Een schaduw

Catharina reed op een prachtig zwart paard genaamd Esmeralda. Ze gallopeerden door de bossen en toen hield ze halt bij enkele bomen. Ze daalde af en stak haar zwaard op haar riem naast haar dolk. Ze keek waakzaam rond. In haar oren was er horen gekomen dat er hier mensen zaten die ze kende.

Niet ver bij Catharina vandaan zat Aigaithis op zijn paard. Naast hem vloog een havik. Aigaithis spoorde Hunter, zijn zwarte hengst, aan om nog sneller te galoppeeren dan hij al deed. Achter hem aan zat en hoorde ridders. Aigaithis keek even om maar richtte zich daarna weer op de weg. Het was wel duidelijk dat hij wegvluchtte voor de ridders. Op momenten als dit had Aigaithis de pest erin dat hij extreem lang haar had dat tot aan zijn knieholtes reikte en dat het nog eens felrood was ook. Zo was hij een makkelijk doelwit geworden. Hij keek even achter zich en zag dat hij en Hunter de ridders even kwijt waren. Hij ging op Hunter`s zadel staan en greep de eerste tak waar hij bij kon. Aigaithis slingerde zichzelf de boom in en verborg zijn rode haar snel onder zijn zwarte mantel en trok de kap tot ver over zijn ogen. Hij zag niet veel later de ridders onder de boom voorbij rijden. Ze hadden hem niet opgemerkt. Even later kwam ook Hunter terug lopen. De havik was op Aigaithis` schouder gaan zitten en kraste even terwijl hij strak naar een meisje verderop keek. Aigaithis volgde de blik van de havik en zag het meisje nu ook.

Catharina keek op toen ze hoefgetrappel hoorde. Ze zag de ridders voorbij razen en keek even omzich heen. Ze hoorde een gekras van een vogel en keek in de toppen van de bomen. Ze nam haar dolk goed vast,want ze wou niet echt verrast worden vandaag. Esmeralda keek naar haar ruiter en briese heel zachtjes.

''Aigavlov, zachtjes'' fluisterde Aigaithis tegen de havik. Hij wou nu echt niet opgemerkt worden door het meisje. Hunter daarintegen was erg nieuwschierig. De grote zwarte zwarte hengst liep op het andere zwarte paard af. ''Hunter kom terug'' siste Aigaithis tegen het paard maar die liep eigenwijs door. Aigaithis zuchtte even en sprong uit de boom. Hij liep naar Hunter en trok hem aan zijn teugels naar zich toe. ''Wat begrijp jij niet aan kom terug'' zei hij wat kwaad tegen hem. De havik was weer op Aigaithis schouder gaan zitten. Aigaithis keek nog even naar het meisje maar liep toen met Hunter de andere kant op.

Catharina keek naar het zwarte paard en de jongen. "Kan hij er wat aan doen,hij wou weten wie Esmeralda was"zei ze en glimlachte even kort. "Ben jij misschien Agaithis"vroeg ze. Ze keek hem aan en wachte af wat hij zeggen zou. Haar donkerblauwe ogen keken hem vragend aan.

Aigaithis hield stil toen het meisje zijn naam zei. Hij draaide zich half om en keek haar met een emotieloze blik en zijn zilvergrijze ogen aan. ''Hoe weet jij mijn naam?'' vroeg hij wantrouwend. Hunter en Aigavlov voelde beide de gespannen houding van hun vriend. Ze zagen Aigaithis niet als baas maar als goede vriend. Hij zorgde voor hen en zij voor Aigaithis. Aigavlov kraste even naar het meisje en zijn ogen verloren haar niet uit het oog. Ook Hunter brieste even waarschuwend en schraapte met zijn hoef over de grond.

"Als je me al niet meer herkent is het vergekomen,maar vroeger had ik wit haar tot op de grond"zei ze tegen hem. Ze legde haar dolk en zwaard neer als teken dat ze hem niets zou doen. Ze wachte af of hij haar zou herkennen of niet. Iniedergeval zij wist nog wie hij was. Het verhaal wist ze niet meer goed maar dat boeide eigenlijk niet.

Aigaithis streek een lok van zijn lange rode haar achter zijn oor en bleef het meisje aankijken. Het maakte niet uit hoe lang hij naar haar keek. Geen enkele naam schoot hem te binnen. Toch dacht hij haar wel ergens van te herkennen. Maar het maakte toch niets uit. Waarschijnlijk was dit meisje iemand uit een ver verleden. Aigaithis was allang niet meer die jongen van vroeger. Hij draaide zich om naar Hunter en steeg op. Zijn blik bleef nogmaals bij het meisje hangen. Zijn zilvergrijze ogen keken pas op toen hij opnieuw hoefgetrappel hoorde van paarden. ''Ze worden slimmer'' mompelde hij maar hard genoeg voor het meisje om te verstaan. Aigaithis doelde op de ridders die inmiddels weer terug kwamen.

"Wel laten we het houden op Catharina"zei ze tegen hem. "Wel ik zou maar rennen,voor ze je te pakken krijgen"zei ze en grijnsde even vals. Ze streek over de glanzende zwarte hals van Esmeralda. "Ik zie je nog wel is, en die moord die je wou plegen op mijn beste vriend vroeger,heb ik je enigzins vergeven"zei ze tegen hem. Ze nam haar dolk en zwaard en hong die aan haar riem.

(Het is hing niet hong. Ik denk ik zeg het maar even xD)

Aigaithis keek Catharina opnieuw aan. ''Niet mijn fout. Ik doe enkel waar ik voor betaald wordt'' zei hij kortaf tegen haar. Hij had de afgelopen jaren zoveel mensen vermoord. Hij onthield echt niet iedereen`s beste vriend. Hij keek naar de anderende stofwolk van ruiters en paarden. ''Wegrennen heeft geen zin in dit soort situaties'' zei hij. Hij steeg weer van Hunter af. ''Ga maar jongen. Dit is geen plek voor jou om nu te zijn'' zei hij zacht tegen hem. Hunter protesteerde even maar rende toen weg. ''Aigavlov, let een beetje op hem wil je'' zei hij tegen de havik. Die vloog daarna achter Hunter aan. Aigaithis trok zijn zwaard uit zijn schede. Nu kon hij enkel wachten.

Ze keek hem aan en gaf hem een tits tegen zijn hoofd. Ze trok zelf ook haar zwaard. In het heft zat een blauwe leisteen. Ze luisterde naar de naderende paarden met de ridders. "Esmeralda,ga"zei ze tegen haar paard. Die draafde meteen weg. Ze keek naar de plaats waar de ridders normaal zouden uit moeten komen. Haar hand omklemde het heft van het zwaard zodat ze meer grip had op het zwaard.

Aigaithis gromde even en wreef over zijn hoofd. Hij keek verbaasd naar Catharina toen zij zelf haar zwaard ook trok. ''Waarom help je me?'' vroeg hij. Hij snapte vrouwen niet. Asuka had precies hetzelfde gedaan. Zij had hem ook geholpen ondanks dat ze wist dat hij een huurmoordenaar was. Aigaithis voelde zijn wangen even licht kleuren toen hij terug dacht hoe Asuka hem geholpen had. Inmiddels waren de ridders aangekomen. Ze reden voorbij Catharina en recht op Aigaithis af. Ze sprongen van hun paarden en pakte hun zwaarden. Het waren er zes. Aigaithis beukte voor de eerste zwaai van het zwaard. Even later klonk het geluid van staal tegen staal. Bijna direct daarna stak Aigaithis zonder genade de punt van zijn zwaard dwars door de eerste ridder.

Catharina antwoorde niet op de vraag van hem,de strijd begon. Een ridder kwam op haar af en sloeg naar haar zij. Die slag ontweek ze. En dan hoorde je het geluid van staal tegen staal. Ze grijnsde even gemeen en stemte de ridder onderuit. Die viel op het mos van het woud. Catharina boorde dan haar zwaard door de ridder heen. Toen keek hij de overige aan. "Ik help omdat ik weet wat je doormaakt met hun"zei ze en vocht verder met een andere.

Aigaithis had geen tijd om terug te reageren op Catharina. De volgende twee ridders kwamen al op hem af. Aigaithis beukte zodat de ene ridde zijn maat perongelijk doorboorde. Aigaithis haalde de nog levende ridder onderuit en stak een dolk in zijn keel. De man stikte en spartelde even tegen maar daarna lag hij stil.

Catharina haalde snel bijna onopmerbaar haar dolk uit haar mouw en doorboorde de keel zijdelings van de ridder. Hij viel neer en bewoog niet meer. Ze grijnsde even en keek naar het minuscule bloedbad dat ze hadden aangericht.

Aigaithis had zijn dolk weer terug getrokken uit de keel van de dode ridder. Toen zag hij dat de laatste ridder Catharina van achteren besloop. Hij wierp zijn dolk en doorboorde de keel van de ridder. De ridder viel achterover dood op de grond. Aigaithis liep op hem af en trok zijn dolk weer terug. Hij maakte het lemmet van de dolk en het zwaard schoon en stak beide terug in hun eigen schede.

Ze wreef het lemmet van haar dolk en zwaard schoon en stak het in hun schede's. Toen floot ze op haar vingers naar Esmeralda. Ze had zelf veel moorden op haar naam staan en vooral die vanuit de koningklijke familie. Maar die vechtkunsten van haar had ze moeten aanleren. "Klus geklaard"mompelde ze.

Aigaithis had zijn zwarte mantel weer omgedaan en had zijn rode lokken eronder verborgen. Hij trok de kap tot ver over zijn ogen zodat de zilvergrijze irissen voor andere mensen niet meer te zien waren. Hij hoorde Catharina mompelen en zag Esmeralda aankomen. Hij lette niet meer op hun en liep weg.

"Ik tref je wel weer Agaithis,misschien niet in tijden van vechten,maar in tijden van nood"zei ze. Toen steeg ze op en gallopeerde weg. Wat ze niet wist was dat ze werd achtervolgd. Hoefgetrappel klonk maar dat leek van haar eigen paard te zijn. Al snel waren zij en Esmeralda verdwenen in de schaduwen.