met rust moeten laten." Nhyu brieste instemmend, en opeens begon hij sneller te stappen. Crewle wist wat hij wou en liet de teugels los, maar ze hield het zadel vast. Onmiddelijk begon Nhyu te galloperen. Aigaithis bestond voor haar niet meer, net zoals Anton. Alleen Crewle en Nhyu. De wind liet haar haren wapperen en ze voelde hoe de grond dreunde onder het gewicht van mens en paard. Alles was stil onder het licht van de maan. Het maakte Crewle niet uit waar Nhyu haar bracht. Eindelijk was ze vrij.

Aigaithis zag Crewle voorbijgaloperen. Hij slikte even en moest Hunter inhouden om niet achter haar aan te galoperen al voelde Hunter dat zijn vriend maar wat graag achter Crewle aanging. "Nee jochie. Ik wil niet dezelfde fout maken als bij Vivian'' zei hij zachtjes. Hunter brieste even zachtjes. Hij vond het vreselijk om zijn vriend zo ongelukkig te zien. Ineens kreeg hij een idee. Hunter zou Aigaithis aan iemand kopelen. Iemand net zoals hij. Dan hoefde hij ook niet meer verdreitig te zijn.