Laat me toch met rust

"Weet je zeker dat ik je los moet laten?" zei een kinderachtige stem. Crewle liep door de gangen heen van een kasteel, maar niet het kasteel van haar ouders. Haar ouders waren erg boos geworden toen Crewle had verteld dat ze was weggelopen. Vooral haar moeder, die was in tranen uitgebarsten. Crewle had geluk gehad dat haar ouders de volgende dag naar een vergadering die in een ander land was moesten, anders hadden haar ouders haar huisarrest gekregen. Eigenlijk was dat ook zo. Haar ouders hadden haar naar het kasteel van een koning gestuurd, die bevriend was met haar vader. Haar ouders durfden Crewle niet alleen te laten in hun kasteel, bang dat ze werd ontvoerd of zoiets. Het nadeel was dat die vrienden van haar vader de ouders van de prins waren aan wie ze uigehuwelijkt was. Een jongen 'hing' aan Crewle's arm, hij leek het ook nog leuk te vinden. "Ja Anton," zei ze geirriteerd. Anton was die prins, en hij was zo in zijn nopjes dat hij Crewle niet los kon laten. "Dat doe ik lekker niet!" Echt, soms leek hij net een baby met een pukkelhoofd. "En zelfs als ik je los laat, dan beveel ik de wachters om je tegen te houden." Omdat zijn vader vond dat hij al moest leren om koning te zijn, had hij het bevel over de kasteelwachters gekregen. Crewle rolde met haar ogen, alsof het haar niks intresseerde. Ze ging de hoek om, maar doordat ze Anton opeens keihard meetrok, liet hij haar los en viel hij op de grond. Crewle ging bij een raam staan die in de muur van de gang was gebouwd en keek naar buiten. Zoals ze al verwachtte sloeg Anton zijn armen om haar heen. "Jij gaat lekker nergens heen, ik blijf bij je," fluisterde hij in haar oor en hij kuste haar onschuldig in haar nek. Crewle had de neiging gekregen om achteruit te trappen, maar dat weerstond ze. Plotseling verstijfde ze. "Wat is er nou weer met mijn prinsesje?" vroeg Anton, maar op dat moment zag hij ook was Crewle zag: ruiters die uit het bos gallopeerden, richting het kasteel.

De ruiters waren ridders van de koning. Achter de ruiters aan werd Aigaithis meegetrokken. Zijn polsen zaten vast met touw en hij werd ruw meegetrokken door de ridders zodat het touw in zijn polsen sneed. Aigaithis struikelde bijna doordat hij telkens werd meegetrokken. Ze kwamen aan op de binnenplaats en de ridders stegen af. Aigaithis staarde kwaad naar de grond. Anton was inmiddels naar de binneplaats gekomen. Hij bekeek Aigaithis even. Hij keek verbaasd op vanwege de zilvergrijze kleur van zijn ogen. Ook vond hij het abnormaal dat Aigaithis` haar zo lang was. ''Wat heeft hij gedaan?'' vroeg Anton aan een ridder. ''Hij heeft een aantal mensen vermoord in het dorp hoogheid'' zei de ridder.

Crewle vond het vreemd dat Anton haar los liet. "Exuseer me, prinsesje van me." had hij gezegt en daarna rende hij weg. Crewle keek naar de ridders, die door de poort gingen. Daarna rende ze Anton achterna. Omdat dit een van de weinige keren was dat ze in dit kasteel was, verdwaalde ze snel. Ze rende het halve kasteel door toen ze eindelijk bij een raam belandde waar ze iets kon zien. Door het raam kon je de binnenplaats zien, en ook de kamers waar de koning en koningin van dit rijk heerste. De ridders stonden op de binnenplaats, en voor hun stond een gedaante. Crewle kon duidelijk zien dat dat Anton was, maar wat haar opviel was de persoon achter de ruiters. Hij had rood haar dat tot zijn knieholtes rijkte. Dat haar kende ze uit duizenden, dat kon maar van één persoon zijn: Aigaithis. Snel vroeg ze de weg naar de binnenplaats aan twee dienstmeisjes die net voorbij liepen. Uiteindelijk duwde ze een deur open en kwam ze bij de binnenplaats uit. Met grote ogen en een brok in haar keel keek ze naar Aigaithis. "-vermoord in het dorp, hoogheid." Die laatste woorden kon ze maar net horen. Was hij dan toch een moordenaar?

Anton keek Aigaithis nogmaals aan. ''Ik ken jou. Jij bent die huurmoordenaar waar we al jaren achteraan zitten'' zei hij. Ineens begon Anton triomfantelijk te grijnzen. ''Nu ben je niet zo stoer meerr he'' zei hij. ''Hou je bek, puistenkop'' snauwde Aigaithis naar Anton. Hij keek hem nijdig aan. ''Genoeg, ridders breng met naar de kerkers. Morgenochtend hangt hij'' zei Anton. Aigaithis keek langs Anton en zag Crewle staan. Daarna kreeg hij van een van de ridders een klap tegen zijn achterhoofd. ''Doorlopen stuk tuig'' gromde de ridder en duwde hem richting de kerkers.

Crewle voelde zich niet goed. Vanaf hier kon ze niks doen. Of wel? Ze keek even rond en zag in de hoek een man staan met net zo rood haar als Aigaithis. "Anton," zei ze en Anton keek haar aan. "Wat is er, schoonheid?" Crewle moest bijna kotsen van die lieflijkheid. "Dat is de verkeerde." Anton werd bleek. "Je verwart hem vast met iemand anders." zei hij nerveus. "Nee hoor," Crewle glimlachte droogjes. "Jullie verwarren hem met iemand anders. Ik kan het weten, want hij is een soort kennis van mij. Hij kan geen moord gepleegt hebben, hij durft zelfs niet eens een vlieg dood te slaan." Crewle zei dat laatste alsof dat doodnormaal was. "Hij daar is degene die jullie zoeken. Ik zag hem zostraks zijn haar af knippen en ik hoorde hem in zichzelf te praten over de moord die hij had gepleegt." Crewle wees naar de man die in een hoekje stond te kijken. Die werd zo bleek als een doek, bleker dan Anton. "Liefje, volgens mij heb je het mis, die man is een van mijn vaders raadsmannen." Nu was Crewle degene die bleek werd. Ze begon het spel anders te spelen. "Als jullie hem gevangen houden, dan moeten jullie mij ook gevangen houden," zei Crewle koppig. Godzijdank kon ze zeuren totdat het echt gebeurde. Anton wenkte naar iets achter Crewle, en opeens voelde ze dat een hand haar meetrok. Met een spijtige blik keek ze naar Aigaithis, maar ze was vastbesloten hem te bevrijden. De hand trok haar weer de gang in, en tot haar groot genoegen zag ze dat het een van haar vrienden was, die hier werkte. "Het spijt me, maar ik moet eenmaal zijn bevel op volgen." zei hij en hij draaide de deur op slot. "Als ik jou was zou ik vanavond naar hem toe gaan, want in het begin zijn er veel bewakers bij. Vooral voor wat hij heeft gedaan." Het leek net alsof hij haar gedachte's kon lezen. Ze liep naar de kamer waar ze sliep en draaide de deur op slot.

Aigaithis was naar de kerkers gebracht. Het touw werd van zijn polsen gehaald en hij werd vastgeketend met ijzeren ketenen aan de muur. Hij hoorde een aantal ridders kil lachen. Aigaithis keek naar beneden zodat zijn lange rode lokken langs zijn gezicht vielen. Crewle had hem geprobeerd te redden. Maar zelfs als Anton haar had geloofd dan nog. Aigaithis had op het rode haar ook opvallende ogen. Hij was nog nooit iemand tegengekomen met dezelfde zilvergrijze irissen.

Crewle wachtte totdat het nacht was, en liep naar een kast. In de kast hong een zwarte mantel die helemaal niet op viel. Ze trok hem aan en liep naar de deur. Er was een briefje onder de deur geschoven waarop precies stond hoe ze naar de kerkers moest gaan. Dat had haar vriend vast en zeker gedaan. Ze pakte het briefje op en las het door. Ze haalde de deur van het slot en deed hem open. Na wat gepruts had ze de deur op het slot gezet. Ze volgde de route die op het briefje stond en kwam bij een deur uit. Een bewaker lag er op een stoeltje naast te slapen. Behendig pakte ze de sleutels uit zijn zak, die zou hij toch niet missen. Ze opende de deur en kwam bij een lange gang uit. Ze liep door de gang en negeerde de ogen van andere gevangenen. Uiteindelijk kwam ze bij een tralies uit en zag ze Aigaithis zitten. "Het spijt me zo.." fluisterde ze, maar voor hem was dat natuurlijk wel te verstaan. "Ik heb gedaan wat ik kon doen, maar volgensmij heeft het niks geholpen. Volgensmij had je degene aan wie ik uitgehuwelijkt ben al ontmoet." Ze ging zitten op de koude vloer.

Aigaithis keek even op toen hij de fluisterende stem van Crewle hoorde. ''Het is niet jou schuld. Ik had beter moeten uitkijken. Ik had kunnen weten dat ze me ooit een keer zouden oppakken'' zei hij zacht. ''Ja die puistenkop ken ik wel ja. Ik heb hem al vaker weten te ontlopen'' zei hij bitter toen Crewle over Anton begon. ''Sorry, het blijft wel je toekomstige echtgenoot'' verontschukdigde hij zich daarna zacht.

''Ja die puistenkop ken ik wel ja. Ik heb hem al vaker weten te ontlopen'' Crewle grinnikte kort. ''Sorry, het blijft wel je toekomstige echtgenoot'' Crewle haalde haar schouders op. "Geeft niet hoor, pukkelkop is echt een baby. Als hij bij me is kan hij geen seconde van me afblijven. Behalve onder bijzondere omstandigheden, zoals vandaag." Ze kreeg een rilling over haar lijf. Als ze Anton soms niet had tegen gehouden zou hij zijn lippen blauw gezoend hebben. Crewle keek even om zich heen en leunde tegen de tralies aan. "Wat hoor ik nou? Heeft meneer onschuldige mensen vermoord?" vroeg ze met een kinderachtige stem en ze grijnsde eventjes. Natuurlijk kon hij er niks aan doen dat hij moest moorden voor zijn geld. Crewle liet Aigaithis zo min mogelijk merken dat ze zo de tralies open had kunnen doen, als ze dat wou.

Vanonder de rode lokken haar keken de zilvergrijze ogen van Aigaithis even naar Crewle. ''Zoals ik je al eerder had vertelt heb ik het net als jij ook niet echt makkelijk'' zei hij zachtjes. ''Maar ja, ik heb ze vermoord ja. Zo zorg ik voor brood op de plank'' zei hij daarna tegen haar. Daarna keek Aigaithis weer naar de grond. Omdat hij op de koude stenen vloer zat lagen zijn rode haren ook op de grond waardoor de punten nu helemaal smerig waren. Naast Aigaithis stond een houten bord met brood en een stenen mok zonder oor met water. Aigaithis had er niets van gegeten of gedronken.

''Maar ja, ik heb ze vermoord ja. Zo zorg ik voor brood op de plank'' Crewle keek Aigaithis aan alsof hij iets heel vies had gezegt. "Dat dacht ik al." zei ze kortaf. Ze was bang, maar ook blij omdat hij eindelijk de waarheid had gezegt. Haar blik ging even naar de mok en het bord naast hem. "Nou, wil majesteit nog blijven of wil hij nog van zijn heerlijke eten genieten?" zei ze plagerig en ze glimlachte, maar haar ogen stonden bang. Een paar dagen geleden zat ze naast de moordenaar, hij kon haar zo vermoorden! Ze zwaaide met de sleutelbos, maar maakte er geen geluid mee. "De bewakers slapen, maar er lopen vast nog andere bewakers rond in het kasteel," zei ze expres treurig. Misschien wist hij een plan om te ontsnappen.

Aigaithis keek verbaasd naar Crewle toen hij de sleutelbos zag. Hij hoorde daarna haar woorden. ''Geen zorgen, die kan ik makkelijk hebben'' zei hij. Hij verborg de kleine grijns die om zijn lippen speelde door naar beneden te kijken. ''Dat houd in, als je me nog wilt bevrijden'' vervolgde hij wat zachter. Hij had de angstige blik in Crewle`s ogen gezien. Was ze bang voor hem geworden nu ze de waarheid over hem wist?

''Geen zorgen, die kan ik makkelijk hebben'' Natuurlijk, als je een moordenaar bent is alles makkelijk. Ze keek verbaasd toen hij naar beneden keek, alsof hij iets probeerde te verbergen. ''Dat houd in, als je me nog wilt bevrijden'' Crewle grijnsde en stond op. Ze opende de deur en liep naar Aigaithis toe. Crewle onderdrukte veel neigingen en maakte gemakkelijk Aigaithis' handen los van de ketenen. "Na u, uwe majesteit," zei ze plagerig en ze gebaarde met haar hand naar de deur.

Mimi kwam ineens ook maar langs de kerkers en ging dan daarna meteen naast Crewle staan. 2e keek haar aan, en daarna keek ze naar het lang rood harige jongen in opgesloten zat. "Ik ben helemaal niet bang voor hem." zei ze maar opeens, om maar even iets te zeggen. Daarna wachtte ze maar even af wat ze beiden erop zouden gaan reageren. Toen zag ze dat ze hem ineens bevrijd had, en ze keek hun beiden dan meteen even aan.

Aigaithis stond op en wreef even met zijn handen over zijn polsen. ''Nu snap ik waarom je er zo`n hekel aan hebt als mensen dat tegen je zeggen. Het is behoorlijk irritant'' grijnzde hij naar haar. Ineens hoorde hij een andere stem. Hij keek op en zag het meisje dat hij vandaag eerder was tegen gekomen. Hij keek daarna weer terug naar Crewle. Hij pakte haar hand en gaf er een kus op. ''Bedankt dat je me hebt geholpen'' zei hij zacht. Daarna rende hij weg. Hij moest eerst zijn wapens terug zien te krijgen. Aiagithis sloop langs de slapende wachter. Daarna ging hij op zoek naar de kamer waar ze alle in beslag genomen wapens bewaarde van de gevangenen.

Fyu was als eerste bij de kamer waar ze alle beslag genomen wapens bewaarde van de gevangen, en in de verte zag ze al dat er iemand aan kwam. Ze verstopte zichzelf maar, want ze wist wie het was. Maar ze had zin om hem even te plagen en al zijn wapens bij zich gehouden en verstopt voor hem. Fhu volgde zijn bewegingen maar ineens met haar ogen, en ze probeerde geen lawaai te maken.

''Nu snap ik waarom je er zo`n hekel aan hebt als mensen dat tegen je zeggen. Het is behoorlijk irritant'' Crewle grinnikte. Haar hele lichaam verstijfde toen ze Fye/mimi zag. "Wat doe jij nou weer hier? Zit je me te achtervolgen ofzo?" Ze begon Mimi weg te duwen. "Ik ben helemaal niet bang voor hem." hoorde ze Fye/Mimi zeggen. Crewle beet op haar lip om niet te lachen, maar ze kreeg er tranen van in haar ogen. Crewle werd rood toen hij haar hand pakte en er een kus op gaf. ''Bedankt dat je me hebt geholpen'' Crewle staarde hem verbaast na. "Graag gedaan," fluisterde ze. Crewle rende hem achter hem aan, maar nadat ze een paar gangen doorgerend was werd ze van achter teruggetrokken. Ze verzette zich, maar iets omhelsde haar. "Je speelt onder een hoedje met hem, he? Maak je maar geen zorgen, ik ga je niks aan doen, maar hem wel." fluisterde de stem van Anton. Crewle trapte achter zich en ze hoorde Anton kreunen van de pijn. Dat betekende dat ze goed gemikt had. Ze rende trap op en trap af, maar stopte toen ze opeens merkte dat ze niet eens wist waar Aigaithis heen ging.

Fhu schreef snel een briefje voor het ene meisje die op zoek was naar Aigaithis. Ineens blies ze op een speciale fluit dat alleen maar honden kon horen, en ineens kwam het hondje dat ze had gevonden meteen naar haar toe gerend. "Breng dit brief zo snel mogelijk naar het meisje die Aigaithis zoekt." zei ze tegen het hondje. Op het briefje stond dat: Hij is naar de kamer waar ze alle beslag genomen wapens bewaarde van de gevangen. En meteen was het hondje al onderweg naar haar gegaan, en voor de zekerheid keek ze het hondje nog even na.

Uiteindelijk had Aigaithis de wapenkamer bereikt. Nu moest hij zijn wapens terug vinden. Drie dolken en een zwaard. Het enigste wat hij nu had om zich mee te verdedigen waren de twee dolken in zijn laarzen die de wachters over het hoofd hadden gezien toen ze zijn wapens hadden afgenomen. Aigaithis keek om zich heen. Hij zag ongelofelijk veel zwaarden en dolken maar geen was van hem. Ineens hoorde hij achter zich een geluid. Aiogaithis draaide zich om en zag Anton staan met een zwaard in zijn handen. ''Je dacht toch niet er zomaar vandoor te kunnen'' grijnzde hij vals. Aigaithis grijnzde ook. ''Ik moet zeggen Anton dat je nog stomer bent dan je ridders. Je daagt een huurmoordenaar met een ridderopleiding uit in een wapenkamer'' zei hij waarna hij naar het eerste en beste zwaard greep dat hij kon vinden. Het was iets zwaarder als het zijne maar hij moest het er maar mee doen.

Een hondje kwam vrolijk aangehuppeld. Aan zijn halsband had hij een briefje. Crewle giegelde en tilde het hondje op. Ze maakte het briefje los en las het snel door Dat was typisch Fye, niemand anders zou haar helpen op dit moment. Crewle wist wel waar de wapenkamer was. Ze was op de heenweg naar de kerkers er langs gelopen. Crewle liep een trap af, sloeg rechts af en zag toen ze bij de kamer was tot haar grote verbazing Anton tegenover Aigaithis. Dit kon geen goeds betekenen. Crewle's hart ging door het lint terwijl ze naar de twee keek. Ze had graag tegen Anton geschreeuwd dat hij op moest houden met die onzin, maar op een of andere manier kon ze niks meer zeggen. Het hondje dat ze nog steeds vast had jammerde, alsof hij voor Crewle sprak.

Anton grijnzde enkel. Hij had Crewle niet horen of zien binnenkomen omdat hij met zijn rug naar haar toestond. Aigaithis moest teveel op Anton letten om haar op te merken. ''Ik waag het er wel op'' grijnzde Anton. Daarna rende hij op Aigathis af met zijn zwaard in de aanslag. Hij liet het stalen lemmet neerkomen en Aigaithis sloeg het met gemak weg. Hij geluid van staal tegen staal was te horen. Alleen het stalen lemmet van Anton gleed langs die van het zwaard van Aigaithis. Nu deed Aigaithis een paar stappen naar voren en viel met zijlingse slagen aan waardoor hij Anton achteruit dwong te gaan.

Zwijgend keek Crewle naar het gevecht. Aigaithis had geluk dat Anton geen goede vechter was, Anton had pech omdat Aigaithis er juist wel goed in was. Anton zei niet graag tegen mensen dat hij geen goede vechter was. Crewle voelde een rilling over haar rug gaan toen de zwaarden tegen elkaar botsten. Crewle ging snel opzij, want straks knalde Anton nog tegen haar aan en was zij degene die gewond raakte. De hond die zich in haar armen had genesteld keek Crewle bang aan, alsof zij degene was die dat gevecht had gestart. Opeens moest Crewle denken aan het verhaal over Vivian dat Aigaithis had verteld. Had zij zich net zo gevoeld als Crewle nu? Straks dan herhaalde het verhaal van Vivian, en ging zij dood. Nog erger: Straks was Aigaithis op haar verliefd. Ze kreeg opnieuw een rilling over haar rug. Sinds hij had verteld dat hij écht een moordenaar was, had ze steeds de neiging gekregen om weg te rennen of om in huilen uit te barsten. Dat laatste had ze nu, ze vond het idioot dat die twee gewoon met elkaar zaten te vechten om.. niks.

Crewle stond nu dichtbij haar, en ze trok haar ineens. "Hier is het veiliger." zei ze dan stilletjes tegen haar. Ze nam haar hondje terug uit de armen van Crewle, en hield hem dan terug stevig vast. Daarna keek ze eerst naar Crewle, en daarna terug naar het gevecht. Fye had eigenlijk ook wapens, maar dat zag nooit iemand want ze had ze goed verstopt. Maar ze had ook nog wel de wapens van Aigaithis hier verstopt.

Aigaithis sloeg Anton met een vuist in zijn maag zodat hij dubbel klapte. Toen Anton weer een beetje overeind kwam trapte Aigaithis hem tegen de grond. Hij scjopte het zwaard uit Anton`s handen en trok hem aan zijn kraag half overeind en plaatste het zwaard tegen zijn keel. ''De enigste reden dat ik je niet vil is omdat ik dan duizend andere gekken achter me aankrijg die zich op mij willen wreken'' zei hij zacht maar dreigend tegen hem. Aigaithis smeet de punt van het zwaard vlak naast Anton`s gezicht in de grond. Het enigste wat Anton nu had opgelopen was een snee in zijn wang. Ineens zag Aigaithis zijn wapens. Hij liep ernaartoe en zag dat Fye ze had. Hij nam ze van haar over en gespte alle scxhede`s van het zwaard en twee dolken aan zijn riem. De derde dolk verdween in een binnenvakje in zijn mouw. Aigaithis keek nog even naar Crewle. Hij legde zijn vingers onder haar kin en tilde even haar hoofd naar hem op zodat ze hem aan zou kijken. Hij glimlachte even dankbaar naar haar. Daarna verdween hij.

Crewle deed niks toen Fye haar achteruit trok en het hondje van haar overnam. Ze keek naar Aigaithis toen hij Anton op de grond schopte. Even leek hij de moordenaar die hij altijd al was geweest. Zijn uitdrukking op zijn gezicht leek iets te hebben wat Crewle bang maakte. Ze hoorde Aigaithis iets zeggen, maar dat was onverstaanbaar. Ze werd misselijk toen ze de snee zag die het zwaard had veroorzaakt. Toen Aigaithis naar hen toe liep keek ze snel naar de grond. Ze hoorde hoe hij zijn schede's vasgespte en de dolken en het zwaard overnam van Fye. Crewle voelde hoe twee vingers haar hoofd omhoog tilde. Ze keek in de zilvergrijze ogen, en merkte dat hij glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug. Opeens was hij verdwenen, als een vage herinnering. Crewle's glimlach veranderde in een grijns toen ze naar Anton staarde. "Zeg Anton," begon ze met een kinderachtige toon in haar stem. Anton keek haar boos aan. "Ik denk dat je een nieuwe vrouw moet zoeken." Crewle draaide zich om en liep weg. Morgen zouden haar ouders haar ophalen, en ze was zelfs dan van plan om zich aan de belofte te houden: ze ging niks vertellen over Aigaithis.